Κυριακή, 20 Φεβρουάριος 2011Προς: Peiratikoi@yahoo.gr
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ
Η τελευταία πράξη του έργου εξελίσσεται σήμερα.
Οδηγηθήκαμε σε ολοκληρωτική κατάρρευση.
Μία χώρα υπό πτώχευση,
μία χώρα που προδόθηκε από το σάπιο πολιτικό της σύστημα, που αντικατοπτρίζει όμως και τον παρασιτισμό της κοινωνία της εν τέλει, την διαφθορά, τον καιροσκοπισμό, τον νεοπλουτισμό.
Φυσικό επακόλουθο εφόσον ο νεοπλουτισμός, και δη ο αιφνίδιος ή παρ αξίαν κτηθείς, όταν επέρχεται σε ανθρώπους, που δεν έχουν άρτιο νου και σώφρονα σκέψη, γεννά σε αυτούς την αλαζονεία και την έπαρση και την υβριστική συμπεριφορά. (Σόλωνας Ελέγεια 40)
Κατ’ αυτόν τον τρόπο εκχωρήσαμε τις τύχες μας, σε Πολιτικούς καριέρας - από πατέρα σε γιο σε αρκετές περιπτώσεις -, άνευ εργασιακής εμπειρίας, - επίσης σε αρκετές περιπτώσεις -, και αργόσχολα κομματικά στελέχη, τριακόσιους ακριβοπληρωμένους βουλευτές. (Υπεράριθμοι σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας, 36.000 κάτοικοι ανά βουλευτή, έναντι 46.000 στο Βέλγιο, 100.000 στην Ολλανδία, 120.000 στην Ιταλία, 121.000 στη Γαλλία και 144.000 στην Τουρκία).
Βουλευτές με απίστευτα προνόμια, και δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, δύο κόμματα χρεωμένα στο..κράτος, καθώς έχουν ήδη προεισπράξει την κρατική επιχορήγηση που δικαιούνται ήδη έως το 2016…!!!!
Νομοτελειακά λοιπόν η Δημοκρατία μας βρίσκεται σε τέλμα.
Το αίτημα της μεταπολίτευσης «ψωμί – παιδεία- ελευθερία», εκφυλίστηκε σε Γαλλικό ψωμάκι μπριός με βούτυρο, φροντιστήρια, παραπαιδεία, σπουδές στο εξωτερικό, και ελευθερία που βασίζεται στην ασυδοσία και αδιαφορία για το συλλογικό και εθνικό συμφέρον, μπρος στο προσωπικό συμφέρον.
Μία Δημοκρατία που καμία σχέση βέβαια, δεν έχει με την αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία. Πως θα μπορούσε να έχει άλλωστε, αφού το βασικό συστατικό της η παρεχόμενη παιδεία, που αποτελεί την παρακαταθήκη της συνέχειας του έθνους, αποτελεί πεδίο πειραματισμών της εκάστοτε κυβέρνησης, και φαινόμενα ιστορικού εκσυγχρονισμού τύπου Ρεπούση.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Κυριακόπουλος Παναγιώτης (Αρχαίο Ελληνικό δίκαιο) Δημοκρατία χωρίς πνευματική καλλιέργεια δεν νοείται ούτε ως έννοια ούτε ως πραγματικότητα.
Για να συλλάβει κανείς την έννοια της δημοκρατίας στην ουσία της, αλλά και για να την πραγματώσει ως άτομο και ως σχέση με τον εαυτό του και ως σχέση με τους άλλους, απαιτείται να έχει υψηλό βαθμό πνευματικής καλλιέργειας.
Η πνευματική καλλιέργεια δεν είναι μόνο προϋπόθεση της δημοκρατίας, αλλά μόνιμος και σταθερός σκοπός.
Μέσα στην δημοκρατία ο άνθρωπος αξιολογείται κυρίως ως πνευματικό ον και ως ηθική προσωπικότητα.
Τα μέτρα των αξιών της δημοκρατίας είναι το πνεύμα και η αρετή. Δίχως αυτά δεν υπάρχουν δημοκρατία.
Ο κίνδυνος για την δημοκρατία είναι πάντοτε η τυχόν μείωση μέσα της του βαθμό της πνευματικής καλλιέργειας.
Πρώτο μέλημα της δημοκρατίας λοιπόν δεν πρέπει να είναι απλώς η ευημερία, αλλά η παιδεία των πολιτών.
Με την παιδεία η δημοκρατία θέλει να αναδείξει τον άνθρωπο, τις αρετές και τις δεξιότητες του.
Όταν η δημοκρατία περνά κρίση, ή όταν η πνευματική καλλιέργεια κινδύνευε τότε η κατάσταση, της κοινωνίας παρουσιάζεται συγκεχυμένη.
Οι άνθρωποι χάνουν τα σταθερά κριτήρια των αξιών.
Όπως αναφέρει ο Αντόνιο Γκράμσι: «Αν καταφέρεις να κυριεύσεις το πνεύμα των ανθρώπων, τότε η θέληση και οι πράξεις τους θα ακολουθήσουν».
Ο μορφωμένος πολίτης, είναι ο καλύτερος θεματοφύλακας και προστάτης του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού αυτός είναι σε θέση αφού σκεφθεί να κρίνει να αποφασίζει εκλέγοντας τους άριστους που θα προάγουν και θα εξασφαλίσουν την ευημερία της πολιτείας.
Ο Ισοκράτης αναφέρει πως :
«Η ανάπτυξη της πολιτικής αρετής, κατά την κρίση των προγόνων μας δεν προέρχεται από τους νόμους, αλλά από την καθημερινή συμπεριφορά μας (αρχόντων και ερχομένων) διότι των πολλών το ήθος διαμορφώνεται ανάλογα προς τα παιδευτικά τους πρότυπα.
