αναδημοσίευση από το blog superpuma
Είμαστε μία ομάδα 4-5 φίλων. Ο Νίκος, ο Κώστας, ο Γιάννης κ.α. Την Πρωτοχρονιά του 2011 γιορτάσαμε μαζί. Εκεί, πάνω στην κουβέντα, γεννήθηκε η ιδέα αυτού του blog. Σκοπός μας ήταν η ενημέρωση του κόσμου για το έργο και την προσφορά της 384 Μ.Ε.Δ. στο κοινό καλό. Ένα έργο τεράστιο αλλά άγνωστο στο ευρύ κοινό.
Τις λίγες μέρες που λειτούργησε αυτό το blog ήταν αφοσιωμένο αποκλειστικά σε αυτό το σκοπό. Δεν κατηγορήσαμε κανέναν. Δεν πήραμε το μέρος κανενός, αν και μας δόθηκαν θέματα προς σχολιασμό από τους αναγνώστες μας. Δεν εμπλακήκαμε σε πολιτικά και οικονομικά θέματα.
Μείναμε πιστοί στον σκοπό μας. Κι αυτός ήταν ένας. Η ωμή, ξερή παράθεση των αποστολών της 384 Μ.Ε.Δ. για να μπορεί ο κόσμος να διαβάσει και να μάθει την αλήθεια, γρήγορα, έγκαιρα και έγκυρα, χωρίς περιττολογίες και φαντασίες. Δώσαμε κι ένα αστείο τόνο, με τα στατιστικά στοιχεία, ώστε να χαλαρώσουμε λίγο από τη σοβαρότητα που ο τίτλος του blog από μόνος του προσδίδει.
Δημοσιεύσαμε ονόματα και φωτογραφίες. Μπορεί να κάναμε και λάθος. Η ιδέα όμως ήταν μία. Ένα ελικόπτερο δεν πετάει από μόνο του. Έχει πλήρωμα. Το πλήρωμα αυτό δεν αποτελείται από τον άγνωστο «χ» και «ψ». Έχει Κυβερνήτη, Συγκυβερνήτη, Μηχανικό, Σύνδεσμο και 2 Διασώστες.
Αυτοί οι έξι ρισκάρουν, ο καθένας από το πόστο του, για να σώσουν μία ζωή. Η ζωή που σώζεται έχει ανεκτίμητη αξία, ανεξάρτητα από το άτομο που την φέρει, είτε είναι άνδρας, είτε γυναίκα, είτε νεογνό είτε υπερήλικας. Όπως και κάθε ζωή. Όπως και η δική τους ζωή. Την ζωή λοιπόν αυτή, δεν τη σώζει το ελικόπτερο, ως από μηχανής θεός. Το ελικόπτερο είναι το μέσον. Η σωτηρία έρχεται από τον Νίκο, τον Κώστα……τον Γιάννη. Γι’αυτό και δημοσιεύσαμε τα ονόματα τους.
Για να γνωρίζει ο απλός αναγνώστης ότι πίσω από την «άψυχη έννοια» ελικόπτερο, υπάρχουν κάποιες ψυχές, κοινοί θνητοί, όπως όλους εμάς, με τα δικά τους προβλήματα, που όμως θα τρέξουν σε πρώτη ζήτηση να σώσουν έναν συνάνθρωπο τους ρισκάροντας οι ίδιοι τη ζωή τους.
Δημοσιεύσαμε τα ονόματα τους και για έναν ακόμη λόγο που θεωρούμε ότι είναι και ο πιο βασικός. Το πλήρωμα του Super Puma που θα σώσει μια ζωούλα, δεν θα πληρωθεί κάτι παραπάνω ούτε θα καρπωθεί κάποιων προνομίων. Παίρνει ότι και όλοι οι υπόλοιποι. Και την επόμενη μέρα συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Το μόνο που μένει σ’αυτούς είναι η ηθική ικανοποίηση.
Η ικανοποίηση ότι «και σήμερα έσωσα άλλη μια ζωή». Κι εκείνο που περιμένει είναι ένα ευχαριστώ από τον διασωθέντα. «Σε ευχαριστώ Νίκο, Κώστα, Γιάννη». Κι όχι «Σε ευχαριστώ ελικόπτερο». Γι’αυτό και δημοσιεύσαμε τα ονόματα τους. Για να μπορεί ο καθένας από εμάς να τους πει, έστω και ενδόμυχα, ένα «μπράβο» κι ένα «σε ευχαριστώ». Αυτό είναι υπεραρκετό για τους σύγχρονους ήρωες.
Ότι κάναμε, το κάναμε από αγάπη για την Π.Α. και την 384 Μ.Ε.Δ., της οποίας το έργο προσπαθήσαμε να προβάλουμε με τον τρόπο μας. Σε καμία περίπτωση δεν θέλαμε να θίξουμε άτομα της 384 Μοίρας ή Αξιωματικούς άλλων σχηματισμών. Δεν στραφήκαμε ποτέ εναντίον τους, ούτε και προσπαθήσαμε να υποβαθμίσουμε το αξιόλογο έργο που και αυτοί επιτελούν από τις θέσεις τις οποίες υπηρετούν. Αυτό είναι ολοφάνερο από τα άρθρα μας.
Δυστυχώς όμως, εν έτει 2011, η Π.Α. έδειξε ότι επιθυμεί να είναι πίσω στις τεχνολογικές εξελίξεις και όχι να τις καθοδηγεί. Ίσως η προσπάθεια μας να παραήταν καινοτόμος και φιλόδοξη. Ίσως να ήταν βλαβερή. Δεν βρήκαμε την υποστήριξη που περιμέναμε. Το αντίθετο. Δεν κατηγορούμε κανέναν γι’αυτό. Υπάρχουν πάντα παράμετροι που δεν μπορούμε να έχουμε κατά νου. Έτσι λοιπόν, σήμερα Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011 και ώρα 08:00, τερματίζουμε την λειτουργία αυτού του blog.
Κάποιοι θα στεναχωρηθούν, κάποιοι θα χαρούν. Δεν μπορούμε να τους ευχαριστήσουμε όλους. Έτσι είναι η ζωή. Έχει μαύρο και άσπρο. Το blog αυτό φεύγει. Κάποιο άλλο πιθανόν να ξεφυτρώσει. Κι αν όχι, η ενημέρωση σας μπορεί να συνεχιστεί από άλλα blog και μέσα.
Ένα είναι σίγουρο και αυτό είναι και το μόνο που θα θέλαμε να σας μείνει. Το blog φεύγει αλλά ο Νίκος, ο Κώστας, ο Γιάννης και όλοι εκείνοι που πετάνε με τα Super Puma, δεν θα φύγουν ποτέ. Θα είναι πάντα εκεί που τους χρειάζεστε, όταν τους χρειάζεστε. Θα είναι εκεί με ότι καιρό κι αν κάνει, ρισκάροντας οι ίδιοι τις ζωές τους, για να βοηθήσουν την γιαγιούλα που έχει μείνει μόνη της σε κάποιο νησί, τον ψαρά που βγήκε στη θάλασσα για να βγάλει το μεροκάματο του, την νεαρή μάνα που αποφάσισε να γεννήσει στον έρημο τόπο της παρά τις αντιξοότητες και όποιον άλλο αισθάνεται ότι η πολιτεία τον έχει εγκαταλείψει στο έλεος του Θεού. Κι αυτοί που θα έρθουν να σας βοηθήσουν, να θυμάστε ότι δεν θα είναι ο άγνωστος «χ» και «ψ». Θα είναι ο Νίκος, ο Κώστας, ο Γιάννης. Μην τους γυρνάτε την πλάτη μετά τη διάσωση σας. Αξίζουν το ευχαριστώ σας.
Τέλος, ως επίλογο, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους εσάς που μας ανεχθήκατε αυτές τις 3 εβδομάδες λειτουργίας του blog αλλά και όσους μας βοήθησαν και μας στήριξαν στη σύνταξη των άρθρων μας παρέχοντας μας πολύτιμα στοιχεία.
