Η δική μου Πόπη δεν έφυγε ποτέ...

Voula Malla--Βούλα Μαλλά από το facebook

Η δική μου Πόπη δεν έφυγε ποτέ...
Το ατίθασο κορίτσι με το κοντό ξανθό μαλλί και το ξεβαμμενο τζιν παντελόνι που αντίκρισα για πρώτη φορά στις 20 Ιουνίου 2000 στα γραφεία του Ελεύθερου είναι ολοζώντανο στην καρδιά μου, στο μυαλό μου και στις σκέψεις μου. Είναι εκείνη που με στήριξε στα πρώτα μου βήματα σ αυτή τη δουλειά. Μια φίλη "κολλητή", η αδελφή που δεν είχα. Ώρες μαζί σε διπλανά γραφεία. Μιλήσαμε πολύ, γελάσαμε, εξομολογηθηκαμε πράγματα η μια στην άλλη. Συγκινηθηκαμε. Με κέρδισε αμέσως. Η ευθύτητα της, το έξυπνο χιούμορ της, η καλοσύνη της, το χαμόγελο της, το άγχος της πάνω στη δουλειά, ο απίστευτος επαγγελματισμος της. Όλα ήταν "κομμάτια" δικά της.
"Βρε Πόπη μου, πάρε λίγο τον καπνό σου από πάνω μου...
Καλό μου, σ έχω φλομωσει, το ξέρω. Συγγνώμη...", ήταν η μόνιμη "αντιπαράθεση" μας. Και τι δεν θα δινα να ξαναφυσαγες τον ενοχλητικό καπνό στη μεριά μου. Και τι δεν θα δινα να ξανακούσω τη φωνή σου.
Ο Βασίλης μου ακόμη περιμένει τη "θεία Πόπη" στο σπίτι να της πει πόσο πολύ την αγαπάει. Και γω ακόμα περιμένω το τηλέφωνο να χτυπήσει και να μου πεις: " ρε βουλακι, δεν μου ρίχνεις ένα ξεματιασμα;"
Αντίο κουμπαρουλα μας...
Η δική μου Πόπη δεν έφυγε ποτέ...