ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ ΤΗΝ 1Η ΜΑΗ
2013
Εργαζόμενοι –
Εργαζόμενες, Συνταξιούχοι, Άνεργοι Νέοι και Νέες,
Τιμούμε σήμερα με
την 24ωρη απεργία και την απεργιακή μας συγκέντρωση στην πόλη του Πειραιά σαν
Εργατικό Κέντρο την Εργατική Πρωτομαγιά.
Το 1886 με την
εξέγερση και το αίμα των εργατών του Σικάγου η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε σαν μέρα
αγώνα, αντίστασης και αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων όλου του κόσμου. Μέρα
που η παγκόσμια εργατική τάξη επιθεωρεί τις δυνάμεις της, διαμορφώνει και
προβάλλει τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις της, που αγωνίζεται ενάντια στην
εργοδοτική αυθαιρεσία και ασυδοσία, που αντιπαλεύει τις πολιτικές δυνάμεις που
στηρίζουν και υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα και την εκμετάλλευση ανθρώπου
από άνθρωπο.
Συνάδελφοι,
Η Πρωτομαγιά του
2013 βρίσκει τους εργαζόμενους στην χώρα μας σε θέση μάχης στον πόλεμο που έχουν
κηρύξει το μεγάλο κεφάλαιο, η κυβέρνηση και η τρόικα (Δ.Ν.Τ – Ε.Ε –
Ε.Κ.Τ).
Η εμμονή των
κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων της Ε.Ε στις νεοφιλελεύθερες
πολιτικές για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης αποδεικνύεται
καταστροφική. Με πρόσχημα τον υπερδανεισμό των κρατών και προτεραιότητα στην
δημοσιονομική εξυγίανση τα προβλήματα όχι μόνο δεν επιλύονται αλλά περιπλέκονται
και οξύνονται ακόμη περισσότερο τα τελευταία τρία
χρόνια.
Ο αριθμός των
ανέργων στην ευρωζώνη ξεπερνά τα 20 εκατομμύρια, παράλληλα τα χρέη δεν έχουν
υποχωρήσει αλλά υποτροπιάζουν και συνεχώς αυξάνονται σε όλες ανεξαιρέτως τις
χώρες – μέλη είτε του Νότου είτε του Βορρά, είτε ελλειμματικές είτε
πλεονασματικές.
Τα αποτελέσματα
αυτών των νεοφιλελεύθερων πολιτικών είναι η βίαιη μεταφορά πλούτου από τα κάτω
προς τα πάνω και η βαθιά όξυνση των οικονομικών και κοινωνικών
ανισοτήτων.
Με τις πολιτικές
λιτότητας πλήττονται τα κατώτερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα ενώ επωφελείται
το μεγάλο κεφάλαιο.
Με την
προτεραιότητα στις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές υπονομεύεται και
αχρηστεύεται το κοινωνικό κράτος ενώ οι αιτίες τις κρίσης όχι μόνο δεν
αντιμετωπίζονται αλλά αντίθετα έχουν διογκωθεί ακόμη περισσότερο σε σχέση με την
έναρξη της κρίσης το 2008, βυθίζοντας την ευρωπαϊκή ήπειρο στην δίνη της
ύφεσης.
Οι εξελίξεις στην
Ελλάδα είναι ακόμη πιο τραγικές. Με πρόσχημα τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας,
η τρόικα επιβάλλεται και η τρικομματική κυβέρνηση (Ν.Δ – ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΔΗΜ.ΑΡ)
υποτάσσεται απόλυτα σε αυτή.
Ένας ολόκληρος
λαός αλυσοδέθηκε στα μνημόνια και ζει την ασφυκτική λιτότητα, ωστόσο η χώρα αντί
να ορθοποδήσει μετατρέπεται σε αποικία χρέους, ενός χρέους που δεν δημιουργήθηκε
από τους εργαζόμενους, δεν χρησιμοποιήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες τους, τους
φορτώνεται όμως ως βραχνάς στον λαιμό.
