Δήλωση
Δηλώνω
ανερυθρίαστα πως όταν πρωτοάκουσα την είδηση - γεγονός της δίωξης εις
βάρος της συναδέλφου υπήρξα επιφυλακτικός. Και αυτό διότι μου φαινόταν
αδιανόητο να συμβεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα του 2014 και δη εις βάρος
ενός δημοιογράφου ο οποίος έχει περγαμηνές και κύρος.
Το ίδιο ανερυθρίαστα λοιπόν λέω τώρα πως έπεσα έξω.
Η
συνάδελφος διώκεται, γιατί; Διότι προχώρησε στο...πρωτοφανές έγκλημα να
βρει ένα ΦΕΚ και να το χρησιμοποιήσει για να το φτιάξει είδηση στο
μπλογκ της.
Γιατί κατηγορείται, ούτε που κατάλαβα! Ή πιο σωστά δεν στέκει όλο
αυτό! Είναι τόσο μα τόσο γελοίο που δεν ξέρεις εάν πρέπει να γελάσεις ή
να κλάψεις. Εκτός αν δεχτούμε πως η κατασκοπεία γίνεται και μέσω...ΦΕΚ!
Πέρα όμως από το χαβαλέ η δίωξη κατά της Πόπης δεν είναι ακριβώς κεραυνός εν αιθρία.
Έχουν
προηγηθεί πολλαπλές επιθέσεις των ΜΑΤ σε δημοσιογράφους και
φωτορεπόρτερ, κυρίως στους δεύτερους, προπηλακισμού αλλά και συνεχή
εμπόδια στην εργασία μας.
Την ίδια ώρα άκρως κατευθυνόμενα μπλογκ και σάιτ όπως ας πούμε
αυτό με την ονομασία "δεξί εξτρέμ" έχουν πλήρη ασυλία να γράφουν ότι
θέλουν ακόμα και προσβλητικά ή κεκαλυμμένα φασιστικά σχόλια.
Ταυτόχρονα ήρθε στο φως και έρευνα για την ιδιαίτερα χαμηλή θέση της ελευθερίας των μέσων και της δημοσιογραφίας στη χώρα μας.
Συμπέρασμα λοιπόν;
Η Πόπη Χριστοδουλίδου δεν είναι
μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι μία "υπερβολή" της εξουσίας. Είναι ένα
ακόμα σκηνικό στο θέατρο του παραλόγου της Ελλάδας του 2014, όπου οι
επιθέσεις στην ελευθερία της έκφρασης είναι πλέον αδιαμφισβήτητο
γεγονός.
Είναι ένα ακόμα κομμάτι του παζλ το οποίο απεικονίζει μία χώρα που
έχει χάσει μέσα σε δύο χρόνια 29 θέσεις στην κατάταξη της ελευθερίας
του Τύπου.
Όλα αυτά με την ΕΣΗΕΑ να βγάζει απλώς ανακοινώσεις, ενώ ο κλάδος μας σχεδόν διώκεται.
Στέλιος Μπαμιατζής, δημοσιογράφος
