Tasos Mavropoulos (Fb)
Η Πόπη Χριστοδουλίδου έφυγε όπως έζησε. Με το κεφάλι ψηλά και σηκωμένη τη γροθιά. Μάχιμη στη δημοσιογραφία, αγωνίστρια στη ζωή, μπροστά στους λαϊκούς αγώνες, στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη. Την οργή που αισθανόταν για την αδικία την έκανε πολιτική πράξη. Με την πένα και τους αγώνες της στάθηκε δίπλα στους πιο αδύναμους, σ΄αυτούς που αγωνίζονταν για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Έμεινε μακριά από συμφέροντα και συναλλαγές κάνοντας το επάγγελμά της λειτούργημα. Στο πειραϊκό- ναυτιλιακό ρεπορτάζ, σε κρίσιμες στιγμές στάθηκε απέναντι στην κυρίαρχη λογική των συμφερόντων και των ΜΜΕ που προσπαθούσαν να ενεργοποιήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και στήριξε αποφασιστικά τις διεκδικήσεις των εργαζομένων όλων των κλάδων. Την γνώρισα πιο κοντά κάπου το 2000 σαν συνδικαλιστής στο λιμενικό. Πάντα δίπλα μας στους αγώνες για την κατάκτηση εργασιακών δικαιωμάτων και εκδημοκρατισμό του σώματος, μας στήριξε σε δύσκολες στιγμές διεκδικήσεων και διώξεων. Η γνωριμία που έγινε φιλία και βαθιά εκτίμηση. Μια φιλία που αντί να την στηρίξει στις δύσκολες στιγμές με τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, λειτουργούσε σαν στήριγμα σε μένα με τη δύναμη, την αξιοπρέπεια και την περηφάνια της. Γιατί αυτή είναι η Πόπη. Η υγεία έμπαινε σε δεύτερη μοίρα. Σε προτεραιότητα έμπαιναν οι αγώνες, τα προβλήματα του κόσμου, η αδικία και το άγχος της γιατί κοιμάται αυτός ο κόσμος και πότε θα ξεσηκωθεί. Ένα λιοντάρι που ζούσε και αγωνιούσε για τη στιγμή που έστω και μόνη της, θα φέρει τα πάνω κάτω σε μια κοινωνία παραιτημένη. Πάντα στο χώρο της αριστεράς ανεξάρτητα της επιλογής της έδινε νόημα στη λέξη σύντροφος Έφυγε με το κεφάλι ψηλά και σηκωμένη τη γροθιά μαχόμενη από κάθε μετερίζι για ένα καλύτερο κόσμο. Πόπη θα είσαι πάντα μαζί μας