Και νόμιζαν (οι πρόγονοι μας) ότι η πολυνομία και η λεπτομερειακή νομοθετική πρόβλεψη είναι σημάδι κακής διακυβερνήσεως της πόλεως, διότι αυτοί στην προσπάθεια τους να δημιουργήσουν φραγμούς των αδικημένων αναγκάζονται να θέτουν πολλούς νόμους.
Αντιθέτως πρέπει οι σωστοί πολιτικοί να μην γεμίζουν τις στοές με γραπτούς νόμους, αλλά να έχουν στις ψυχές τους το δίκαιο, διότι οι πόλεις κυβερνώνται ορθώς όχι με ψηφίσματα (τους νόμους) αλλά με τα ήθη κοινωνιών (αρχόντων και αρχομένων) αφού είναι αποδεδειγμένο πως οι πολίτες με κακή παιδεία θα τολμήσουν να παραβαίνουν και τους πιο σαφείς νόμους, ενώ εκείνοι που θα έχουν λάβει ορθή αγωγή θα θελήσουν να τηρούν και τους πιο απλούς.
Αυτά κρίνοντας ως ορθά οι πρόγονοι μας, δεν έθεταν ως πρώτη προτεραιότητα τους το με ποιους τρόπους θα τιμωρήσουν τους παραβάτες των νόμων, αλλά με ποια μέτρα και μέσα θα τους προετοιμάσουν, ώστε αυτοί, οι ίδιοι να μην θέλουν να πράττουν κάτι άξιο τιμωρίας.
Και αυτό θεωρούσαν εξ αρχή έργο τους, ενώ η ενασχόληση με ποινές και τιμωρίες αρμόζει μάλλον σε εχθρούς της πόλης και της δημοκρατίας. (Αρεοπαγιτικός λόγος παρ 40-43)
Στην Αθηναϊκή δημοκρατία το κριτήριο του λαού για την ανάδειξη στα αξιώματα της πολιτείας, ήταν να «προτιμώνται όχι οι πλούσιοι, αλλά εκείνοι που διακρίνονται για την προσωπική τους ευδοκίμηση και ικανότητα να πράξουν κάτι καλό για την πολιτεία, κανείς δε φτωχός λόγω του ότι είναι άσημος δεν εμποδίζεται να υπηρετήσει την πατρίδα του.» (Θουκυδίδης Β 37), ενώ απαγορευόταν η άσκηση δύο αξιωμάτων ταυτοχρόνως από τα ίδια πρόσωπα.
«Φαύλο θα ήταν το ίδιο πρόσωπο ταυτόχρονα να κατέχει δύο αξιώματα. Άλλωστε ένα μόνο έργο μπορεί ο καθένας να επιτελέσει καλύτερα». (Αριστ Πολιτ II)
Τους δε βουλευτές και άρχοντες, τους υπέβαλαν σε αδυσώπητη δημόσια δοκιμασία, πριν την ανάληψη των καθηκόντων τους.
Μετά την ανάληψη των ετήσιων καθηκόντων τους, ελέγχονταν από τους Ελεγκτές της δημόσιας Διοικήσεως κάθε τριάντα έξι ημέρες.
Οι δέκα Εύθηνοι (λογιστές) με τους αναπληρωτές τους (οι συνήγοροι) αποτελούσαν την πλέον ευυπόληπτοι άτεγκτη και αδιάφθορη και αποτελεσματική Ελεγκτική αρχή της Αθηναϊκής πολιτείας.
Είχε το δικαίωμα να ελέγχει την οικονομική διαχείριση όλως των άλλων αρχών κατά την θητεία τους και ενώπιον της να υποβάλλονται σε εξονυχιστικό οικονομικό έλεγχο απολογιστικός «ευθύνας δίδονται».
Περιπτώσεις υπεξαιρέσεως δημοσίου χρήματος ή και δωροδοκίας αρχόντων, που ανακαλύπτονταν είτε μετά έλεγχο είτε κατόπιν καταγγελιών, παράπεμπαν στα δικαστήρια, εκδικάζονταν κατά απόλυτη προτεραιότητα και σε περίπτωση καταδίκης των υποχρεώνονταν να καταβάλουν το δεκαπλάσιο του ποσού, που υπεξαίρεσαν ή έλαβα ως δώρο, μέχρι δε την αποπληρωμή τους η περιουσία τους παρέμενε δεσμευμένη, οι ίδιοι δε, τελούσαν σε αναστολή των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
Όταν η διαχείριση των αρχόντων κρινόταν μετά τον έλεγχο έντιμη αποδεσμευόταν από τις ευθύνες τους στον δήμο, και διατασσόταν η άρση των δεσμευμένων λογαριασμών τους στις τράπεζες –όσων είχαν - και η εξάλειψη των υποθηκών επί των ακινήτων και της λοιπής περιουσίας τους, η οποία εγγραφόταν μόλις όλοι οι άρχοντες αναλάμβαναν τα αξιώματα τους.
Τι κοινό μπορεί να έχει αυτή η Δημοκρατία με την σημερινή παρακμή; Κατασπαταλήθηκε ο Εθνικός πλούτος δίχως ποτέ να τιμωρηθεί κανείς, εκχωρούνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, και η χώρα έγινε ο τόπος πειραματισμών της πλέον νεοφιλελεύθερης πολιτικής των μεγαλοτραπεζών και των οίκων αξιολόγησης.
Νίκος Δενιόζος.
