Αποσπάσματα από την ομιλία του κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου περί ιεραρχίας και προαγωγών στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Τα πλήρη πρακτικά της χθεσινής συνεδρίασης ΕΔΩ
Εδώ είναι το μεγάλο θέμα, έχει να κάνει με το άρθρο 9, πως γίνεται όλος αυτός ο κύκλος της ανάδειξης των στελεχών, όπου δεν υπάρχει ένα ενιαίο σύστημα.
Εμείς έχουμε προτείνει –και ο κ. Κοραντής στη συζήτηση στην Επιτροπή- ότι θα έπρεπε να έχουμε γραπτούς διαγωνισμούς, υποχρεωτική συμμετοχή στις σχολές, γιατί ξέρετε τα μεταπτυχιακά τώρα είναι έτοιμα υλικά που στα φτιάχνει ένας βοηθός νεοσύλλεκτος σε ένα γραφείο και πας και τα παραδίδεις σε ένα πανεπιστήμιο και τα παίρνεις εύκολα. (Σημείωση Συντάκτη: Αν ο κ. Βουλευτής γνωρίζει περισσότερα για το θέμα των μεταπτυχιακών γιατί δεν τα καταθέτει ή γιατί δεν πάει στον εισαγγελέα; Ή τουλάχιστον ας μας δώσει ονόματα και διευθύνσεις για να μπορέσει όλος ο κόσμος να πάρει μεταπτυχιακά με την ευκολία που ο κ. Βουλευτής υποστηρίζει ότι δίνονται... ) Ή αν είσαι έξω το μεταπτυχιακό δεν αποτελεί κριτήριο μάχιμου αξιωματικού με συνείδηση, ότι εκεί δεν κάνει ασκήσεις επί χάρτου αλλά έχει μία συνείδηση, μία συναίσθηση της ευθύνης να προχωρήσουμε.
Και εδώ ακριβώς εάν δούμε τι γίνεται με το άρθρο 3, όπως ξεκινάει το νομοσχέδιο, όπου έχουμε την ειδική κατηγορία των ερευνητών της πληροφορικής. Η πρόταση η δική μας είναι να υπάρχει ένα συνενωμένο όπλο των διαβιβάσεων ηλεκτρονικού πολέμου και πληροφορικής και η έρευνα να αποτελεί τμήμα. Το έχετε αποδεχτεί αλλά σημασία έχει πως διατυπώνεται στην πράξη. Εμείς αυτήν τη λογική έχουμε, ότι πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα. Ξέρετε, ένας πόλεμος ψυχολογικός για παράδειγμα είναι ιδιαίτερα σημαντικός και έχει να κάνει και με τη συνοχή.
Δεν είναι τυχαίο ότι πέρυσι στις 10 του Φεβρουαρίου στην Τουρκία δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα το σχέδιο «Βαριά» για την επίθεση και κατάληψη εκ μέρους της Τουρκίας της Θράκης. Είναι ένας ψυχολογικός πόλεμος, πέρα από το εσωτερικό παιχνίδι στην Τουρκία για την κατανομή εξουσιών μεταξύ των δύο ομάδων που διεκδικούν το μέρισμα. Για μας, όμως, είναι σημαντικό. Είναι ομολογία στόχων, προθέσεων και αν θέλετε της κακής γειτονίας.
Κι εδώ ακριβώς τίθεται ένα θέμα, εμείς τι κάνουμε. Γιατί υπήρξε ένα δόγμα από το 1996 και μετά και έχει να κάνει με την υπόθεση του Κλίντον τότε, ότι εμείς θα πρέπει να καταδικάζουμε τους κακούς Κούρδους με το ΠεΚαΚα κλπ., που πρέπει να το επανεξετάζουμε.
Σκεφτείτε τον εαυτό σας ή έναν άλλο Υπουργό, τον σιωπηλό ως συνήθως κύριο Δρούτσα, να πάει στο Ντιαρμπακίρ να επισκεφτεί τον κουρδικό εκεί πληθυσμό που είναι κατά 90% οι δήμαρχοι και οι πάντες -ξέρετε εκεί πηγαίνει να μιλήσει ο Ερντογάν και μέσα σε ένα εκατομμύριο κόσμο μαζεύονται 20.000 και κάνουν αυτοί συγκέντρωση με 200 τη φορά με άνεση- και να πει, κύριοι χαιρετίζω τον κουρδικό λαό. Αυτό σαν απάντηση στην επίσκεψη των Γκρίζων Λύκων και του επικεφαλής τους στη Θράκη. Κάπου πρέπει η πολιτική μας να έχει και αυτά τα στοιχεία.
Τα τελευταία χρόνια τόσο η υπηρεσιακή λειτουργία όσο και οι πολιτικές αποφάσεις που έχουν διατυπωθεί εκ μέρους των ηγεσιών μοιάζουν να έχουν ένα φοβικό σύνδρομο εξευμενισμού του επιτιθέμενου τούρκικου παράγοντα, που πολλές φορές αυτό έχει δημιουργήσει τραυματική λειτουργία στην ίδια τη συνοχή και την απόδοση των Ενόπλων Δυνάμεων. Δηλαδή, η τελευταία σιωπηρή κατεύθυνση.