Με αφορμή το χρέος
οι τοκογλύφοι δανειστές και το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας μας συνεχίζουν και
κλιμακώνουν την επίθεσή τους. Στο στόχαστρο τώρα είναι ο δημόσιος πλούτος, τα
δημόσια αγαθά και οι δημόσιες υποδομές στρατηγικής
σημασίας.
Στο πλαίσιο αυτό
οι δυνάμεις του κεφαλαίου βρήκαν την ευκαιρία να υλοποιήσουν τις πιο αντιλαϊκές
και αντεργατικές επιδιώξεις και αξιώσεις τους.
Οι καταστροφικές
για την χώρα και τον λαό κυβερνήσεις των μνημονίων εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν
στο έπακρο τις απαιτήσεις αυτές.
Ισοπεδώνουν τα
εργασιακά δικαιώματα και έχουν οδηγήσει στον εφιάλτη της ανεργίας πάνω από 1,4
εκατομμύρια ανθρώπους. Ένας στους δύο νέους και νέες δεν έχουν δουλειά,
εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δουλεύουν απλήρωτοι, περίπου ένας στους δύο
εργαζόμενους εργάζεται με σχέση εκ περιτροπής ή μερικής απασχόλησης και ένας
στους τρεις εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος!!!
Η πολιτική της
τρόικα και της τρικομματικής κυβέρνησης δεν χτυπά μόνο τα δικαιώματα των
εργαζομένων αλλά επιχειρεί να καταστρέψει την πολιτική και οργανωτική ικανότητα
των συνδικάτων.
Στα τρία χρόνια
του μνημονίου το σύνολο σχεδόν της εργατικής νομοθεσίας έχει υποστεί μια
πρωτοφανή απορρύθμιση, η εργασία ως αξία κινείται σε τροχιά πλήρους απαξίωσης,
διαβρώνεται κάθε έννοια συλλογικότητας, προάγεται συστηματικά η ατομική
εργασιακή σχέση εργοδότη και μισθωτού. Καταργήθηκαν επί της ουσίας οι συλλογικές
διαπραγματεύσεις, η ΕΓΣΣΕ, ο κατώτερος μισθός, οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις
και η κυβέρνηση μεθοδεύει την τροποποίηση του νόμου 1264/82 προκειμένου να
περιορίσει και να καταργήσει το δικαίωμα της
απεργίας.
Η σφοδρή αυτή
επίθεση της τρόικα και της κυβέρνησης απέναντι στην μισθωτή εργασία και τα
συνδικάτα δεν συνιστά μια συνηθισμένη επίθεση για την εφαρμογή απλώς ορισμένων
περιοδικών αντεργατικών μέτρων, ούτε απλά μια επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου σε
επιμέρους τομείς.
Αντίθετα η χώρα, ο
λαός και οι εργαζόμενοι γίνονται το πεδίο μιας πιλοτικής εφαρμογής μιας
συνολικής μετωπικής επίθεσης του κεφαλαίου και της αντίστοιχης νεοφιλελεύθερης
πολιτικής εξουσίας.
Στις δύσκολες και
κρίσιμες συνθήκες που διαμορφώθηκαν για την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους
το συνδικαλιστικό κίνημα περιορίστηκε ως τώρα σε ένα κλασικό αμυντικό αγώνα
χωρίς να προσδώσει τα απαραίτητα πολιτικά χαρακτηριστικά σ’ αυτόν τον
αγώνα.
Βρέθηκε
αποδυναμωμένο, απροετοίμαστο, χωρίς σχεδιασμό και στρατηγική, χωρίς καμιά
οργανωτική και πολιτική ικανότητα.
Ο συμβιβασμός, οι
επανειλημμένες υποχωρήσεις, οι ταλαντεύσεις, οι παλινωδίες και η αντίληψη του
κοινωνικού εταιρισμού, του κοινωνικού διαλόγου και της ταξικής συνεργασίας και
της ταύτισης με τις άθλιες αντεργατικές κυβερνητικές πολιτικές, επί σειρά ετών
ήταν και είναι ο πολιτικός προσανατολισμός που κυριαρχεί στα ανώτερα
συνδικαλιστικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος (πλειοψηφία ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ),
καθόρισε και διαμόρφωσε τα ως τώρα αποτελέσματα.
