Είμαστε εργαζόμενοι.Μεροκάματο , όπως όλοι οι συνάδελφοί μας, όπου κι αν εργάζονται.
Μεροδούλι, μεροφάι.
Αγαπάμε την δουλειά μας.
Την υπερασπιζόμαστε χρόνια.
Σκληρά χρόνια, δύσκολα, στο ίδιο μετερίζι.
Και τώρα , όπως και χτες και πέρσι,
σκληρά αφεντικά, σκληρές κυβερνήσεις, σκληρά μέτρα.Μεροκάματο, που έχει γίνει του ...τρόμου.
Να σε τρέχουν από τα κανάλια για μπούρδες, ενώ, ο κόσμος πεινάει κι οι εργαζόμενοι δίνουν μάχες παντού.
Να είσαι υποχρεωμένος να δουλέψεις.
Να γράφεις να στα... πετάνε.
Εκτός γραμμής εφημερίδας, καναλιού , ραδιοφώνου.
Κι όμως είσαι με τους εργαζόμενους στο ίδιο μετερίζι.
Μεροκάματο και τρόμος.
Σήμερα απέλυσαν τον φίλο, δίπλα μου.
Αύριο τον μπροστινό μου.
Παγωμένα γραφεία, παγερές αίθουσες, ανασφάλεια, μελαγχολία.
Νοιώθω επαγγελματίας , αλλά, κατά βάθος, είμαι αναλώσιμο προιόν στις μηχανές του επιχειρηματία.
Αγαπάω την εφημερίδα.
Δίνω μια ολόκληρη ζωή, όπως κι εσύ Βαγγέλη μου κι εσύ Σοφία μου,απόθεμα χρόνου,δυνάμεων ψυχής.
Και το ....ευχαριστώ;;;
δεν μας κάνετε, κύριοι και κυρίες.
Βέβαια, αρχίζει το κλωτσίδι, οι απολύσεις, ο διωγμός.
Κι τα στελέχη πρωτοστατούν-πολύ κρίμα- σε εκβιαστικά διλήμματα, εκφοβισμούς,απειλές.
Οτι και να γράψω, θυμάμαι τη Ματίνα Παπαχριστούδη, τον Τζώρτζη, τον Σωτήρη Τριανταφύλλου,τα παιδιά στην Απογευματινή, στο Βήμα,στο ΑΛΤΕΡ, στην Αυριανή, στο ραδιόφωνο του Αντένα, τη Φιλιώ, στην Αυριανή, στις αθλητικές εφημερίδες, στον Αλφα,στον ΣΚΆΙ, στο Κανάλι 1 , στο ράδιο Επικοινωνία, στον σταθμό των Άνω Λιοσίων,
όπου πόνεσε, έμεινε άνεργος, λαβώθηκε, απογοητεύθηκε, έδωσε μάχες, κονταροχτυπήθηκε με τα αφεντικά, όπου ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΣΕ ΜΑΧΗ ΦΩΝΑΞΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΣΚΥΨΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ !!!
Το οφείλουμε στους εαυτούς μας , στους εργαζόμενους,
μέσα κι έξω από τα σύνορα μας, στη δημοσιογραφία,
που υπηρετούμε μόνο προς όφελος του λαού,
στην πένα μας, που σκούριασε από το νυχτοκάματο,
στους συναδέλφους μας, που δεν λύγισαν.
Σε όλο τον κόσμο.
Μεγαλώσαμε, αλλά δεν ξεπουλιόμαστε.
Δεν υποχωρούμε.
Δεν παραδίνουμε ούτε τη δημοσιογραφία,
ούτε την αλήθεια, που υπηρετούμε.
Με όποιο κόστος.
Αξιοπρέπεια !!!
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
παντού, όπου συνάδελφος ...πονά..
Πόπη Χριστοδουλίδου.
--------------------------------
Ναζίμ Χικμέτ
Δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ τραγουδᾶμε
Δὲ μᾶς ἀφήνουν Ῥόμπσον νὰ τραγουδᾶμε
δὲ μᾶς ἀφήνουν καναρίνι
πού ῾χεις φτερὰ ἀητοῦ
μαῦρε ἀδερφέ μου
δόντια ποὺ ἔχεις
μαργαριτάρια
δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ ψηλώσουμε φωνή.
Φοβοῦνται Ῥόμπσον
φοβοῦνται τὴν αὐγή,
ν᾿ ἀκούσουνε φοβοῦνται
καὶ ν᾿ ἀγγίσουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουνε σὰν τὸν Φερχὰτ
(Ἀλήθεια θὰ ῾χετε κι ἐσεῖς ἕναν Φερχὰτ
οἱ νέγροι πῶς νὰ τόνε λένε Ῥόμπσον;)
Φοβοῦνται τὰ γεννήματα
τὴ γῆς
τὸ γάργαρο νερὸ φοβοῦνται τῆς πηγῆς
φοβοῦνται
νὰ θυμοῦνται
καὶ τὶς χαρές τους
τὸ χέρι ἑνὸς φίλου δὲν ἔσφιξε ποτέ τους
τὸ χέρι τους
ζεστὸ
σὰν τὸ πουλὶ
χωρὶς νὰ θέλει σκόντα
προμήθειες
ἡ κάποια ἀναβολὴ
στὴ πλερωμή.
Φοβοῦνται τὴν ἐλπίδα
φοβοῦνται Ῥόμπσον νὰ ἐλπίσουν
φοβοῦνται καναρίνι
πού ῾χεις φτερὰ ἀητοὺ
φοβοῦνται τὰ τραγούδια μας
μὴ τοὺς τσακίσουν.
Ὀχτώβρης 1949
