ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ https://www.militaire.gr
Την γνώρισα στο πειραϊκό ρεπορτάζ… Καλοκαίρι 1986. Στο μικρό γραφείο του τεράστιου τότε σε κυκλοφορία και επιρροή στη κοινή γνώμη ΕΘΝΟΥΣ. Δίπλα σ΄ ένα μεγάλο Δημοσιογράφο τον Νίκο Πηγαδά και τον νεότερο ρεπόρτερ Σταύρο Μαλαγκονιάρη. Δόκιμος εγώ , Δημοσιογράφος με κεφαλαίο η Πόπη Χριστοδουλίδου…
Η “τριπλέτα” του πειραϊκού ρεπορτάζ του ΕΘΝΟΥΣ προκαλούσε δέος σ΄ εμάς τους λίγο νεότερους από την Πόπη. Όχι μόνο για τον τρόπο που έκαναν ρεπορτάζ και αναστάτωναν όλες τις εξουσίες αλλά και για τη πίστη τους σε αρχές και αξίες που ήδη είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν. Ο Πηγαδάς, η Χριστοδουλίδου και ο Μαλαγκονιάρης δεν είχαν δεύτερες δουλειές όπως όλοι σχεδόν οι άλλοι δημοσιογράφοι. Όχι επειδή δεν μπορούσαν ,αλλά επειδή αυτό τους επέβαλλε η συνείδησή τους. Για να μπορούν κι άλλοι συνάδελφοι να έχουν δουλειά… Ελάχιστοι από εμάς τηρήσαμε, έστω αυτή την αρχή. Πετυχημένος ήταν όποιος είχε τις πιο πολλές δουλειές, γινόταν πιο γνωστός και αργότερα διάσημος, για να τρώει τα βράδια σε καλά ρεστοράν και να πηγαίνει τριήμερα “ξεκούρασης από την ένταση της δουλειάς”…
Η Πόπη δεν ξέχασε ποτέ τον λόγο για τον οποίο διάλεξε τη δημοσιογραφία και τελικά έγινε Δημοσιογράφος με κεφαλαίο το Δ. Η θέση του κάθε δημοσιογράφου είναι στην όχθη που βρίσκεται ο κόσμος, οι αναγνώστες ,οι ακροατές, οι τηλεθεατές. Δεν έχει καμία δουλειά στην απέναντι όχθη. Η Πόπη δεν σκέφθηκε ποτέ να περάσει το ποτάμι αν και θα μπορούσε με τις ικανότητες που είχε.
Μόνο από το τηλέφωνο είχαμε επαφή εδώ και πολλά χρόνια…Μ΄ έπαιρνε και με προσφωνούσε πάντα “μικρέ”, “κολακεύοντας” με. Δεν είχαμε και πολλά χρόνια διαφορά, αλλά η εικόνα του 18χρονου που την κοιτούσε με δέος το καλοκαίρι του 1986 στον Πειραιά, δεν είχε αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν τιμή μου ότι με έπαιρνε τηλέφωνο για να διασταυρώσει κάποια πληροφορία ή να με ρωτήσει για το ρεπορτάζ του Άμυνας, όπου αυτό εμπλεκόνταν με το Λιμενικό. Δεν έπαψε ποτέ, μα ποτέ, να κάνει ρεπορτάζ, ακόμη κι όταν τα προβλήματα υγείας της έγιναν σοβαρά. Πριν 15 ημέρες ήταν το τελευταίο τηλεφώνημα, πάλι για το ρεπορτάζ. Δεν μου είπε τίποτα για τα προβλήματα υγείας της, ποτέ δεν παραπονέθηκε γι΄ αυτά. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα το “έλα μικρέ ,τι γίνεται”…
ΠΑΡΙΣ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΣ
