ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ (;)

PROS PEIRATIKOI@YAHOO.GR
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ

Καθώς πάντα με απασχολούσε το φιλοσοφικό ερώτημα «από πού ερχόμαστε , τι είμαστε και που πηγαίνουμε», προσπάθησα με ποικίλους τρόπους να δώσω μια απάντηση, χωρίς μέχρι σήμερα αποτέλεσμα.
Το «που πάμε» βέβαια εν ζωή, είτε σαν έθνος, είτε σαν κοινωνία και ανθρώπινο γένος, αρχίζει να διαφαίνεται και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι το οποίο θα αλλάξει το ρου μας.
Κάποιες φορές που οι σκέψεις μας και οι προβλέψεις μας επαληθεύονται, ( ας προβλέπαμε και τα νούμερα του τζοκερ), συνηθίζουμε να λέμε «πότε θα πεθάνουμε μόνο δεν ξέρουμε».
Θα μου πείτε τότε, πως συντηρούνται και πλουτίζουν όλες αυτές οι χαρτορίχτρες, μέντιουμ και λοιποί ασχολούμενοι με τα μελλούμενα.
Ένα ταξίδι με επιστροφή, στο μέλλον θα ήταν επιθυμία ίσως καθενός.
Οι κάπως μεγαλύτεροι ίσως θυμάστε ότι οι πρωταγωνιστές του Star Trek ταξίδευαν στο χωροχρόνο μέσω μιας συσκευής που έμοιαζε με σωλήνα.
Σε θεωρητικό επίπεδο πάντα, είναι εφικτό αν μπούμε μέσα σε ένα τούνελ, όπου στο στόμιο αυτού επικρατεί αρνητική πίεση και πυκνότητα και οι έννοιες χώρος, χρόνος, ύλη και ενέργεια δεν έχουν στην περιοχή αυτή της ανωμαλίας και της άπειρης πυκνότητας την έννοια που γνωρίζουμε και δεν ισχύουν οι νόμοι της Φυσικής, ίσως ταξιδέψουμε «στο χωροχρόνο».
Αυτό το τούνελ φανταστείτε το σαν μια σαν μια «σκουληκότρυπα», το οποίο σύμφωνα με τις εξισώσεις τουEinstein είναι ένα πέρασμα που υπό τις παραπάνω συνθήκες, τρυπά το επίπεδο φύλλο του χωροχρόνου και στιγμιαία μας «συνδέει με τη άλλη πλευρά».
Εφόσον ένα τέτοιο ταξίδι πραγματοποιηθεί με την ταχύτητα του φωτός, επιστρέφοντας , θα γυρίσουμε σε μελλοντική της σημερινής, εποχή, καθώς λόγω της ταχύτητας του φωτός με την οποία ταξιδέψαμε, το μικρό για μας χρονικό διάστημα, θα αντιστοιχεί σε πολύ μεγαλύτερο, ημερολογιακών όπως τα γνωρίζουμε ετών.
Τολμηρός ων λοιπόν, καθώς ένα ταξίδι στο παρελθόν θα με βάλει στον πειρασμό να προσπαθήσω με κάποια μου ενέργεια να αλλάξω την ιστορία του τόπου όπου θα βρεθώ και καθώς οι εποχές του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης με συγκινούν μόνο ως φιλοσοφική αναζήτηση, θα μπω στη «σκουληκότρυπα» προκειμένου να προδώ το μέλλον μου, το μέλλον της χώρας μου και γιατί όχι αν μου μείνει κάποιο microsecond διαθέσιμο, να πεταχτώ και στη Δραπετσώνα και στο λιμάνι να δω και μέρος του μελλοντικού Λ.Σ.
Αντιλαμβάνομαι συνάδελφοί μου ότι επειδή το προσωπικό μου μέλλον ουδόλως αφορά κάποιον πλην εμού, θα θέλατε πολύ να μάθετε πως θα είναι στο μέλλον η κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και το μελλοντικό Λ.Σ., προκειμένου ίσως, οι έχοντες ήδη ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα να ξανασκεφτείτε την υποβολή παραίτησης, ή την ανάκλησή της (αν δεν το ξέρετε γίνεται και αυτό).
Επίσης οι έχοντες διαλέξει να περπατάτε στο έντιμο μονοπάτι, της ζωής, να μην μείνετε για πολλά χρόνια ακόμα κορόιδα, αν παρά τις των ημερών εξαγγελίες, η ατιμωρησία και οι πελατειακές σχέσεις συνεχίζουν να υφίστανται και γενικά κάθε ένας και μια, να αναδιοργανώσετε τις προτεραιότητες σας, με βάση «το γνωστό πλέον μέλλον ».
