Νυχτώνει πάλι.
Ένας πατέρας ανήμπορος ονειρεύεται
πως ανοίγει η πόρτα.
Και ο λεβέντης του γυρίζει από τη δουλειά,
κουρασμένος , μα περήφανος για την αποστολή του,
όπως πάντα.
Νυχτώνει, η μάνα κλαίει βουβά
μην σε ...ξυπνήσει λεβέντη μου.
Νυχτώνει, οι συνάδελφοί σου, στο σκάφος,
βγαίνουν για περιπολία , αψηφώντας τον κίνδυνο.
Το φεγγάρι της πατρίδας μας, όμορφο μαγεύει
τις ελπίδες , τα όνειρα, την νοσταλγία.
Όλα έμειναν ίδια, Μαρίνο.
Λείπεις, είπανε !
Μα εσύ, εκεί να προστατεύεις τους φίλους σου
κάθε νύχτα από τότε.
Μην πιστεύεις στα λόγια των πολιτικάντηδων.
Κι εγώ, που γράφω , τώρα για σένα,
δεν μπορώ να καταλάβω , μικρέ μου,
όσο κι αν με πονάει η σκέψη σου,
όταν μιλούν για σένα, τα παιδιά από την Κέρκυρα.
Μόνο, όποιος για τούτη την όμορφη πατρίδα,
τα αψήφησε όλα και ρίχτηκε μες τις φλόγες,
μόνο αυτός, γνωρίζει Μαρίνο.
Ο Σωτήρης Τατσάκης, εσύ
κι εκείνοι,
που δείχνουν τον δρόμο
της περηφάνιας, της αρετής και της λεβεντιάς.
Μείνε στο Ιόνιο
φάρος φωτεινός, Μαρίνο Ζαμπάτη.
ποπη χρ.