Είμαστε μία ομάδα 4-5 φίλων. Ο Νίκος, ο Κώστας, ο Γιάννης κ.α. Την Πρωτοχρονιά του 2011 γιορτάσαμε μαζί. Εκεί, πάνω στην κουβέντα, γεννήθηκε η ιδέα αυτού του blog. Σκοπός μας ήταν η ενημέρωση του κόσμου για το έργο και την προσφορά της 384 Μ.Ε.Δ. στο κοινό καλό. Ένα έργο τεράστιο αλλά άγνωστο στο ευρύ κοινό.
Τις λίγες μέρες που λειτούργησε αυτό το blog ήταν αφοσιωμένο αποκλειστικά σε αυτό το σκοπό. Δεν κατηγορήσαμε κανέναν. Δεν πήραμε το μέρος κανενός, αν και μας δόθηκαν θέματα προς σχολιασμό από τους αναγνώστες μας. Δεν εμπλακήκαμε σε πολιτικά και οικονομικά θέματα.
Μείναμε πιστοί στον σκοπό μας. Κι αυτός ήταν ένας. Η ωμή, ξερή παράθεση των αποστολών της 384 Μ.Ε.Δ. για να μπορεί ο κόσμος να διαβάσει και να μάθει την αλήθεια, γρήγορα, έγκαιρα και έγκυρα, χωρίς περιττολογίες και φαντασίες. Δώσαμε κι ένα αστείο τόνο, με τα στατιστικά στοιχεία, ώστε να χαλαρώσουμε λίγο από τη σοβαρότητα που ο τίτλος του blog από μόνος του προσδίδει.
Δημοσιεύσαμε ονόματα και φωτογραφίες. Μπορεί να κάναμε και λάθος. Η ιδέα όμως ήταν μία. Ένα ελικόπτερο δεν πετάει από μόνο του. Έχει πλήρωμα. Το πλήρωμα αυτό δεν αποτελείται από τον άγνωστο «χ» και «ψ». Έχει Κυβερνήτη, Συγκυβερνήτη, Μηχανικό, Σύνδεσμο και 2 Διασώστες.
Αυτοί οι έξι ρισκάρουν, ο καθένας από το πόστο του, για να σώσουν μία ζωή. Η ζωή που σώζεται έχει ανεκτίμητη αξία, ανεξάρτητα από το άτομο που την φέρει, είτε είναι άνδρας, είτε γυναίκα, είτε νεογνό είτε υπερήλικας. Όπως και κάθε ζωή. Όπως και η δική τους ζωή. Την ζωή λοιπόν αυτή, δεν τη σώζει το ελικόπτερο, ως από μηχανής θεός. Το ελικόπτερο είναι το μέσον. Η σωτηρία έρχεται από τον Νίκο, τον Κώστα……τον Γιάννη. Γι’αυτό και δημοσιεύσαμε τα ονόματα τους.
Για να γνωρίζει ο απλός αναγνώστης ότι πίσω από την «άψυχη έννοια» ελικόπτερο, υπάρχουν κάποιες ψυχές, κοινοί θνητοί, όπως όλους εμάς, με τα δικά τους προβλήματα, που όμως θα τρέξουν σε πρώτη ζήτηση να σώσουν έναν συνάνθρωπο τους ρισκάροντας οι ίδιοι τη ζωή τους.
Δημοσιεύσαμε τα ονόματα τους και για έναν ακόμη λόγο που θεωρούμε ότι είναι και ο πιο βασικός. Το πλήρωμα του Super Puma που θα σώσει μια ζωούλα, δεν θα πληρωθεί κάτι παραπάνω ούτε θα καρπωθεί κάποιων προνομίων. Παίρνει ότι και όλοι οι υπόλοιποι. Και την επόμενη μέρα συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Το μόνο που μένει σ’αυτούς είναι η ηθική ικανοποίηση.