Από αυτή την
πλευρά οι ηγεσίες και οι διαμορφωμένες πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ έχουν
τεράστιες ευθύνες, αφού έχουν ταυτίσει τον ρόλο και την παρουσία τους με τον
συμβιβασμό, την υποταγή και την ήττα απέναντι στην λυσσαλέα κυβερνητική
πολιτική.
Ευθύνες όμως για
την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα έχει και το ΠΑΜΕ το οποίο εμμένει στην
αδιέξοδη και αντιενωτική στρατηγική της κομματικής περιχαράκωσης θέτοντας ως όρο
για οποιαδήποτε συνεργασία και κοινή δράση την αποδοχή των θέσεων του κομματικού
τους φορέα περί λαϊκής εξουσίας και χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της
διασπαστικής στάσης τους είναι η άρνησή τους να συμπορευθούν σε κοινή
συγκέντρωση σήμερα μέρα Εργατικής Πρωτομαγιάς, επιλέγοντας την διαφορετικότητά
τους να την εκφράσουν με δική τους ξεχωριστή συγκέντρωση.
Παρ’ όλα αυτά το
συνδικαλιστικό κίνημα την περίοδο των τριών τελευταίων χρόνων έδωσε σκληρές
μάχες και αγώνες, σε ορισμένες περιπτώσεις πέτυχε την μαζικοποίηση των
κινητοποιήσεων και την αντιπαράθεση της κοινωνίας με την κυβερνητική πολιτική.
Οι πανελλαδικές
απεργιακές κινητοποιήσεις – ορισμένες από αυτές εξαιρετικά πετυχημένες – αλλά
και οι πολύμορφες δράσεις ανέδειξαν τα αίτια της κυβερνητικής πολιτικής, έθεταν
το πλαίσιο για την ανατροπή της και ταυτόχρονα δημιουργούσαν μια έντονη
αγωνιστική κινητικότητα σε επιχειρήσεις και κλάδους. Πάνω από 500 ήταν οι
κινητοποιήσεις το 2011 και πολύ περισσότερες το 2012.
Συνάδελφοι –
σες,
Η επίθεση της
κυβέρνησης και της τρόικα θα συνεχισθεί και το επόμενο χρονικό διάστημα. Για τον
λόγο αυτό προκειμένου να απαντηθεί η σκληρή μνημονιακή και αντεργατική πολιτική
αλλά και η κλιμακούμενη κυβερνητική και εργοδοτική καταστολή επιβάλλεται
περισσότερο από ποτέ το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να ανασυνταχθεί και να
οργανώσει αποτελεσματικά την αντίσταση και την αντεπίθεσή
του.
Στην κατεύθυνση
αυτή χρειάζεται:
-
Επαναπροσανατολισμός του συνδικαλιστικού κινήματος σε αγωνιστική
διεκδίκηση και ταξική κατεύθυνση και απεγκλωβισμός από το μοντέλο του
εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, της ταξικής συνεργασίας και του
κοινωνικού διαλόγου.
-
Επαναθεμελίωση του ιδεολογικού και αξιακού πλαισίου των συνδικάτων
με κυρίαρχες τις έννοιες της ενότητας στην δράση, της ισότητας, της αλληλεγγύης
στους κοινωνικά αποκλεισμένους και της αγωνιστικής αλληλεγγύης σε εργαζόμενους
που κινητοποιούνται.
-
Επανακαθορισμός και σχεδιασμός της δράσης με επιδίωξη τον πιο πλατύ
συντονισμό και κοινή δράση με ενίσχυση και πολλαπλασιασμό των αντιστάσεων και
ενοποίηση των διεκδικήσεων και των αιτημάτων.
-
Οι αγώνες και οι κινητοποιήσεις πρέπει να αναδεικνύουν τις
πολιτικές αιτίες της κρίσης, να ενσωματώνουν πολιτικά αιτήματα για την ανατροπή
των μνημονιακών αντεργατικών πολιτικών και της κυβέρνησης που τα
εφαρμόζει.
