Σίδερο να είσαι, λυγας, φίλε, συνάδελφε, γείτονα στο διπλανό γραφείο.Σε εκείνα τα κουτάκια τα αμερικάνικα, που τα λένε ,οι ιδιοκτήτες των μέσων, γραφεία.
Αλλά, μοιάζουν με τα παλιά εργοστάσια, δεκαετίας του 60, που εργαζόταν η λεβέντισσα μανούλα μου η κυρά-Ελένη και βγάζανε παραγωγή.Ο ΡΟΥΦΙΆΝΟΣ ΑΠΟ ΠΆΝΩ ΤΟΥΣ, Ο ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΌΣ ΠΑΛΙΆΝΘΡΩΠΟΣ , ΠΊΣΩ, ΜΠΡΟΣΤΆ ΚΑΙ ΔΊΠΛΑ ΤΟΥΣ .
ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΆΤΡΙΕΣ ΔΕΝ ΣΉΚΩΝΑΝ ΚΕΦΆΛΙ...
ΣΎΓΧΡΟΝΑ ΜΜΕ ΜΕ ΣΚΛΑΒΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ .Και να, που μας επιτίθενται με μπαζούκας κι εμείς , οι δειλοί τους απαντάμε με νεροπίστολα ΚΑΙ ΣΦΕΝΤΌΝΑ.
Πλάκα με...κάνεις ;
Αυτοί απέναντι εκβιάζουν, απειλούν, εξαγοράζουν, πυροβολούν στο...ψαχνό, "σκοτώνουν" ψυχές, καταδικάζουν εργαζόμενους στην ανεργία, την πείνα και την εξαθλίωση, σε απολύουν και σε διαλύουν, σου έχουν κάνει την ζωή...κόλαση κι εσύ τους κοιτάς;Πλάκα με...κάνεις ;;;
Τέλειωσαν τα ψέματα, πρόεδροι και Δ.Σ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΏΝ ΚΙ Ενώσεων.Η ταν η επι τας.
Η εμείς η αυτοί.
ΤΕΤΟΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ .
ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΑΣΤΑΜΕ !Πονάει η καρδια μου , όπου κοιτάξω ,
σε οποιο μέσο ενημέρωσης σταθώ,
παντού καταχνιά, θλίψη, απόγνωση.
Όχι συνάδελφοι.
Δεν θα τους κάνουμε το χατήρι.
Ας λειτουργήσουν τα μέσα τους, μόνοι τους.
Αντε και με πέντε-δέκα ρουφιανίσκους, που θα μας βρουν όλους μαζί, στη γωνία να τους περιμένουμε.
Αλλά, θα έχουμε να λέμε τουλάχιστον, πως δεν παραδόθήκαμε.
Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.
Ας πάρουμε και τον εργαζόμενο λαό.
Μπορούμε.
Κι όποιος αντέξει, από εδώ και πέρα.
Το δικό μας, το "οπλοστάσιο" είναι και γεμάτο και μαχητικό και δεν στερεύει ποτέ.
Αλίμονο αν δεν σταθούμε όρθιοι, αξιοπρεπείς κι αγέρωχοι
απέναντι στο κεφάλαιο, που στόχο έχει να μας συνθλίψει.
με πόνο ψυχής...
Πόπη Χριστοδουλίδου
