Σάββατο, 22 Φεβρουαρίου 2014
http://aylogyros.blogspot.gr/2014
αναδημοσίευση
«Κουβέντα στην αυλή ...»
... Με το δημοσιογράφο και συγγραφέα Δημήτρη Τερζή
Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας το 1974. Μισός Ζακυνθινός σε καταγωγή από τη μητέρα και Ήλειος από τον πατέρα. Από το 1998 ασχολείται με τη δημοσιογραφία κι απ 'το 2006 ...
είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ.
Έχει
εργαστεί στις εφημερίδες «Αθηναϊκή», «Τα Νέα» και τώρα είναι
ανταποκριτής Δυτικής Ελλάδας για την «Εφημερίδα των Συντακτών».
Στο
πρόσφατο παρελθόν, έχει εργαστεί στη «Δημοτική Ραδιοφωνία Πειραιά», στο
ραδιοσταθμό «Αιγαίο 88,3» και για χρόνια ήταν βασικός συνεργάτης στο
περιοδικό «Nemecis», ενώ παράλληλα και για επτά συναπτά έτη, είχε την
αρχισυνταξία του μηνιαίου ναυτιλιακού περιοδικού «Λιμάνι ».
Το
«Τέλος μιας Τέλειας Μέρας» είναι το πρώτο του βιβλίο και έως το τέλος
του 2014 από τις εκδόσεις «« Ιβίσκος »θα κυκλοφορήσει το δεύτερο, με
τίτλο« Θερισμός ».
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να γράψεις αυτό το βιβλίο «βυθισμένο» μέσα στις φαντασιώσεις και τα ανικανοποίητα πάθη?
-
Η ανθρώπινη φύση. Η αναζήτηση του ανικανοποίητου. Αν και δεν είναι όλο
το βιβλίο βασισμένο πάνω στα πάθη και τις φαντασιώσεις, ωστόσο στο βαθμό
που είναι, ο Άνθρωπος αποτελεί το ερέθισμα. Κυρίως μ 'ενδιέφερε ν' αποδώσω όχι την φαντασίωση και το κυνήγι του ανικανοποίητου αλλά το κίνητρο προς αυτή την κατεύθυνση. Όλα έχουν μια αρχή και γίνονται για κάποιο λόγο.
Ακροβατείς πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, έχοντας απέναντί σου έναν αναγνώστη και ένα αίσθημα πόνου, αυτό της απώλειας! Ποιο πιστεύεις ότι σε κρατάει «όρθιο» πάνω στο σχοινί?
-
Εμένα με κρατάει όρθιο το γράψιμο. Γενικότερα πιστεύω πως κάθε μορφή
έκφρασης των συναισθημάτων μας - είτε είναι καλλιτεχνική είτε όχι -
είναι η καλύτερη άμυνα που έχουμε επιλέξει για τον εαυτό μας. Υπάρχουν
βέβαια κι άλλες αλλά αυτή βγαίνει από μέσα μας, δεν χρειάζεται τη
συμμετοχή κάποιου άλλου και είναι "εμείς". Δεν ξέρω πόσο καλά
ακροβατώ, αυτό που ξέρω είναι πως αν τελικά πέσω θα κάνω τ 'αδύνατα
δυνατά για να ξανασηκωθώ.
Τριάντα
τρεις ιστορίες ανθρώπων που φτάνουν στο τέλος μιας τέλειας μέρας.
Υπάρχει άραγε τέλεια μέρα? Και αν ναι, γιατί επέλεξες την «απώλεια» για
να την ταυτοποιήσεις ...
Πιστεύω
πως η απώλεια είναι αυτή που μας ωριμάζει. Ενεργοποιεί στοιχεία του
εαυτού μας που ίσως να μην γνωρίζαμε καν την ύπαρξή τους. Κάπου εκεί
καλείσαι να κάνεις την επιλογή σου. Αν θα μείνεις να θρηνείς αυτό που
υπήρξε ή αν θα προχωρήσεις. Ένας πολύ γνωστός ψυχολόγος, ο Χόρχε
Μπουκάϊ, γράφει πως η απώλεια έχει ακριβώς τα ίδια βήματα μ 'ένα π.χ.
