Εγραψε ιστορία η απεργία στο λιμάνι

Τελικά αποφάσισα να γράψω γιατί είδα ότι χτες και σήμερα κάτι σπουδαίο ξέφυγε από το peiratiko μας. Πάντα όλα τα κείμενα είναι ιδιαίτερα εύστοχα και εύστροφα και συνήθως δεν αφήνουμε τίποτα να πέσει κάτω. Τώρα όμως πρέπει να καλύψουμε το κενό.
Συνάδελφοι «peiratikoi», αυτό που έγινε χτες στο λιμάνι του Πειραιά στη διάρκεια της απεργίας των ναυτεργατών δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.
Εκτυλίχθηκαν σκηνές πρωτόγνωρες που μόνο η εργατική τάξη ξέρει να δημιουργεί. Δεν ήμουν εκεί ως εργαζόμενη. Εμείς του «Ρ» ποτέ δεν υπήρξαμε απεργοσπάστες. Ημουν σαν συμπαραστάτης και νιώθω κάτι παραπάνω από τυχερή που έζησα αυτές τις στιγμές.
Από τα ξημερώματα, με κορύφωση το μεσημέρι, το λιμάνι είχε κατακλυστεί από χιλιάδες εργατών της στεριάς.
Ο ντόκος μπροστά από κάθε καράβι ήταν και ένας ξεχωριστός τόπος συγκέντρωσης εργατών. Πρώτη φορά είδα πληρώματα σύσσωμα, με θάρρος, να προσπερνούν αρχιπλοιάρχους να βγαίνουν μπροστά στον καταπέλτη και να γίνονται ένα με τους συμπαραστάτες τους, εργάτες της στεριάς. Εξαφανισμένοι οι ...«δια κλαδικοί » του Χρυσοχοϊδη. Η απαγόρευση της «παράνομης» απεργίας τσακίστηκε εκεί πάνω στους καταπέλτες. Εξαφανισμένοι βέβαια και οι εργατοπατέρες της ΠΝΟ, οι «συνάδελφοι» του Παναγόπουλου. Ηταν σύγκρουση τάξη με τάξη. Ολα όσα διαδραματίστηκαν ήταν ένα δείγμα της ακατανίκητης δύναμης της ταξικής ενότητας με συγκεκριμένους στόχους και περιεχόμενο. Απέδειξαν ότι οι εφοπλιστές - το κεφάλαιο στην ...«ξύλινη» γλώσσα του «Ρ» - δεν είναι ανίκητοι. Εδειξαν ότι μπορεί «να έρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Ηταν όμως και ένα μεγάλο μάθημα αξιοπρέπειας που για ορισμένους από τον κλάδο των δημοσιογράφων θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο...

Αθηνά Ζύμαρη.