06/02/14
"Η Εφημερίδα των Συντακτών"
αναδημοσίευση
Το «παρεξηγημένο» από πολλούς διήγημα φαίνεται ότι σιγά σιγά αρχίζει και βρίσκει τη θέση που του αρμόζει στις καρδιές των αναγνωστών. Να οφείλεται στο γεγονός πως το φετινό Νόμπελ απονεμήθηκε σε μια υπέρμαχό του, την Αλις Μονρό;
«Το τέλος μιας τέλειας μέρας» (εκδόσεις Ιβίσκος) του συναδέλφου Δημήτρη Τερζή είναι μια συλλογή διηγημάτων που έχουν κεντρικό πυρήνα την απώλεια. Πρόκειται για την απώλεια για την οποία δεν μιλάει ποτέ κανείς, που δεν μας προετοιμάζουν γι’ αυτήν στο σχολείο, στην οικογένεια, και καλούμαστε να την ανακαλύψουμε μόνοι μας όταν στην πορεία της ζωής μας μοιραία τη συναντήσουμε.
Το αίσθημα που συνοδεύει τον αναγνώστη στο τέλος κάθε ιστορίας είναι ένα κράμα συμμετοχής στα δρώμενα, ανάγκης για συνέχεια και σκέψης για όλες εκείνες τις λεπτομέρειες του κάθε διηγήματος που δεν αναφέρονται αλλά υπονοούνται. Εξάλλου η απώλεια είναι κάτι πολύ προσωπικό και ο κάθε άνθρωπος τη βιώνει διαφορετικά. Γι’ αυτό και ο συγγραφέας αναπαριστά εξαιρετικά την αίσθησή της και σ’ αφήνει μετά να σκεφτείς, ν’ αναλογιστείς πως θ’ αντιδρούσες εσύ σε κάτι ανάλογο.
Απώλεια δεν είναι μόνο ο θάνατος· είναι όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα, σημαντικά ή μη, που χάνουμε καθημερινά και που πολλές φορές δεν μπορούμε ν’ αναπληρώσουμε.
Η γλώσσα του κειμένου είναι ενίοτε ωμή, αλλά μήπως δεν είναι ωμή η ίδια η ζωή; Ο συγγραφέας «ταλαιπωρεί» τους ήρωές του, τους δοκιμάζει στον μέγιστο βαθμό, τους φτάνει στα όριά τους, τους οδηγεί στην έκρηξή τους. Μόνο που πολλές φορές έκρηξη είναι και η απάθεια. Η σιωπή. Η προσαρμογή στα νέα δεδομένα.
Το ζευγάρι που δοκιμάζει τις αντοχές του στη ζέστη, η παλιά ηθοποιός που αναζητά τη χαμένη της φήμη, το παιδί που περιμένει τον πατέρα του για μια βόλτα στη θάλασσα αλλά εκείνος δεν εμφανίζεται ποτέ, κι άλλες τριάντα ιστορίες για την απώλεια και τον απολογισμό της στο τέλος της μέρας, στις 184 σελίδες του βιβλίου.
Χριστίνα Παπασταθοπούλου