Μεταξύ μας επειδή δεν έχω και μεγάλη εμπιστοσύνη στην «σκουληκότρυπα» πριν το ταξίδι θα κάνω μια διαθήκη, όχι γιατί έχω πολλά και άξια λόγου περιουσιακά στοιχεία να μοιράσω, ώστε ν΄ απαιτείται ύπαρξη διαθήκης, αλλά απλά για να μην προβληματίσω τα παιδιά μου με φορολογικές εκκρεμότητες.
Η γυναίκα μου όπως και κάθε γυναίκα είναι σίγουρο ότι θα μου ζητήσει επιστρέφοντας αν γίνεται να της φέρω τις εξελιγμένες σειρές καλλυντικών, μήπως και καρποφορήσει τελικά αυτή η αδυσώπητη μάχη με αντίπαλο το χρόνο.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Το τοπίο τελείως διαφορετικό.
Η υπόγεια διαδρομή που ακολούθησε ο ταξιτζής μετά την κατηφόρα του Δημοτικού Θεάτρου με αποπροσανατόλισε τελείως. δυσκολεύομαι να φέρω στο μυαλό μου την παλιά πύλη Ε2 από την οποία εισήρχετο κανείς στο λιμάνι του Πειραιά και στρίβοντας δεξιά, κατευθυνόταν προς το παλιό Υπουργείο.
Με μια μαγνητική κάρτα, όπως αυτές που χρησιμοποιούσαμε παλιά στην Αττική Οδό, επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. (κομμάτων που πλέον δεν υφίστανται όπως άκουσα), τοποθετημένη στο παρμπριζ, του ταξί, από απόσταση άνοιξε μια μπάρα.
Ο ταξιτζής απαντώντας στην ερώτησή μου, «που είμαστε», μου είπε γεμάτος απορία. Πρώτη φορά έρχεστε στον υπόγειο χώρο του λιμανιού με αυτοκίνητο; Προσπαθώντας να μην φανώ αδαής του απάντησα ότι συνήθως έρχομαι με μοτοσυκλέτα.
Σας καταλαβαίνω πρόσθεσε, απολαμβάνετε την διαδρομή περιφερειακά του λιμανιού, μέσα από το πάρκο της Δραπετσώνας. .
Ναι . Ναι. ψέλλισα αμήχανα, πιστεύοντας ότι μάλλον δεν κατάλαβε τι είπα.
«Φτάσαμε κύριε» μου είπε «εδώ είμαστε».
Η υπόγεια είσοδος του Υπουργείου φάνταζε μπροστά μου έξω από την πόρτα του ταξί. Φωτοκύτταρα ανοιγόκλειναν τις πόρτες και μια ακαταλαβίστικη επιγραφή, σε μια γλώσσα που έφερνε στην Κινεζική όπως μπορούσα λίγο να την φέρω στο νου μου, ήταν αναρτημένη στην είσοδο .
Δεν έβλεπα ένστολο προσωπικό να εισέρχεται ή να εξέρχεται και αυτό με παραξένεψε. Λες να καταργήθηκαν οι στολές αναρωτήθηκα.
Βέβαια η αρχή είχε γίνει από παλιά. Τότε δεν ήταν που καταργήθηκαν αρχικά οι «διεμβολές» στις στολές και τα διάφορα «τσιγκάκια», όπως είχαν αρχίσει αυτά να χαρακτηρίζονται.
«Θα κατεβείτε κύριε ή όχι»μου είπε ο ταξιτζής.
Βεβαίως του λέω, τι οφείλω.
Εκατό ευρώ μου απάντησε προσθέτοντας, αν θέλετε όμως επειδή βρισκόμαστε σε λιμάνι, μπορείτε να με πληρώσετε και σε Γιουάν.
Πάλι δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει, τον πλήρωσα σε ευρώ, αναλογιζόμενος γιατί δεν μειώθηκαν οι τιμές παροχής υπηρεσιών, όπως μας έλεγαν παλιά ότι θα γίνει, μετά την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων.
Κατέβηκα από το ταξί και πριν εισέλθω στην είσοδο του Υπουργείου η ματιά μου έπεσε στην φωτεινή ένδειξη, 27/08/2035.
Πως πέρασαν τα χρόνια από τότε που αγανακτισμένος για όλα όσα είχαν συμβεί εκείνη την τόσο άσχημη για όλους μας χρονιά, τσάκισα .
