Κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Μερικές όμως προσωπικότητες είναι χαρισματικές.
Τον Βασίλη Κάντα τον γνώρισα Πλωτάρχη, το χειμώνα του 1993. Ήταν τότε Διοικητής στου Τζελέπη και εγώ έφθασα εκεί με μετάθεση από τη Σχολή Προγραμματιστών Η/Υ του ΓΕΕΘΑ.
Πόστο δύσκολο ο Τζελέπης, και σε μια εποχή που το επιβατηγό λιμάνι τέλειωνε λίγο πιο πέρα από τον Άγιο Διονύση.
Στα Λεμονάδικα, καλοκαίρι και γιορτές, άνθρωποι και φορτηγά ήταν ένα κουβάρι.
Οραματιστής και ρεαλιστής ο Βασίλης. «Να πάμε το επιβατηγό λιμάνι πέρα όσο πάει», επέμενε σε κάθε σύσκεψη στο Κεντρικό Λιμεναρχείο. Και το πήρε επάνω του και δώστου συσκέψεις με τον Ο.Λ.Π. και πως θα μεταφερθούν ως εκεί οι επιβάτες του έλεγαν, να γίνουμε σύγχρονο λιμάνι απαντούσε – κι άναβε κι άλλο τσιγάρο – να βάλουμε λεωφορεία για τον επιβάτη.
Είχε μόλις γυρίσει από το εξωτερικό, γεμάτος εικόνες και ιδέες. Επίμονος αλλά κι ευγενικός δεν έκανε πίσω στις δυσκολίες.
Βαθύς γνώστης του ανθρώπου, σε λίγο τους είχε κερδίσει όλους. Πράκτορες και λαντζέρηδες, πλοιοκτήτες και φορτηγατζήδες, καπετάνιοι και πληρώματα, όλοι σύντομα αποδέχθηκαν και υποστήριξαν την «ιδέα του Κάντα».
Δεν ήταν ένα απλό γραφείο Διοικητή αυτό στου Τζελέπη επί Βασίλη. Ήταν σταυροδρόμι. Δημοσιογράφοι εκεί, πλοιοκτήτες εκεί, συσκέψεις εκεί, αλλά και οι απλοί παραπονούμενοι πολίτες στο γραφείο του Διοικητή εύρισκαν καταφύγιο. Μέγας εχθρός του άδικου και πιστός σε μια αρχή που διατυμπάνιζε συνεχώς σε μας τους νεώτερους: «Ρε σεις στην Ευρώπη τα λιμάνια είναι αεροδρόμια! Θα γίνουμε Ευρωπαίοι όταν θα ‘χουμε κάνει τα Λεμονάδικα Ευρώπη!!!». Και τελικά το πέτυχε. Το λιμάνι ανοίχτηκε προς τα πέρα, μπήκαν τα λεωφορεία του Ο.Λ.Π., έγιναν οι δρόμοι, φύγαν οι παλιές γερανογέφυρες, φωτίστηκε ο τόπος, πήγαμε ένα σκαλί πιο πάνω!
Μυαλό απ’ τα λίγα, γεννήτρια ιδεών. Μόλις είδε τι μπορούσε να κάνει το μηχάνημα που λεγόταν «Υπολογιστής» – και μιλάμε για το 1993 στου Τζελέπη – με πιάνει και μου λέει: «Μπορείς να μου έχεις κάθε πρωί όλα τα δρομολόγια στην οθόνη να τα βλέπω και να τα τυπώνουμε, χωρίς να καθόμαστε να γράφουμε με τις ώρες και να διορθώνουμε στη γραφομηχανή?». Και αφού είδε ότι γινόταν, και μάλιστα εύκολα, σωστά και γρήγορα, άλλαξε μέσα σ’ ένα μήνα όλο εκείνο το γραφειοκρατικό σύστημα του παλιού γραφείου δρομολογίων, απελευθέρωσε πέντε άτομα, μου ‘φερε ένα ολοκαίνουργιο υπολογιστή και ένα καλό εκτυπωτή λέγοντάς μου: «Μη ξαναδώ γραφομηχανή και πολύγραφο εδώ μέσα, κανόνισε!».
Μετά τις εκλογές του 1993 πήγε στο ΤΥΔΗΣ. Με πήρε κοντά του και μου άνοιξε τα μάτια. Στο παλιό γραφειάκι του 3ου ορόφου – που οι σημερινές πολυτέλειες, δυο γραφειάκια είχαμε όλα κι όλα και για να φτιάξουμε το γραφείο των δημοσιογράφων είδαμε και πάθαμε αλλά το φτιάξαμε – καθόταν και δημιουργούσε. Στήσαμε όλο το μηχανογραφικό του ΤΥΔΗΣ από το τίποτα. Όταν αρχίσαμε να δίνουνε στατιστικά με «πίτες» και «διαγράμματα» στους δημοσιογράφους, κι όταν πρωτοβγάλαμε σε έντυπο τον ετήσιο προγραμματισμό του παλιού ΥΕΝ, ήταν πρωτοποριακή κίνηση. Είχε ένα δόγμα: «Δώστε γρήγορα την είδηση, είτε καλή είτε κακή, γιατί η πληροφόρηση στην εποχή αυτή τρέχει σαν αστραπή, όσο αργούμε η παραπληροφόρηση θα οργιάσει και μετά η αποκατάσταση της αλήθειας είναι δύσκολη». Το ακολουθούσε πιστά κι έβγαλε και καλούς μαθητές.
Αλλά εκεί που ο Βασίλης «έγραψε» ήταν όταν του καρφώθηκε η ιδέα να στήσουμε μια ολόκληρη παράσταση στο Βεάκειο. «Ένα ποτήρι θάλασσα». Μέσα στα χίλια μύρια της καθημερινότητας του ΤΥΔΗΣ, τα κοινωνικά γεγονότα, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, τις ομιλίες του Υπουργού,τα δελτία τύπου βροχή!, τις συνεντεύξεις σε ελληνικό και ξένο Τύπο και ΜΜΕ, αργά πια κάθε βραδάκι, μετά τα δελτία των 20.00, στηνόταν λίγο λίγο η παράσταση. Ερχόταν κι ο Αρμένης, που ήταν ο σκηνοθέτης μας, κάθε Σάββατο και διαμορφώνε με το Βασίλη τη παράσταση. Εμένα με είχε στείλει επί 20 ημέρες στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας και στο αρχείο της FINOS FILMS για να επιλέξω κομμάτια από παλιές ελληνικές ταινίες και νεότερες και να τα μοντάρουμε, είχε την υπέροχη ιδέα να είναι η παράσταση σε τρία επίπεδα κινηματογραφικό, μουσικό, θεατρικό. (Πόσα έμαθα Βασίλη μου εκείνες τις ημέρες!). Όσοι μετείχαμε θα τον θυμόμαστε για πάντα.
Άνθρωπος με αρχές και σπάνιος αξιωματικός, καλλιεργημένος όσο ελάχιστοι, ζεστός με όσους ειχε υπό τις διαταγές του και πάνω απ’ όλα γεμάτος χιούμορ και αγάπη για τη ζωή.
Ο Βασίλης ο Κάντας, ο χαμογελαστός, ο πνευματώδης, ο δραστήριος.
Η ζωή δεν του φέρθηκε με τη μεγαλοσύνη που της φέρθηκε.
Αλλά οι χαρισματικοί δεν ξεχνιούνται.
Καλό ταξίδι Βασίλη.
Καλό ταξίδι Δάσκαλε.
Ο μαθητής σου
Πλοίαρχος Λ.Σ. Θρασύβουλος Σταυριδόπουλος
