4 ΧΡΟΝΙΑ PEIRATIKO REPORTAZ
πάει το παλληκάρι
μαχαίρωσαν το δειλινό
καρφώσαν το φεγγάρι
Πάει τώρα, μας τον πήρανε
της λησμονιάς οι κήποι
θα `ρχονται οι μήνες οι έντεκα
κι ο Μάης θα μας λείπει|"
Τάσος Λειβαδίτης
----------------------------------------------------
Μεγάλωσα δίπλα στην ξυλόσομπα της γιαγιά και του παππού, στο μικρό τους δωμάτιο στην ταράτσα μιας φτωχικής μονοκατοικίας, διαβάζοντας τα μαθήματα μου και τρώγοντας τα "πισία¨της λατρεμένης μου γιαγιάς.
Είμουνα από τα τυχερά παιδιά. Γιατί οι γονείς μου δούλευαν σκληρά, ο πατέρας στα καμίνια και η μητέρα στο εργοστάσιο, αλλά, όταν γύριζαν το απόγευμα, ζεσταινόμασταν από εκείνη την ιστορική σόμπα πετρελαίου με τα μπουριά και δεν είχαμε παράπονο κανένα...
Όταν ανακαλώ τις μνήμες δίπλα στην ξυλόσομπα, που συχνά με έπαιρνε ο ύπνος τα μεσημέρια στο σκαμνάκι , που μου είχε φτιάξει ο παππούς, νοιώθω θαλπωρή...
Και όμως, αυτές οι όμορφες αναμνήσεις σβήνονται με μιας, όταν σκέφτομαι, πως εκείνα τα αθώα λεβεντόπαιδα στη Λάρισα πάγωναν και δολοφονήθηκαν ΑΔΙΚΑ , γιατί κι εσείς κι εγώ, δεν έχουμε κάνει μέχρι σήμερα, όσα έχουμε χρέος να κάνουμε απέναντι στην ελπίδα του τόπου.Στα νιάτα, που και δεν ευθύνονται σε τίποτα και πληρώνουν για αυτούς τους ρεμπεσκιέςδες, που χτες ζητωκραύζαν οι αφελείς για τον Γιωργάκη...
Λες και δεν ξέρουν, πως το πένθος είναι πανελλαδικό και αφορά ακριβώς αυτή την πολιτική αυτουνού, αλλά και των υπολοίπων δουλοπρεπών υπηρετών Αμερικανών και Ευρωπαίων, που μας πίνουν το αίμα και μας θυσιάζουν δίχως ντροπή καμιά!
Οι φυσικοί αυτουργοί και όχι οι ηθικοί αυτουργοί κατέβηκαν προχτές στο Ικόνιο, που ο λαός μαραζώνει και οι μεταλλεργάτες και οι ναυτεργάτες λιώνουν και μεροκάματο δεν βρίσκουν...
Η απελπισμένοι κι απλήρωτοι λιμοκτονούν, εκεί, που η κινέζικη Cosco εκμεταλλεύεται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο τους λιμενεργάτες-αυτούς, που δούλευαν πέρσι με 40 βαθμούς θερμοκρασία σε 30-40 μέτρα ύψος και λιποθυμούσαν- και έχουν κηρύξει οι Κινέζοι και απαγόρευση.
Ώστε μήτε πουλί πετάμενο να μπαίνει στις εγκαταστάσεις τους, εκεί , που με φθηνά εργατικά χέρια πλουτίζουν και στην κυριολεξία και ως πραγματικοί δουλέμποροι "σκοτώνουν" την ψυχή και το σώμα του εργάτη!
Τα χαμόγελα των παιδιών, που χάθηκαν στη Λάρισα πάγωσαν.
Οι γονείς , οι φίλοι, οι συμφοιτητές θρηνούν...
Κι όποιος σε τούτο τον τόπο έχει αξιοπρέπεια και περηφάνια, βυθίζεται στο πένθος και ντρέπεται που δεν έκανε ΟΣΑ ΕΠΡΕΠΕ για να γίνουν αυτά τα όμορφα χαμόγελα, η θάλασσα κι ο ουρανός, το φεγγάρι και τα αστέρια, η πιο αληθινή και ουσιαστική ελπίδα μιας χώρας, που δεν υποδουλώνεται ο λαός της.
Υποδουλώνονται μόνο κάποιοι αναξιοπρεπείς πολιτικοί της, που θα έπρεπε ήδη να βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής και να εκτίουν την πιο βαριά ποινή για την προδοσία των ονείρων των νέων μας!
Θυμάμαι την ξυλόσομπα, στο φτωχικό μας σπίτι στην εργατούπολη του Αιγάλεω, βλέπω τα χαμόγελα των παιδιών, βλέπω τα ζεστά τους βλέμματα, νοιώθω τα όνειρά τους να πετάνε μακριά και ...οργίζομαι...
Τα μάτια γεμίζουν δάκρυα και σκέφτομαι, πως οι μάνες και οι πατεράδες έχασαν τα καμάρια τους και
βλέπω-μη σας κάνει εντύπωση-το τουφέκι παρά πόδας και λέω: Όχι αυτό δεν θα περάσει έτσι.
Με λίγα δάκρυα μόνο.
Ούτε οι εκατοντάδες αυτοκτονίες απελπισμένων συμπολιτών μας.
Ούτε η αγωνία και η κατάθλιψη πτυχιούχων νέων μας, που δεν βρίσκουν δουλειά.
Ούτε ο πόνος στα ροζιασμένα χέρια του εργάτη και η απελπισία του άνεργου, που δεν έχει χρήματα για το γάλα του σπλάχνου του.
Ξέρω από τα ροζιασμένα χέρια του πατέρα μου και από το κουρασμένο χαμόγελο της μάνας μου, πως
αν τώρα δεν ξεσηκωθούμε, όλοι και όλες, αν δεν υψώσουμε τα χέρια μας στον ήλιο, θα χαθούν άδικα όλα τα ζεστά μάτια του τόπου...
Κι αυτό με θυμώνει.
Με τον εαυτό μου πρώτα.
Κι ύστερα με όλους εσάς, που κοιτάτε, δειλοί και τρομαγμένοι, αγνοώντας την δύναμη , που έχετε ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Την δύναμη στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή!
Φθάνει πια!
Πόπη Χριστοδουλίδου
μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΕΣΥ
μέλος της ΕΣΗΕΑ
