ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ!

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ!

To PEIRATIKO REPORTAZ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ!

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς κ. Θεόδωρος Δρίτσας

Αποσπάσματα από την ομιλία του κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου περί ιεραρχίας και προαγωγών στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Τα πλήρη πρακτικά της χθεσινής συνεδρίασης ΕΔΩ




Υπάρχουν κάποιες διατάξεις που στα ζητήματα των κρίσεων ή των προαγωγών δίνουν λύσεις που είναι πιο δημοκρατικές και συμβατές με την άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων και των στρατιωτικών. Ναι, να υπάρχουν ατομικά δικαιώματα και στους στρατιωτικούς. Εμείς από τη δική μας πλευρά δεν τα φοβόμαστε όπως τα φοβούνται κάποιες παρατάξεις μέσα στο Κοινοβούλιο που θεωρούν ότι είναι εκτός των παραδόσεων της λειτουργίας του στρατεύματος. Δεν είναι θεοί αυτοί που κρίνουν και δεν είναι εξ ορισμού αμερόληπτοι. Η δυνατότητα -σύμφωνα και με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και σύμφωνα με τις αποφάσεις πάρα πολλών οργανισμών- να κρίνονται οι κρίσεις είναι πράγματι μία δημοκρατική κατεύθυνση η οποία μπορεί να ενισχύσει κιόλας το στράτευμα και να δώσει στους ανθρώπους –γιατί δίνει πραγματικά στους ανθρώπους- ένα «όπλο» αξιοπρέπειας.
Δεν πρόκειται όμως ακριβώς γι’ αυτό. Πρόκειται μαζί μ’ αυτό για την προσαρμογή καταρχήν στις ρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού. Με ποια μέθοδο; Με τη μέθοδο της διατήρησης στο στράτευμα επί σειρά ετών των μη προαχθέντων, δηλαδή μία παράλληλη «επετηρίδα». Αυτό περιγράφηκε από τους δύο Υπουργούς που μίλησαν στην Επιτροπή επ’ αυτού και προφανώς θα μιλήσουν και σήμερα γι’ αυτά τα ζητήματα γιατί είναι και λεπτά και κρίσιμα. Όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις των δύο Υπουργών και όσο καλή προαίρεση και αν έχουν ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργήσει αυτή η παράλληλη «επετηρίδα», δεν είναι πειστικός ο λόγος αυτός.
Είναι ισχυρότερη η πιθανότητα να δημιουργηθεί ένα Σώμα Αξιωματικών το οποίο δεν θα έχει τι να κάνει, θα απαξιώνεται και προσωπικά και θα περιμένει απλώς και μόνο το χρόνο να συμπληρώσει τα τριάντα πέντε συν πέντε, σαράντα έτη, για να συνταξιοδοτηθεί.
Μα, αυτό δεν είναι μόνο πολύ άσχημη επιλογή για την ανθρώπινη συγκρότηση και αξιοπρέπεια. Νομίζω ότι είναι πολύ άσχημη και για τη λειτουργία του Στρατού και τελικά είναι πολύ άσχημη και για τη δημοσιονομική σκοπιμότητα. Διότι το να έχεις ανθρώπους οι οποίοι δεν παράγουν, δεν αποδίδουν, δεν δημιουργούν και πληρώνονται μέχρις ότου συνταξιοδοτηθούν, τι είδους όφελος δημοσιονομικό είναι αυτό; Κάθε άλλο.
Νομίζω ότι πρέπει να αναζητηθούν λύσεις δημιουργικής ενασχόλησης είτε εντός στρατεύματος