-
Τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι πρέπει να αναπτύξουν την δική τους
αυτόνομη μαχητική οργανωμένη δράση με μορφές πάλης αντίστοιχες του μεγέθους της
βάρβαρης επίθεσης που δεχόμαστε.
Στην ίδια
κατεύθυνση χρειάζεται ισχυρή παρουσία και παρέμβαση στους χώρους δουλειάς για
την απόκρουση της εργοδοτικής τρομοκρατίας, την μαζικοποίηση των συνδικάτων και
την ένταξη της πλειοψηφίας του εργατικού δυναμικού που είναι εκτός συνδικάτων,
ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, διεύρυνση με την συμμετοχή των γυναικών, των νέων
και των μεταναστών.
Να οργανωθεί και
να συντονισθεί ο αγώνας της μεγάλης μάζας των ανέργων, να ενισχυθεί η εσωτερική
δημοκρατία στα συνδικάτα με νέους θεσμούς, ιδιαίτερα στα πρωτοβάθμια σωματεία
πρέπει να αναδειχθούν οι συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες, να ενισχυθεί η
διαφάνεια στην διαχείριση και στις αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα του
συνδικαλιστικού κινήματος.
Στην βάση όλων των
παραπάνω προτάσεων πρέπει να στηριχθεί το νέο μοντέλο δράσης, στρατηγικής και
λειτουργίας των συνδικάτων.
Παλεύουμε για ένα
συνδικαλιστικό κίνημα μαζικό, αυτόνομο, μαχητικό και τελικά αποτελεσματικό που
θα βάζει τα συνδικάτα στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων και θα ανοίγει τον
δρόμο για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και την ουσιαστική αποκατάσταση
της θέσης των εργαζομένων με ανάκτηση όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών τους
δικαιωμάτων.
Στην πόλη μας στον
Πειραιά η αποβιομηχάνιση ολοκληρώνεται με γοργούς ρυθμούς, χιλιάδες εργαζόμενοι
έχουν χάσει τη δουλειά τους τα τελευταία χρόνια,. Η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη
έχει ερημώσει, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά παραμένουν κλειστά με απλήρωτους τους
εργαζόμενους πάνω από ένα χρόνο, χιλιάδες Ναυτεργάτες έχουν με βίαιο τρόπο
αφανισθεί από τη Ναυτιλία, εκατοντάδες είναι οι απολυμένοι εργαζόμενοι από τις
ναυτιλιακές εταιρείες, τις διάφορες υπηρεσίες και το εμπόριο. Οι μικρομεσαίες
επιχειρήσεις ασφυκτιούν κάτω από συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης που έχει πλήξει
και την αγορά του Πειραιά. Η φτώχεια, τα συσσίτια και οι άστεγοι έχουν
πολλαπλασιασθεί τα τελευταία χρόνια, πράγμα που δείχνει τις δραματικές συνθήκες
στις οποίες έχει περιέλθει ένας μεγάλος αριθμός
εργαζομένων.
Τα δημόσια
νοσοκομεία Μεταξά, Νίκαιας και Τζάνειο αντιμετωπίζουν τραγικές ελλείψεις και
προβλήματα και η δημόσια υγεία συνεχώς οδηγείται στην
απαξίωση.
Η ανεργία, η
φτώχεια και ο αγώνας για την επιβίωση είναι το τρίπτυχο που διευρύνεται συνεχώς,
ωθώντας ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων και της κοινωνίας σε κατάσταση
οικονομικού και κοινωνικού αποκλεισμού. Ο μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους
είναι ο δρόμος του αγώνα. Ενός αγώνα που επιτέλους θα βάλει ΣΤΟΠ στη βάρβαρη
επέλαση. Ενός αγώνα, με πρωταγωνιστή ένα αναγεννημένο συνδικαλιστικό
κίνημα.
