εφημερίδα "Εθνος της Κυριακής
αναδημοσίευση
Στο
σπίτι μας υπάρχουν τρεις άνεργες γυναίκες. Χρωστάω στη ΔΕΗ, στο νερό,
νοίκι πληρώνω έναντι ό,τι μπορώ», λέει η Φωτεινή Νικηταρά από την
κουζίνα του σπιτιού της στα Ανω Λιόσια
Ωστόσο, κάθε μέρα που περνάει τα προβλήματά τους μεγαλώνουν, αφού μακριά από τα φώτα και τις κάμερες που βρίσκονται στην είσοδο του υπουργείου για να καταγράψουν τις διαμαρτυρίες τους, η ζωή είναι γεμάτη εμπόδια. Αντλώντας δύναμη η μία από την άλλη, όπως λένε, προσπαθούν να μείνουν δυνατές και να κρατήσουν όρθιες τις οικογένειές τους...
Φωτεινή Νικηταρά
Ο,τι υπάρχει τώρα στο σπίτι, είναι από αλληλεγγύη
«Με τα 600 ευρώ που έπαιρνα από τη δουλειά μου, δεν χρωστούσαμε πουθενά. Τώρα χρωστάω 1.500 ευρώ στη ΔΕΗ, 200 στο νερό, νοίκι πληρώνω έναντι, ό,τι μπορώ, οι άνθρωποι δείχνουν κατανόηση, αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα» λέει με την απόγνωση αλλά και το πείσμα ζωγραφισμένα στο πρόσωπό της η κ. Φωτεινή Νικηταρά από τα Ανω Λιόσια.
«Με τα παιδιά μου συνεχίζουμε να ελπίζουμε» λέει η Πελαγία Μουτζούρη
Φαγητό, σε μόνιμη δίαιτα... Ευτυχώς, στον χώρο διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Οικονομικών, έρχονται κατά διαστήματα, άνθρωποι που μας φέρνουν πίτες, σάντουιτς, φρούτα. Αν δεν ήταν και αυτά, θα είχαμε τελειώσει! Ευγνωμονούμε τον κόσμο που μας νοιάζεται. Διεκδικούμε όμως το δικαίωμα να εργαζόμαστε. Οι επισκέψεις μας στο σούπερ μάρκετ έχουν αραιώσει πολύ και όταν αγοράζουμε κάποια τρόφιμα, πάντα είναι λίγα και δεν μας φτάνουν. Τελευταία, δεν έχουμε ούτε ένα κομμάτι ψωμί... Ο,τι υπάρχει, είναι από αλληλεγγύη» επισημαίνει. Το ύφος της μαρτυρά ότι δεν σκοπεύει να το βάλει κάτω.
Η Δήμητρα Μανώλη τραυματίστηκε στα πρόσφατα επεισόδια έξω από το υπ. Οικονομικών
Στον δρόμο, όλο αυτόν τον καιρό βιώσαμε πρωτόγνωρα συναισθήματα, καθώς βρεθήκαμε οι απολυμένες όλες μαζί, δακρύσαμε κοιτώντας η μία την άλλη στα μάτια, δημιουργήθηκαν ισχυροί δεσμοί φιλίας, αλληλοκατανόησης, συμπαράστασης και θέλω», καταλήγει η κ. Νικηταρά, «όταν θα έχει αίσιο τέλος αυτή η ιστορία, να συνεχίσω να βλέπω αυτές τις γυναίκες, να τα λέμε, να πίνουμε έναν καφέ...».
Πελαγία Μουτζούρη
Χρωστάμε παντού, ακόμη και στο φαρμακείο
«Οποτε υπάρχει φαγητό στο σπίτι, αυτό είναι ζυμαρικά ή όσπρια. Οτιδήποτε άλλο, πάει καιρός που το έχουμε ξεχάσει», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» η κ. Πελαγία Μουτζούρη από το Γαλάτσι, χήρα και μητέρα δύο παιδιών. «Από τότε που κάποιοι αποφάσισαν ότι οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών επιβαρύνουμε τον προϋπολογισμό και πέφτει έξω το κράτος, γίναμε ο εύκολος στόχος. Μας έβαλαν αρχικά σε διαθεσιμότητα και μετά μας απέλυσαν, νιώσαμε για τα καλά στο πετσί μας τι σημαίνει να είσαι σήμερα "Ευρωπαίος πολίτης"...
Ο γιος μου είναι 15 χρονών και 22 η κόρη μου, που σπουδάζει. Το μικροποσό που παίρνουν σύνταξη τα παιδιά από τον πατέρα τους δεν επαρκεί ούτε για τα στοιχειώδη έξοδα. Είχαμε την αξιοπρέπειά μας, την περηφάνια μας, εργαζόμασταν και ζούσαμε ως κανονικοί άνθρωποι. Τώρα ζούμε με τη βοήθεια συγγενών και γνωστών μας.
Τα παιδιά στερούνται τα πάντα, δείχνουν ωστόσο κατανόηση για τη θέση που βρισκόμαστε, δεν θέλουν να με στενοχωρήσουν και ελπίζουν μαζί μου ότι κάτι θ' αλλάξει» λέει με παράπονο.
Εργαζόμουν ως καθαρίστρια στη ΔΟΥ κατοίκων εξωτερικού. Την 1η Αυγούστου του 2013 μας έβαλαν σε διαθεσιμότητα για 8 μήνες, ο μισθός με την περικοπή έγινε πλέον 300 ευρώ τον μήνα. Από τις 27 Απρίλη κόπηκαν κι αυτά. Μαζί τους έσβησε και το ?κράτος δικαίου?, καθώς η εργατική νομοθεσία είναι απούσα, οι βαρύγδουπες οδηγίες της Ευρώπης δεν ισχύουν για εμάς, έτσι εκτός από τη δουλειά, χάθηκαν και τα εργατικά δικαιώματα, οι αποζημιώσεις.
