Σαν τον μετανάστη στη...δική σου γή, μέρα νύχτα, λύνεις, δένεις την πληγή !!!!!!!

Σε ποια χώρα ζούμε;;;
Σε μια πατρίδα του πολιτισμού, που καταρρακώνονται ολες οι αξίες μας,,με το αίμα νέων παιδιών , που έχασαν τη ζωή τους, για να μας προστατεύσουν κι όμως, εμείς , όπως και αυτά τα φλογερά νιάτα,
μείναμε όλοι απροστάτευτοι;;;
Σε ποια Ελλάδα ξημερώνει Καθαρά Δευτέρα;
Με χαρταετούς , χωρίς αέρα κι ουρανό που δεν θα ΚΑΤΑΦΈΡΟΥΝ να πετάξουν ψηλά, ελεύθερα
ΠΆΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΘΡΏΠΙΝΗ ΧΏΡΑ;;;
Σε ποια Ελλάδα πληγωνόμαστε και η ζωή του μετανάστη δεν υπολογίζεται από την εξουσία και τους προύχοντες και άνθρωποι με όνειρα΄για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΟΞΥΓΟΝΟ κινδυνεύουν να πεθάνουν, γιατί κάνουν απεργία πείνας, διεκδικώντας τη δική τους ελεύθερη ζωή;;;
Ποια πατρίδα προσδοκάμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας , που στην Κερατέα, παίζουν αντί για ποδόσφαιρο, μπάσκετ, τα μήλα και τις κούκλες,
το παιχνίδι : Κάτοικοι Κερατέας-ΜΑΤ;;;;
Η ζωγραφίζουν έναν ουρανό γεμάτο με καπνούς από τα χημικά των αστυνομικών δυνάμεων;;;
Ποιος θίχτηκε από τους κυβερνώντες , να παραιτηθεί με σκυμμένο το κεφάλι;;;
Ζητείται ελπίς,
που έγραψε, πολύ σωστά κι ο αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης...

Πόπη Χριστοδουλίδου
----------------------------------------------------------------------------------
Σαν το μετανάστη

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Zulfi Livaneli

Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη
μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα
και δεν ξημερώνει να 'ρθει χαραυγή

Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί
κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή
και σ' ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει
αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή

Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
μάτωσε ο ήλιος την ανατολή
κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις
μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί