Στην πύλη Ε2, στο λιμάνι του Πειραιά, απ' όπου περνά καθημερινά για να πάει στο Υπουργείο
Ναυτιλίας η πολιτική ηγεσία και όλη η ιεραρχία του λιμενικού, στην εσοχή ενός παλιού κτηρίου προσπαθεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος. Τον βλέπω μηνές εκεί. Κάποιοι του προσφέρουν ένα πιάτο φαϊ και δυο κουβέντες παρηγοριάς αλλά δυστυχώς δεν αρκούν. Είναι άστεγος και όπως μαθαίνω βαριά άρρωστος που εκτός από τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, κινδυνεύει να πεθάνει από γάγγραινα. Είναι ξένος, άκληρος και δεν έχει συγγενείς να του συμπαρασταθούν. Κοινωνικές υπηρεσίες δεν υπάρχουν καλά καλά ούτε για έλληνες, για άλλοτε νοικοκυραίους. Όλοι κινδυνεύουμε πια από τη φτώχεια.
Κάποιος πρέπει να τον βοηθήσει. Μπορεί ο άνθρωπος να έχει παραιτηθεί από τη ζωή άλλα πρέπει να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες. Να τον παραλάβει ένα ασθενοφόρο και να τον πάει επειγόντως στο νοσοκομείο.
Η φτώχεια δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται μ' αυτά. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει για αυτούς που κινδυνεύουν. Στο λιμάνι έχουν βρει καταφύγειο,απάγκιο στις αίθουσες επιβατών, δεκάδες. Άνδρες γυναίκες, νέοι, ηλικιωμένοι,έλληνες, ξένοι. Η ανεργία, η απλήρωτη εργασία, η απληστία των πλουσιών να ληστεύουν τα ψίχουλα μας, το θέατρο του παραλόγου που λέγεται καπιταλισμός, βγάζει τους ανθρώπους στο δρόμο. Τους σκοτώνει. Όσοι υψηλά ιστάμενοι απ' το υπουργείο και το λιμεναρχείο διαβάζετε αυτές τις γραμμές βοηθήστε τον. Κάντε κάτι και για τους άλλους. Βάλτε τα... μέσα σας να σώσετε καμμιά ψυχή, να γλυτώσει κανένας άνθρωπος, να πληρωθεί κανένας ναυτεργάτης που εκατοντάδες έχουν φτάσει στα όρια της φτώχειας και δεν μπορούν να ζήσουν τΙς οικογένειές τους.
Χ. Μπόλκας