Η περίοδος που
διανύουμε και τα χρόνια που έρχονται πρέπει να έχουν από την πλευρά του
συνδικαλιστικού κινήματος το χαρακτήρα μιας δυναμικής αντεπίθεσης της εργατικής
τάξης. Οι διεκδικήσεις και οι στόχοι πάλης που αναδεικνύονται στην κατεύθυνση
αυτή, συμπυκνώνονται στους τέσσερις παρακάτω άξονες.
Είναι ξεκάθαρο
πια, ότι για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει λύση στο πλαίσιο των Μνημονίων. Αυτό
είναι το κεντρικό στοιχείο που πρέπει να καθορίσει και να ενοποιήσει τους αγώνες
σε όλο το φάσμα του εργατικού κινήματος. Παλεύουμε
για:
- την
ακύρωση των Μνημονίων και όλων των δυσβάσταχτων μέτρων στο πλαίσιο της
πολιτικής “εσωτερικής υποτίμησης”. Ταυτόχρονα, η ανατροπή των κυβερνήσεων που
εφαρμόζουν τα Μνημόνια είναι ο δικός μας
“μονόδρομος”.
- την
επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων με στόχο τη διαγραφή του
μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους, για το οποίο δεν ευθύνονται οι
εργαζόμενοι.
- την
υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και του δημόσιου πλούτου της χώρας.
Αντιστεκόμαστε στις ιδιωτικοποιήσεις – χάρισμα στους πιστωτές και το
κεφάλαιο.
- την
άμεση κατάργηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης και του χαρατσιού στις κατοικίες
των εργαζομένων, και για νέο φορολογικό σύστημα με επιβάρυνση του κεφαλαίου, του
πλούτου και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
-
Ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών με κούρεμα των δανείων βάση
κοινωνικοοικονομικών κριτηρίων.
-
Ενίσχυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, ως βασικό κομμάτι του κοινωνικού
μισθού.
Οι βίαιες
παρεμβάσεις που έγιναν στο εργατικό δίκαιο, τις εργασιακές σχέσεις και τα
δικαιώματά μας πρέπει να ακυρωθούν. Ο αγώνας αυτός είναι υπόθεση όλων των
εργαζομένων, με βασικά στοιχεία τα εξής:
-
Επαναφορά του βασικού μισθού και του επιδόματος ανεργίας στα προ Μνημονίου
επίπεδα και αποκατάσταση μισθών και συντάξεων.
-
Επαναθεμελίωση των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων στη βάση του
νόμου 1892/1990 και κατάργηση του μνημονιακού νομοθετικού πλαισίου για τις
συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
-
Επαναρρύθμιση του εργατικού δικαίου με ακύρωση όλων των μνημονιακών
παρεμβάσεων.
-
Ενίσχυση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και ανακεφαλαιοποίησή του κατά
απόλυτη προτεραιότητα. Όχι στις συντάξεις πείνας. Κατάργηση όλων των
αντιασφαλιστικών νόμων και διατάξεων.
-
Κατάργηση της ενοικίασης εργασίας. Οι εργαζόμενοι δεν είναι εμπόρευμα. Σταθερή
και ρυθμισμένη εργασία για όλους.
-
Αναθεώρηση του
καθεστώτος εκ περιτροπής εργασίας, των ελαστικών ωραρίων και περιφρούρηση της
Κυριακής αργίας.
Ο δείκτης ανεργίας
απλά αποτυπώνει σε αριθμούς την ανθρωπιστική κρίση που σοβεί στη χώρα μας.
Βασική κατεύθυνση της πάλης μας να είναι η εξάλειψη αυτής της λαίλαπας και η
προστασία των θέσεων εργασίας, το δικαίωμα στην εργασία για
όλους.
Ως πρώτα μέτρα
διεκδικούμε:
-
Δραστική αντιμετώπιση της ανεργίας. Ενίσχυση του Προγράμματος Δημοσίων
Επενδύσεων. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και ενίσχυση των μικρών και πολύ
μικρών επιχειρήσεων.
- Απαγόρευση όλων των απολύσεων.
