ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://artinews.gr
Maria Louka (Fb)
Είναι κι αυτές οι μέρες που πρέπει να φυλάγεσαι, γιατί δεν ξέρεις από πού θα σου ρθει. Από την κυβέρνηση χωροφυλάκων και ρουφιάνων που κυνηγάει 10 υπέροχα κορίτσια που έφτυσαν κατάμουτρα το μιλιταρισμό και τον κομφορμισμό τους, από το μισαναπηρισμό και το μισογυνισμό που ξεχειλίζει στις οθόνες, από τον τραμπούκο ναζί που παρίστανε το πρωί τον θιγμένο «άντρακλα», από τους πρόσφυγες στην Κω που ψάχνουν χαρτόκουτα για να κοιμηθούν, από τους μπάτσους που φωνάζουν φασιστικά συνθήματα έξω από τη Νοταρά. Και δεν προλαβαίνεις να τα επεξεργαστείς γιατί ταυτόχρονα πρέπει κάπως αυτοματοποιημένα να τρέχεις και να δουλεύεις. Αλλά να χθες τα ξημερώματα έφυγε μια σπουδαία τύπισσα, η Πόπη Χριστοδουλίδου κι αυτή η απώλεια θυμίζει πολύ οδυνηρά ότι η σημερινή εικόνα των κατακερματισμένων, εντατικοποιημένων και μονίμως κουρασμένων εαυτών μας υπάρχει στο έδαφος μιας συλλογικής ήττας που μοιραστήκαμε εδώ και κάμποσα χρόνια κι αυτοί/ες που αντισταθήκαμε κι αυτοί που δεν αντιστάθηκαν.
Η Πόπη – που λες – ήταν μια εξαιρετική δημοσιογράφος, υπέροχη γυναίκα και αγωνίστρια σε όλη της ζωή. Τη γνώρισα στα πρώτα μου χρόνια στη δημοσιογραφία που συνέπεσαν με την εργασιακή και δεοντολογική κατάρρευση ενός κλάδου. Τότε πίστευα λίγο παραπάνω στον επαγγελματικό συνδικαλισμό στα μίντια. Πίστευα λίγο παραπάνω γενικά. Και θυμάμαι την Πόπη να είναι πάντα εκεί ενάντια στις χυδαίες κάλπες του εργασιακού κανιβαλισμού που στήνονταν στο ΔΟΛ και στο Μπόμπολα, ενάντια στις εκβιαστικές ατομικές συμβάσεις, ενάντια στη μετατροπή των δημοσιογράφων σε φθηνές ντουντούκες της εξουσίας. Πάντα στις απεργίες, πάντα στις συνελεύσεις, πάντα στις περιφρουρήσεις, πάντα στο στήσιμο απεργιακών φύλλων. Και το πλήρωσε γιατί ήταν από τις πρώτες που απολύθηκαν, ξεδιάντροπα και εκδικητικά. Αλλά συνέχισε να είναι εκεί να στηρίζει το αίτημα μας για ένα πραγματικό σωματείο – ανοιχτό που θα ενσωματώνει τους νέους και επισφαλώς εργαζόμενους, δε θα τους τιμωρεί για την επισφάλεια τους. Δίπλα στους εργαζόμενους της ΕΡΤ όταν έπεσε το μαύρο, δίπλα σε όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονταν για ψωμί και τριαντάφυλλα.
Κι έμεινε εκεί όταν εμείς κουραστήκαμε, απογοητευτήκαμε, ματαιωθήκαμε και τραβήξαμε ο καθένας και η καθεμία ατομικούς δρόμους επιβίωσης και αξιοπρέπειας. Εξακολουθώ να μην πιστεύω πολύ στον επαγγελματικό συνδικαλισμό στα μίντια, γιατί μας άδειασε λίγο λιγότερο από τα αφεντικά των μίντια. Πιστεύω, όμως, ότι αν αυτός ο συνδικαλισμός έχει οποιαδήποτε προοπτική να ξαναγίνει ένα εργαλείο υπέρ των εργαζομένων και του δικαιώματος της κοινωνίας στην ανεξάρτητη ενημέρωση είναι από το πείσμα ανθρώπων σαν την Πόπη που έφυγε πολύ νωρίς και της χρωστάμε.