Εικοσιπέντε χρόνια είχα όχι μόνο να έρθω εδώ, αλλά και να ρωτήσω κάτι για το Λ.Σ., να μάθω κάτι για τους παλιούς γνωστούς συναδέλφους και φίλους.
Βλέπετε χθες βγήκα και εικοσιπέντε χρόνια εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική είναι μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ευτυχώς τώρα είμαι καλά.
Προσπαθώντας να θυμηθώ τις τελευταίες στιγμές πριν «με δέσουν», το μόνο που ανασύρεται στην μνήμη μου είναι κάτι σκηνές έξω από την Βουλή των Ελλήνων. Εγώ κάθομαι στο τοιχάκι του περιβόλου στην Βασιλίσσης Σοφίας αρνούμενος να απομακρυνθώ, φωνάζοντας. «Δεν πάω πουθενά αν δεν μου φέρετε το Π.Δ., θέλω το Π.Δ., είμαι στέλεχος Λ.Σ. και θέλω το Π.Δ. με τις αρμοδιότητες του Λ.Σ., θέλω το Π.Δ. μου, το δικό μου Π.Δ., θέλω πίσω το Υπουργείο, το στόχο που χάσαμε, θέλω πίσω «την ιδέα και τον σκοπό» για τον οποίο, δεν πήγα ταξίδι του μέλιτος, αλλά μετά δύο μέρες από το γάμο μου επέστρεψα στην παραμεθόριο, άφηνα την οικογένεια μου μέρες για χάρη της Υπηρεσίας, δεν ζήτησα ποτέ υπερωρίες, δεν ένοιωσα ποτέ την λέξη φοβάμαι κατά την διάρκεια του καθήκοντος, δεν είπα ποτέ δεν μπορώ, ανέλαβα την ευθύνη των πράξεων και των εντολών μου, υπηρέτησα πιστά σαν σκυλί τους ανωτέρους μου και τελικά έβαλα ακόμα και την οικογένεια μου σε δεύτερη μοίρα ως προς το Σώμα.
Έτσι το λέγαμε τότε Σώμα, Λιμενικό Σώμα. Αυτή την «ιδέα και τον σκοπό» θέλω πίσω, σε αυτήν θέλω πάλι να πιστέψω».
Δεν θυμάμαι αν αυτοί που με «μπουζούριασαν» φοβούμενοι για αντιδράσεις μη αντιλαμβανόμενοι για ποιο λόγο διαμαρτύρομαι, ήταν συνάδελφοι με πολιτικά του κοινού τότε Υπουργείου μας ή άλλοι «φρουροί και υπερασπιστές», του οικήματος που επί 36 συναπτά έτη μεταπολίτευσης,- έτσι τη λέγαμε τότε την εποχή προ Δ.Ν.Τ.,- ήταν το σύμβολο της εν Ελλάδι Δημοκρατίας.
Το μόνο που θυμάμαι είναι ο ήχος και οι λέξεις των εντολών του επικεφαλής των. «Πάρτε τον μην τον δουν οι τοποτηρητές του Δ.Ν.Τ.»
Τέλος πάντων αυτά ανήκουν στο παρελθόν και δεν ενδιαφέρουν κανένα πλέον.
Πριν μπω στο κτίριο συγκινημένος, που βρισκόμουν εκεί, αποσβολωμένος μπορώ να πω, κοιτούσα αυτόν τον αχανή υπόγειο χώρο με τις λωρίδες κυκλοφορίας και το υπόγειο παρκινγκ και δεν μπορούσα να καταλάβω πως κατασκευάσθηκε μεταγενέστερα χωρίς να επηρεαστεί η στατικότατα του όλου κτιρίου.
Μπαίνοντας στην υπόγεια είσοδο......

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Διαφημίσεις.
Αγαπητέ του μέλλοντος εαυτέ μου, επειδή ενδέχεται κάποια πράξη σου έστω και φανταστική σε κάποιο παρελθόντα για σένα χρόνο, μελλοντικό για μένα, να επηρεάσει το παρόν μου, που τότε ήταν μέλλον μου,(τι λέω ο άνθρωπος), όσο και να σου φαίνεται παράξενο, αυτή σου η πράξη ίσως αλλάξει τα γεγονότα της κοινής μας πορείας και φέρει όχι πλέον το πολυπόθητο π.δ., αλλά την ανασύσταση του Υπουργείου, πριν ίσως προλάβεις να μας «στείλεις» την επόμενη πράξη, από το μέλλον.
Πάντως θα περιμένουμε να μάθουμε τα του μέλλοντός μας με αγωνία..
Ο εν παρελθόντι χρόνο ζων εαυτός σου.

">