-
Καθιέρωση νομοθετικού πλαισίου για την αυτοδιαχείριση παραγωγικών μονάδων που
εγκαταλείπονται από τους ιδιοκτήτες καπιταλιστές.
Να περιφρουρήσουμε
τη δημοκρατία και τις συνδικαλιστικές
ελευθερίες.
Η εφαρμογή των
μνημονιακών πολιτικών συνοδεύεται από πρακτικές κοινοβουλευτικής εκτροπής και
κοινωνικής καταστολής. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να υπερασπιστεί τη
δημοκρατία, τόσο στο πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο, όσο και στους χώρους εργασίας,
όπου καταπατείται από το ανεξέλεγκτο διευθυντικό και εργοδοτικό
δικαίωμα.
Οι συνδικαλιστικές
ελευθερίες είναι αναφαίρετο δημοκρατικό συλλογικό δικαίωμα. Η μάχη ενάντια στα
σχέδια για αντιδραστική αναθεώρηση του νόμου 1264/1982 και την επακόλουθη
επίθεση στο ιερό δικαίωμα της απεργίας, είναι μια μάχη ιστορικού χαρακτήρα για
το συνδικαλιστικό κίνημα.
Με ιδιαίτερη
ανησυχία διαπιστώνουμε φαινόμενα φασιστικής και ρατσιστικής βίας και την
εξάπλωση αυτών των αντιλήψεων όπως έδειξαν τα γεγονότα στην Μανωλάδα Ηλείας αλλά
και η επίθεση νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής εναντίον της νοσηλείας μεταναστών στο
νοσοκομείο της Νίκαιας.
Το εργατικό
συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει και πρέπει να μπει στην πρώτη γραμμή ενός μετώπου
ενάντια στην φασιστική και ρατσιστική απειλή.
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ
ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ
ΓΙΑ ΜΙΑ
ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ
ΣΕ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΨΗΦΙΣΜΑ
ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΑΜΠΕΙΡΑΙΚΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΟΥ Ε.Κ. ΠΕΙΡΑΙΑ
ΣΤΟ
ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
2013
Εμείς
οι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, νέοι και νέες που ανταποκριθήκαμε στο
κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου Πειραιά στην σημερινή Παμπειραϊκή Συγκέντρωση
δηλώνουμε την θέλησή μας να παλέψουμε για:
-
την ακύρωση των Μνημονίων και όλων των δυσβάσταχτων μέτρων στο
πλαίσιο της πολιτικής “εσωτερικής υποτίμησης”. Ταυτόχρονα, η ανατροπή των
κυβερνήσεων που εφαρμόζουν τα Μνημόνια είναι ο δικός μας
“μονόδρομος”.
-
την επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων με στόχο τη
διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους, για το οποίο δεν ευθύνονται
οι εργαζόμενοι.
-
την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και του δημόσιου πλούτου της
χώρας. Αντιστεκόμαστε στις ιδιωτικοποιήσεις – χάρισμα στους πιστωτές και το
κεφάλαιο.
-
την άμεση κατάργηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης και του χαρατσιού
στις κατοικίες των εργαζομένων, και για νέο φορολογικό σύστημα με επιβάρυνση του
κεφαλαίου, του πλούτου και της μεγάλης ακίνητης
περιουσίας.
-
Ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών με κούρεμα των δανείων
βάση κοινωνικοοικονομικών κριτηρίων.
-
Ενίσχυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, ως βασικό κομμάτι του
κοινωνικού μισθού.
Οι βίαιες παρεμβάσεις που
έγιναν στο εργατικό δίκαιο, τις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματά μας πρέπει
να ακυρωθούν. Ο αγώνας αυτός είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων, με βασικά
στοιχεία τα εξής:
-
Επαναφορά του βασικού μισθού και του επιδόματος ανεργίας στα προ
Μνημονίου επίπεδα και αποκατάσταση μισθών και συντάξεων.
-
Επαναθεμελίωση των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων στη
βάση του νόμου 1892/1990 και κατάργηση του μνημονιακού νομοθετικού πλαισίου για
τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
-
Επαναρρύθμιση του εργατικού δικαίου με ακύρωση όλων των μνημονιακών
παρεμβάσεων.