κόψιμο στο χέρι. Σοκ, Πόνος, Οδύνη, Σταδιακή Παραδοχή του Γεγονότος,
Επούλωση -. Σημάδι ΤΟ Ζητούμενο λοιπόν ΚΑΤ 'εμέ είναι το τέλος της
μέρας να μας βρει με σημάδι και όχι με ανοιχτή πληγή.
Ο τίτλος "τέλεια μέρα" είναι λίγο έως πολύ ειρωνικός. Για μένα η τελειότητα είναι σχετική, ανέφικτη κι εξόχως βαρετή. Οι άνθρωποι όταν είναι "τσαλακωμένοι" έχουν εξαιρετικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ 'όλες τις απόψεις. Ζούμε σε μια ξέφρενη εποχή που λόγω και της Κρίσης όλα φαίνονται πολύ πιο μπερδεμένα. Το
μείγμα λοιπόν, αν το καλοσκεφτείτε, είναι εκρηκτικό. Χαμένοι άνθρωποι
που βιώνουν τις απώλειες πιο έντονα πια, συναισθηματικά μπερδεμένοι που
αναζητούσαν το τέλειο (όπως το ορίζει ο καθένας) ΚΑΙ ΟΙ οποίοι προσπαθούν ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ πιαστούν ΑΠΌ Κάπου ΚΑΙ ΝΑ ορθώσουν άμυνες. Κάποιοι άλλοι δεν τα καταφέρνουν και καταποντίζονται. Εδώ νομίζω ότι εκεί έγκειται η "ταυτοποίηση". Στη διαχείριση της απώλειας.
Η
φαντασίωση συνήθως σε οδηγεί στην στιγμιαία απόλαυση, κάτι που η
καθημερινότητα το θεωρεί «κάλπικο»! Αν σου ζητούσα να γράψεις έστω μία
ιστορία, ανάποδα, με γνώμονα την απόλαυση σε όλες τις μορφές της, το
τέλος της θα ήταν το ίδιο?
"Ζούμε
στιγμές ευτυχίας και όχι ζωές ευτυχίας". Δεν θυμάμαι που το είχα
διαβάσει αλλά το συμμερίζομαι απόλυτα. "Κάλπικη" μπορεί να είναι και μια
ζωή "τακτοποιημένη", μέσα σε συμβάσεις και παραχωρήσεις που πνίγουν
τους μετέχοντες σ 'αυτήν. Κανείς δεν μπορεί να ορίσει το κάλπικο παρά
μόνο αυτός που βιώνει την εμπειρία. Τώρα .. αναφορικά με την ιστορία ..
δεν ξέρω ποιο θα ήταν το τέλος αλλά έτσι όπως το ακούω, ο ήρωας θα
περνούσε πραγματικά καλά!
Διαθέτεις
ΜΙΑ γραφή, γεμάτη δύναμη και ευθύτητα, δίχως φαμφάρες και «μπουφέ
άχρωμων λέξεων και άγευστων αισθημάτων». Σε έχει επηρεάσει σε αυτό η
ιδιότητα του δημοσιογράφου ή είναι η ψυχική ταυτότητα του συγγραφέα
Δημήτρη?
Η
δημοσιογραφία μ 'έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο γράψιμο. Στο
δημοσιογραφικό γραπτό δεν έχεις περιθώρια για φλυαρίες. Πρέπει να δώσεις
την είδηση σε συγκεκριμένο χώρο και τις περισσότερες φορές σε
συγκεκριμένο χρόνο. Πολλοί είναι οι δημοσιογράφοι στην ιστορία της
λογοτεχνίας που διέπρεψαν ως συγγραφείς. Στα γρήγορα θυμάμαι τον
Ντίκενς, τον Ροτ, από Έλληνες τον Γιάννη Μαρή, τον Φρέντυ Γερμανό. Τα
παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Όσον αφορά στην ψυχική μου ταυτότητα ...
ακόμα την καλλιεργώ!
Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ
Παύλος Ανδριάς