Δεν αναχαιτίζουμε, ας πούμε, στον τάδε παράλληλο στο Αιγαίο. Είναι σημαντικό αυτό. Βεβαίως, δεν αναχαιτίζουμε καθόλου πλέον. Θα έλεγε κανείς ότι χαιρετίζουμε την πτητική ικανότητα των συμμάχων μας. Θα μπορούσαν να περάσουν μια μέρα και στο ανακαινισμένο Φετιγιέ Τζαμί του κατακτητή εδώ, κάτω από την Ακρόπολη: να περάσει το τουρκικό αεροπλάνο από πάνω για να αποδώσει τιμές.
Σε λίγο θα συνεδριάσετε από κοινού στα πλαίσια του τριμήνου της Ομοσπονδιακής Λειτουργίας Ελλάδας-Τουρκίας.
Δεν είναι ένας απλός δημόσιος υπαλληλικός χώρος το στράτευμα.
Θέλει με ιδιαίτερη ευαισθησία να δούμε όλο αυτόν τον κόσμο. Εμείς προτείνουμε σαφώς να υπάρχει παράλληλη επετηρίδα. Εδώ, όμως, υπάρχει ένα θέμα, κάποιοι να μην είναι συνταγματάρχες και να ποτίζουν γκαζόν λόγω έλλειψης αντικειμένου, διότι όταν συσσωρεύεται υψηλόβαθμο δυναμικό σε ένα επίπεδο, πρέπει να έχει και συγκεκριμένη διάταξη. Εδώ μιλάμε για αποτρεπτική διάταξη δυνάμεων απέναντι σε έναν επιτιθέμενο εχθρό που μας περικυκλώνει μέρα με την ημέρα. Είδαμε και πώς η Αλβανία τη δική μας αμυντική συμφωνία και συνεργασία την έχει υποβαθμίσει και έχει αναβαθμίσει τη σχέση της με την Τουρκία. Είδαμε την εγγύηση που δίνει η Τουρκία στα Σκόπια για την ακεραιότητα αυτού του κράτους υβρίζοντάς μας και ονομάζοντας τα Σκόπια, Μακεδονία.
Είδαμε σε αυτό το νομοσχέδιο στο άρθρο 82–έχω υπογράψει και εγώ ένα κάρο τροπολογίες τα προηγούμενα χρόνια- να παίρνουν, επιτέλους, περίπτερο οι υπάρχουσες χήρες και οι ζωντανοί μαχητές στην Κύπρο. Σκεφτείτε ότι τους δίνουμε τα περίπτερα όταν τα περίπτερα πλέον κλείνουν. Το 30% των περιπτέρων των συνοικιών, τουλάχιστον στην περιοχή μου, στην Πάτρα, έχει ήδη κλείσει. Δεν μπορούν, δεν τα βγάζουν πέρα, δεν έχουν κίνητρο να λειτουργήσουν. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή πώς τους χειριζόμαστε αυτούς τους ανθρώπους.
Θα ήθελα, επίσης, να πω ότι αυτό το μεγάλο πρόβλημα με τους ειδικούς έφεδρους οπλίτες είναι λεπτό ζήτημα και θέλει και ειδικό χειρισμό για το πώς θα το εφαρμόσουμε αυτό. Εμείς θέλουμε να υπάρξει κάτι τέτοιο, θέλουμε να ενδυναμωθεί το στράτευμα. Πώς, όμως, θα γίνει αυτό; Υπάρχουν πολλές ασάφειες και πρέπει να πω ότι είναι τραυματική η εμπειρία της διαδρομής ΕΠΥ, ΕΠΟΠ, ΕΜΘ, ΟΒΑ, ΕΦΥΕΣ. Όλα αυτά τα πράγματα μας πονάνε και μας πονάει η επαναφορά σήμερα της λογικής ότι, αφού πεινάνε, θα έρθουν για την καραβάνα. Να επανέρθουμε, δηλαδή, στο ρόλο του στρατιωτικού ως καραβανά, επειδή έτρωγε ένα κομμάτι ψωμί και έπαιρνε το φαγητό του μέσα στην καραβάνα. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι αυτό το ζητούμενο στην εποχή μας. Χρειάζεται μεγαλύτερη γενναιότητα.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν ήταν λάθος η αφαίρεση του πτητικού επιδόματος. Είναι σωστή, επιτέλους, η διόρθωση. Είναι λάθος το 65%. Δώστε το 100%. Δώστε το πραγματικό κίνητρο. Έχουν χάσει τη ζωή τους τόσοι άνθρωποι και δεν πρέπει να αισθάνονται –ούτε το παζαρεύουν έτσι. Είναι ηθικό ζήτημα, δεν είναι τεράστιος ο όγκος των αποζημιώσεων.