-
Ενίσχυση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και ανακεφαλαιοποίησή
του κατά απόλυτη προτεραιότητα. Όχι στις συντάξεις πείνας. Κατάργηση όλων των
αντιασφαλιστικών νόμων και διατάξεων.
-
Κατάργηση της ενοικίασης εργασίας. Οι εργαζόμενοι δεν είναι
εμπόρευμα. Σταθερή και ρυθμισμένη εργασία για όλους.
-
Αναθεώρηση του καθεστώτος εκ
περιτροπής εργασίας, των ελαστικών ωραρίων και περιφρούρηση της Κυριακής
αργίας.
Ο δείκτης ανεργίας απλά
αποτυπώνει σε αριθμούς την ανθρωπιστική κρίση που σοβεί στη χώρα μας. Βασική
κατεύθυνση της πάλης μας να είναι η εξάλειψη αυτής της λαίλαπας και η προστασία
των θέσεων εργασίας, το δικαίωμα στην εργασία για όλους.
-
Δραστική αντιμετώπιση της ανεργίας. Ενίσχυση του Προγράμματος
Δημοσίων Επενδύσεων. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και ενίσχυση των μικρών
και πολύ μικρών επιχειρήσεων.
-
Απαγόρευση όλων των απολύσεων.
-
Καθιέρωση νομοθετικού πλαισίου για την αυτοδιαχείριση παραγωγικών
μονάδων που εγκαταλείπονται από τους ιδιοκτήτες
καπιταλιστές.
Η εφαρμογή των μνημονιακών
πολιτικών συνοδεύεται από πρακτικές κοινοβουλευτικής εκτροπής και κοινωνικής
καταστολής. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να υπερασπιστεί τη δημοκρατία, τόσο
στο πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο, όσο και στους χώρους εργασίας, όπου καταπατείται
από το ανεξέλεγκτο διευθυντικό και εργοδοτικό δικαίωμα.
Οι συνδικαλιστικές
ελευθερίες είναι αναφαίρετο δημοκρατικό συλλογικό δικαίωμα. Η μάχη ενάντια στα
σχέδια για αντιδραστική αναθεώρηση του νόμου 1264/1982 και την επακόλουθη
επίθεση στο ιερό δικαίωμα της απεργίας, είναι μια μάχη ιστορικού χαρακτήρα για
το συνδικαλιστικό κίνημα.
Μας ανησυχεί ιδιαίτερα η
άνοδος του φασισμού και των αντιλήψεών, αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία, για
τη συνοχή και τους αγώνες του εργατικού κινήματος. Το συνδικαλιστικό κίνημα
οφείλει να μπει στην πρώτη γραμμή ενός μετώπου ενάντια στη φασιστική
απειλή.
Καταγγέλλουμε τα φαινόμενα
ρατσιστικής και φασιστικής βίας, όπως αυτά στην Μανωλάδα, αλλά και της
νεοναζιστικής «Χρυσής Αυγής» που καλλιεργεί το μίσος, τον φόβο και την
τρομοκρατία εναντίον των μεταναστών, των προσφύγων και του κάθε κατατρεγμένου
ανθρώπου. Εμείς οι εργαζόμενοι και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα θα
αντιμετωπίσουμε και θα απομονώσουμε
αυτά τα φασιστικά στοιχεία και τις δράσεις τους.
Το παρόν ψήφισμα να
επιδοθεί:
- Στον Πρόεδρο της Κυβέρνησης
- Στην Βουλή των Ελλήνων
- Τα πολιτικά κόμματα
- Υπουργό Οικονομικών κ. Ι. Στουρνάρα
- Υπουργό Εργασίας κ. Ι. Βρουτση
- Υπουργό Ανάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκη
- Υπουργό Ναυτιλίας και Αιγαίου κ. Κ. Μουσουρούλη
- Γ.Σ.Ε.Ε
- Ημερήσιο Τύπο και λοιπά ΜΜΕ
Πειραιάς
1/5/2013
Η
ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΑