ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙ !

Ο πρώτος καύσωνας του καλοκαιριού είναι εδώ και μαζί του οι νύχτες που αναζητώ μια δροσερή γωνιά στα σεντόνια στριφογυρίζοντας στο κρεββάτι.
Αυτές οι ζεστές νύχτες φέρνουν στη θύμηση μου εκείνες που πέρασα το ΄86 στην Κευλάνη.Αφόρητη ζέστη και υγρασία μια και ήταν Δεκέμβρης- η περίοδος των βροχών εκεί -και οι νύχτες πνίγονταν στο βαρύ άρωμα της ορχιδέας που οργίαζε με τις τροπικές καταιγίδες.
Πιάνοντας το νήμα των αναμνήσεων, μια και το μαξιλάρι μου είχε μουσκέψει ο ιδρώτας και είχα για τα καλά ξυπνήσει, το ντόμινο των εικόνων αρχίζει το παιχνίδι του.
Και σταματά στην πρωτοχρονιάτικη γιορτή του ξενοδοχείου που δούλευα τότε.
Ημουν η μοναδική ελληνίδα σε μια νησίδα γής που σήμερα δεν υπάρχει πιά στο χάρτη αφού τη κατάπιε το χριστουγεννιάτικο τσουνάμι του 2004.
Ηταν εκεί 500 γερμανοί παραθεριστές και 230 ντόπιοι εργαζόμενοι.
Μεταξύ αυτών 5 κευλανέζοι οργανοπαίχτες που έπαιζαν για να ντύσουν μουσικά την υποδοχή της καινούργιας χρονιάς.
Αμέσως μετά τα εντυπωσιακά βεγγαλικά που δημιουργουν μια ατμόσφαιρα χαράς ακούγονται οι πρώτες νότες και εγώ δεν πιστέυω στα αυτιά μου.
Ανάμικτα συναισθήματα με κυριεύουν και χωρίς να το καταλάβω χορεύω.
Χορεύω με τα μάτια κλειστά και ακούω τα ρυθμικά παλαμάκια που συνοδέυουν ΄΄τα παιδιά του Πειραιά ΄΄. Απίστευτο και όμως αληθινό !!
Μια μελωδία του Μάνου που τις φόρεσε φτερά να ταξιδέψει ογδόντα χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από τον τόπο που γεννήθηκε και να κεντρίσει τη θέληση αυτών των αυτοδίδακτων μουσικών να πατήσουν τις νότες της στα χειροποίητα όργανα τους!
Ηταν η τελευταία φορά στη ζωή μου που ένοιωσα εθνική περηφάνεια.
Γιατί μιλάγαμε την ίδια γλώσσα και μπορούσα να φτάσω στο τελευταίο κύτταρο της ύπαρξης μου τις θεικές δημιουργίες του.
Τώρα στη σκέψη μου είναι η τραγική ειρωνία που συνόδευε τις τελευταίες του στιγμές. Εκείνη η εικόνα με την πόρτα του ασθενοφόρου να κλείνει και τον γδούπο που την ακολουθεί.
Είχε βλέπεις την ατυχία να μένει στην οδο Ρηγίλλης και έτσι τα τηλεοπτικά βαμπιρικά συνεργεία που ήταν στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας έσπευσαν να ρουφήξουν λίγο αίμα μόλις είδαν ασθενοφόρο.
Ούτε αυτή η απολύτως ιδιωτική στιγμή της ζωής όλων, εκείνη η ύστατη ανάσα γίνεται σεβαστή.
Μα τι μ΄επιασε τώρα μες στην καυτή νύχτα και σκέφτομαι το Μάνο;
Την απάντηση πήρα το πρωί όταν με την πρώτη γουλιά του καφέ για να ελαφρύνουν τα βλέφαρα μου από τη νυχτερινή ταλαιπωρία, η ματιά μου έπεσε στην ανάρτηση της Αννέτας στο facebook για τα 16 χρόνια που πέρασαν από κείνη τη μέρα.
Ετσι όπως διαισθανόμαστε κάποιες φορές τις απώλειες των δικών μας ανθρώπων.
Κι ο Μάνος ήταν και ο δικός μου άνθρωπος.
Αυτό είναι το μεγαλείο που εμπεριέχει το χάρισμα. Να αγγίζεις ψύχες με το μαγικό ραβδάκι δημιουργώντας φωτεινές γραμμές που εκμηδενίζουν τις ανθρώπινες διαστάσεις. Το χώρο και το χρόνο.
Όπως το πεφταστέρι και την ευχή που το συνοδεύει κάνωντας μας να αισθανθούμε τυχεροί που το είδαμε και χαρίζοντας μας την ελπίδα που γεννά κάθε όνειρο.
Η φωνή του στον Κεμάλ με συγκλονίζει πάντα…..

Χριστιανούδη Ευγενία