Παρόλο που προβλέπεται εξαίρεση από την εφεδρεία για τις χήρες, στην περίπτωσή μου δεν ίσχυσε - άλλωστε δεν θέλω η λύση να είναι μόνο για μένα, θέλω να δικαιωθούμε όλες μαζί, γιατί αυτό που έγινε είναι άδικο και παράνομο.
Κανένας δεν νοιάστηκε να αναρωτηθεί, αυτοί οι άνθρωποι έχουν πεταχθεί στον δρόμο, πώς θα ζήσουν... Οπου να 'ναι το ρεύμα θα μας το κόψουν, επειδή ο λογαριασμός έφτασε 1.700 ευρώ και πληρώνουμε πότε 30 και πότε 40 ευρώ, όσα έχουμε, με την ελπίδα να ξαναεργαστούμε για να τα εξοφλήσουμε.
Οι λογαριασμοί του τηλεφώνου, που το έχουμε περιορίσει στο ελάχιστο, επίσης μένουν απλήρωτοι.
Παρήγορο είναι ότι δείχνει κατανόηση η φαρμακοποιός, που μας δίνει ακόμα φάρμακα χωρίς να ζητάει τη συμμετοχή και τα σημειώνει στο τεφτέρι... Ομως, τέλος του 2014 λήγει και η ασφαλιστική κάλυψη.
Με τα λίγα χρήματα, όποτε τα έχουμε, ψωνίζουμε τρόφιμα, τα πιο φτηνά, όμως σε λίγες ημέρες τελειώνουν και υπάρχουν μέρες που στο ψυγείο δεν υπάρχει τίποτα να φάμε... Σε ποιον να το πούμε; Εχουν, έστω μια ιδέα, αυτοί που μας επιφύλαξαν αυτή την τύχη, πώς ζούμε;
Ελπίζουμε ότι θα καταλάβουν το λάθος τους, θα δείξουν έστω καθυστερημένα σεβασμό πρώτα στους ανθρώπους και φυσικά στις δικαστικές αποφάσεις, να επιστρέψουμε επιτέλους στη δουλειά μας» καταλήγει η κ. Μουτζούρη.
Δήμητρα Μανώλη
Μας ταπείνωσαν, μας πρόσβαλαν, μας αγνοούν
«Από τις 18 Σεπτέμβρη, ζω ένα συναίσθημα που με έχει συγκλονίσει, που δεν παλεύεται με τίποτα. Από τη μια στιγμή στην άλλη, να χάνεις τη δουλειά σου και μαζί τον κόσμο γύρω σου». Η κ. Δήμητρα Μανώλη είναι απολυμένη καθαρίστρια από τη ΔΟΥ Νέας Ιωνίας Βόλου.
Στην πρόσφατη επιχείρηση των ΜΑΤ, να απομακρύνουν τις συγκεντρωμένες γυναίκες από το πεζοδρόμιο του υπουργείου Οικονομικών, τραυματίστηκε στο πόδι και κινείται με αναπηρικό καροτσάκι. Προσωρινά, φίλοι που συμπαρίστανται στις απολυμένες, της εξασφάλισαν ένα δωμάτιο να μείνει ώσπου να αναρρώσει. Μετά θα επιστρέψει στο αντίσκηνο, καθώς το σπίτι της είναι στον Βόλο.
«Ο σύζυγος με προβλήματα υγείας, η κόρη άνεργη και ο γιος μου προσπαθεί να κρατήσει τη μικρή επιχείρηση με καυσόξυλα, που αποδίδει πλέον ελάχιστα. Προτεραιότητα δίνουμε στις υποχρεώσεις, να πληρώνουμε τους λογαριασμούς, τα τρόφιμα. Ερχεται και η εφορία και μας λέει, "έχετε προηγούμενες οφειλές, να τις πληρώσετε".
Μας ταπείνωσαν, μας πρόσβαλαν, μας αγνοούν και δεν είναι υπερβολή ότι μας βασανίζουν, αφού τα δικαστήρια μας δικαιώνουν και επιμένουν να μας αρνούνται την εργασία μας. Ούτε που φαντάζονται πόσα προβλήματα μας έχουν προκαλέσει. Σίγουρα δεν το πιστεύουν, όταν εκείνοι κάθονται με τις οικογένειές τους στο τραπέζι και τρώνε, ότι εμείς εξαιτίας τους δεν έχουμε να φάμε...» λέει η κ. Μανώλη που περνάει πλέον σχεδόν όλο τον χρόνο της κάτω από το υπουργείο, δίπλα σε ένα αντίσκηνο που έχει στηθεί πρόχειρα στο πεζοδρόμιο για τη «νυχτερινή βάρδια» της πολιορκίας στο ΥΠΟΙΚ. «Μας απολύουν 52 χρονών και μας λένε "θα βρείτε αλλού δουλειά". Είναι μια χοντροκομμένη κοροϊδία, γιατί δουλειά δεν βρίσκουν ούτε τα παιδιά μας που είναι νέα, εμείς θα βρούμε;
Γι' αυτό, συνεχίζουμε, με κάθε θυσία τον αγώνα μας, για το δικαίωμα στην εργασία, ώσπου να δικαιωθούμε», καταλήγει...