Η ικανοποίηση ότι «και σήμερα έσωσα άλλη μια ζωή». Κι εκείνο που περιμένει είναι ένα ευχαριστώ από τον διασωθέντα. «Σε ευχαριστώ Νίκο, Κώστα, Γιάννη». Κι όχι «Σε ευχαριστώ ελικόπτερο». Γι’αυτό και δημοσιεύσαμε τα ονόματα τους. Για να μπορεί ο καθένας από εμάς να τους πει, έστω και ενδόμυχα, ένα «μπράβο» κι ένα «σε ευχαριστώ». Αυτό είναι υπεραρκετό για τους σύγχρονους ήρωες.
Ότι κάναμε, το κάναμε από αγάπη για την Π.Α. και την 384 Μ.Ε.Δ., της οποίας το έργο προσπαθήσαμε να προβάλουμε με τον τρόπο μας. Σε καμία περίπτωση δεν θέλαμε να θίξουμε άτομα της 384 Μοίρας ή Αξιωματικούς άλλων σχηματισμών. Δεν στραφήκαμε ποτέ εναντίον τους, ούτε και προσπαθήσαμε να υποβαθμίσουμε το αξιόλογο έργο που και αυτοί επιτελούν από τις θέσεις τις οποίες υπηρετούν. Αυτό είναι ολοφάνερο από τα άρθρα μας.
Δυστυχώς όμως, εν έτει 2011, η Π.Α. έδειξε ότι επιθυμεί να είναι πίσω στις τεχνολογικές εξελίξεις και όχι να τις καθοδηγεί. Ίσως η προσπάθεια μας να παραήταν καινοτόμος και φιλόδοξη. Ίσως να ήταν βλαβερή. Δεν βρήκαμε την υποστήριξη που περιμέναμε. Το αντίθετο. Δεν κατηγορούμε κανέναν γι’αυτό. Υπάρχουν πάντα παράμετροι που δεν μπορούμε να έχουμε κατά νου. Έτσι λοιπόν, σήμερα Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011 και ώρα 08:00, τερματίζουμε την λειτουργία αυτού του blog.
Κάποιοι θα στεναχωρηθούν, κάποιοι θα χαρούν. Δεν μπορούμε να τους ευχαριστήσουμε όλους. Έτσι είναι η ζωή. Έχει μαύρο και άσπρο. Το blog αυτό φεύγει. Κάποιο άλλο πιθανόν να ξεφυτρώσει. Κι αν όχι, η ενημέρωση σας μπορεί να συνεχιστεί από άλλα blog και μέσα.
Ένα είναι σίγουρο και αυτό είναι και το μόνο που θα θέλαμε να σας μείνει. Το blog φεύγει αλλά ο Νίκος, ο Κώστας, ο Γιάννης και όλοι εκείνοι που πετάνε με τα Super Puma, δεν θα φύγουν ποτέ. Θα είναι πάντα εκεί που τους χρειάζεστε, όταν τους χρειάζεστε. Θα είναι εκεί με ότι καιρό κι αν κάνει, ρισκάροντας οι ίδιοι τις ζωές τους, για να βοηθήσουν την γιαγιούλα που έχει μείνει μόνη της σε κάποιο νησί, τον ψαρά που βγήκε στη θάλασσα για να βγάλει το μεροκάματο του, την νεαρή μάνα που αποφάσισε να γεννήσει στον έρημο τόπο της παρά τις αντιξοότητες και όποιον άλλο αισθάνεται ότι η πολιτεία τον έχει εγκαταλείψει στο έλεος του Θεού. Κι αυτοί που θα έρθουν να σας βοηθήσουν, να θυμάστε ότι δεν θα είναι ο άγνωστος «χ» και «ψ». Θα είναι ο Νίκος, ο Κώστας, ο Γιάννης. Μην τους γυρνάτε την πλάτη μετά τη διάσωση σας. Αξίζουν το ευχαριστώ σας.
Τέλος, ως επίλογο, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους εσάς που μας ανεχθήκατε αυτές τις 3 εβδομάδες λειτουργίας του blog αλλά και όσους μας βοήθησαν και μας στήριξαν στη σύνταξη των άρθρων μας παρέχοντας μας πολύτιμα στοιχεία.
