Προς: peiratikoi@yahoo.gr
Σας στέλνω τη συνέχεια κειμένου που σας είχα αποστείλει πριν από λίγες μέρες προκειμένου, εφόσον το επιθυμείτε, να την αναρτήσετε στο blog σας...
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ (;)
Συνέχεια ...
ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ
Μπαίνοντας στην υπόγεια είσοδο του Υπουργείου δεν κατάλαβα αν ήταν διαφοροποίηση του φωτισμού ή κάτι σαν φλάς άστραψε μπροστά μου.
Οι κυλιόμενες σκάλες που ενεργοποιήθηκαν με την είσοδό μου, με ανέβασαν στο ισόγειο και βρέθηκα στο χώρο που επιτέλους αναγνώριζα.
Κατευθύνθηκα στο γνωστό για μένα σημείο προκειμένου να δηλώσω τα στοιχεία μου και να ζητήσω άδεια εισόδου, ώστε να επισκεφτώ τον ... τον οποίο είχα υφιστάμενο σαν μικρό αξ/κό, το ακατανόμαστο εκείνο έτος και είχα μάθει ότι τώρα είχε αναλάβει σημαντική θέση.
Δεν κατάλαβα τι βαθμό μου είπαν ότι είχε και την θέση του, αλλά όλα θα ξεδιαλύνονταν όταν τον συναντούσα.
Πλησιάζοντας, πριν προλάβω καν να μιλήσω, η χαριτωμένη κοπέλλα της υποδοχής, με ενδυμασία που θύμιζε αεροσυνοδό της παλιάς Ολυμπιακής και με μια ωραία μοντέρνα κονκάρδα στο πέτο, με καλημέρισε με το επώνυμό μου, προσθέτοντας «ορίστε κε.... η κάρτα εισόδου σας, με τα στοιχεία και την φωτογραφία σας».
«Μα. μα. πως» ψέλλισα.
Αυτή χωρίς να χάσει ούτε μια στιγμή το χαμόγελό της και βλέποντας την αμηχανία αλλά και την έκπληξη που ήδη είχε διαγραφεί στο πρόσωπο ενός χαμηλο-συνταξιούχου αξιωματικού Λ.Σ., βγήκε από τον γκισέ και με όρους που δεν καταλάβαινα, πρέπει να μου εξήγησε ότι όλες οι φωτογραφίες και τα στοιχεία των αποστράτων, έχουν καταχωρηθεί σε μια βάση δεδομένων, ώστε όταν επισκέπτονται το Υπουργείο να μην αισθάνονται την απαξίωση, που ενίοτε εισέπραξαν και αισθάνθηκαν ως εν ενεργεία, ιδίως στο τέλος της καριέρας τους και να νιώθουν αναγνωρίσιμοι και καταξιωμένοι στον χώρο τον οποίο έβαλαν πολλές φορές και πάνω από το σπίτι τους.
Πριν τελειώσει η κοπελίτσα την μικρή αυτή επεξήγηση, δίπλα μας είχε έρθει ένας νεαρός.
Η μικρή πριν με χαιρετήσει μου εξήγησε ό,τι επειδή ερχόμουν στο υπουργείο για πρώτη φορά, καθώς το «επί τιμής πρωτόκολλο» της εταιρείας επιβάλλει την συνοδεία του αποστράτου με συνοδό, ο εν λόγω νεαρός καθ΄ όλη την διάρκεια της επίσκεψης τίθεται στην διάθεση μου.
Είχα μείνει άφωνος με όσα άκουγα και κοιτούσα αποσβολωμένος την όμορφη μικρή.
Με τη σκέψη της παλαιάς κοπής και μονίμως σεξουαλικά πεινασμένου μυαλού μου, ότι πιθανώς αυτή σκέφτεται, «κοίτα πως με βλέπει ο παππούς και του τρέχουν τα σάλια», γύρισα το πρόσωπό μου προς τον νεαρό που σε στάση σχεδόν προσοχής μου είπε «στην διάθεσή σας κε ...».
Τότε μόνο αντιλήφτηκα πόσο έμοιαζαν η χαριτωμένη κοπελίτσα και ο νεαρός που βρισκόταν μπροστά μου.
Τα ανασηκωμένα μήλα του προσώπου τους και τα περίεργα για Έλληνες μάτια τους, δημιούργησαν μια ακόμα απορία, στο μη αποκατεστημένο σε άριστο επίπεδο λογικής, μυαλό μου.
Λογική μια λέξη που πόσα βιβλία έχουν γραφεί για αυτήν.
Ας μην «κυλίσω» όμως πάλι, καλό είναι να αποφύγω την τάση μου για συνεχή αναζήτηση. Εξάλλου το υποσχέθηκα στην κόρη μου, πριν φύγω από το σπίτι.
Δεν θα βάλω το μυαλό μου να σκεφτεί, να αναζητήσει να διεκδικήσει..
Θα τηρήσω αυτό που λένε αυτή και ο άνδρας της κάθε πρωί πριν ανοίξουν την πόρτα και φύγουν για την δουλειά, κτυπώντας με τις παλάμες τα μαγουλά τους.
Αυτό που δείχνει σε σήμα πριν τις ειδήσεις στην τηλεόραση .
«Δούλευε, Βλέπε, Άκου, Σώπα».
«Κε .... μήπως δεν επιθυμείτε την συνοδεία μου»., μου είπε ο γραβατωμένος, ατσαλάκωτος και ακόμα ευρισκόμενος σε στάση προσοχής ,νεαρός που με περίμενε, καθώς για κάποια δευτερόλεπτα παρέμενα στήλη άλατος, απορροφημένος στις σκέψεις μου.
Η φωνή του με επανέφερε στην πραγματικότητα.
«Όχι αγόρι μου» του απάντησα.
Την διάταξη του χώρου την γνωρίζω, αλλά κάθε τι άλλο μου φαίνεται άγνωστο και σίγουρα πέραν του πρωτοκόλλου η παρουσία σου δίπλα μου νομίζω ότι είναι επιβεβλημένη, γιατί διαφορετικά θα χαθώ».
«Αυτό αποκλείεται κε .....» είπε χαμογελώντας ο συνοδός μου και μου εξήγησε με απλά λόγια, ότι υπάρχει συνεχής επιτήρηση κάθε επισκέπτη, από σύστημα που τίθεται άμεσα σε ενεργοποίηση με την παραλαβή της κάρτας του.
«Άγόρι μου πριν ξεκινήσουμε την ξενάγηση επειδή υπάρχουν τόσα που δεν γνωρίζω πριν ανέβουμε επάνω, έχεις την καλοσύνη να πάμε στο κυλικείο να σε κεράσω κάτι και να λύσεις κάποιες από τις απορίες μου, καθώς κατά την πολύχρονη απουσία μου, πολλά φαίνεται ότι άλλαξαν ριζικά εδώ.
«Καταλαβαίνω τι εννοείτε» απάντησε χωρίς δισταγμό ο συνοδός μου και με μια κίνηση του χεριού του μου πρότεινε ευγενικά να προηγηθώ με κατεύθυνση προς το κυλικείο. Τότε είδα ότι και αυτός είχε στο πέτο του μια κονκάρδα αντίστοιχη της κοπελίτσας διαφορετικού χρώματος και παρατηρώντας καλύτερα είδα ότι ήταν γράμματα και αριθμός ενωμένα. «Το κυλικείο», όπως το αποκαλούσαμε τότε, ... ...
Συνεχίζεται ...
Διαφημίσεις.
