ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΙΓ΄ - ΣΥΝΟΔΟΣ Γ΄
ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ,
ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
Π Ρ Α Κ Τ Ι Κ Ο
(Άρθρο 36 παρ. 5 του Κ.τ.Β.)
Στην Αθήνα σήμερα, 22 Φεβρουαρίου 2012, ημέρα Τετάρτη και ώρα 10.15΄, στην Αίθουσα «Προέδρου Αθανασίου Κωνστ. Τσαλδάρη» (223), συνεδρίασε η Διαρκής Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, υπό την προεδρία του Προέδρου αυτής, κ. Ιωάννη Βλατή, με θέμα ημερησιας διάταξης: Επεξεργασία και εξέταση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη «Παροχή Υπηρεσιών Ασφαλείας από Ένοπλους Φρουρούς σε Εμπορικά Πλοία και άλλες διατάξεις».
ΔΙΑΜΑΝΤΩ ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ (Ειδική Αγορήτρια του Κ.Κ.Ε.): Τώρα στο νομοσχέδιο. Ο λόγος που επικαλείται, ήδη, από την εισηγητική έκθεση για την προώθηση αυτού του νομοσχεδίου είναι η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου της πειρατείας και της ένοπλης ληστείας στην θάλασσα, που στις μέρες μας έχει πάρει διαστάσεις με θύματα χιλιάδες ναυτεργάτες.
Βεβαίως σαν ζήτημα είναι διαχρονικό, αλλά σε κάθε χρονική περίοδο έχει τα δικά του ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το πρόβλημα είναι σύνθετο, δεν περιορίζεται βεβαίως, θα έλεγα ότι είναι η μειοψηφία της μειοψηφίας σε «φτωχοδιάβουλους» που κάνουν ρεσάλτο στα πλοία για να αποσπάσουν μέσα για την επιβίωση τους και αυτό φαίνεται από την δράση του πειρατικού κυκλώματος που δεν περιορίζεται σε ληστεία ναυτεργατών ή στην απόσπαση τροφίμων ή άλλων διάφορων ειδών του πλοίου, αλλά στην αιχμαλωσία των πλοίων και πληρωμάτων, στην πώληση του φορτίου, στην απόσπαση λύτρων αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων.
Μάλιστα, υπάρχουν στοιχεία διεθνών οργανισμών που δίνουν πώς κατανέμονται τα λύτρα. Το 50% πηγαίνει κατευθείαν στις τσέπες των οργανωτών, των επενδυτών της πειρατείας. Το 30% πηγαίνει στους πειρατές που κάνουν την δουλειά. Το 10% πηγαίνει στην μεταφορά των πειρατών, μέχρι το συγκεκριμένο στόχο και στην φύλαξη των ομήρων και ένα 10% πηγαίνει στην φυλή της περιοχής.
Επίσης, υπάρχει και ένα συνεχής εκσυγχρονισμός της υποδομής και του εξοπλισμού που χρησιμοποιούν αυτά τα κυκλώματα. Τέτοια είναι οι εγκαταστάσεις ραντάρ, δορυφορικά συστήματα εντοπισμού της γεωγραφική θέσης των πλοίων, δορυφορικά τηλέφωνα, πλοία βάσης μάνες, ταχύτατα πλοιάρια για τον διασκορπισμό των ενόπλων, σύγχρονος στρατιωτικός εξοπλισμός.
Μάλιστα σύμφωνα με τα στοιχεία του διεθνούς διακυβερνητικού οργανισμού του Ο.Η.Ε. του IMO για το 2010, φαίνεται ότι η πλειοψηφία των περιστατικών έλαβε χώρα στην Αν. Αφρική με μεγάλη τάση στην συγκέντρωση στη Σομαλία και στον Κόλπο του ADEN. Για να έχουμε μια πλήρη εικόνα για τα ελληνικά πλοία, κατά την διάρκεια της περιόδου από το 2008 μέχρι το 2010 έγιναν περίπου 15 επιθέσεις σε πλοία με ελληνική σημαία, και τα δύο καταλείφθηκαν από πειρατές, χωρίς απώλεια ανθρώπινης ζωής.
Το ερώτημα που μπαίνει είναι γιατί συμβαίνει; Μα, γιατί στο Κέρας της Αφρικής και στην γενικότερη περιοχή υπάρχει συνωστισμός ναυτικών ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, αλλά και κρατών με υποδεέστερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα στα πλαίσια γενικότερων γεωστρατηγικών στοχεύσεων. Χρησιμοποιούν την πειρατεία για την εδραίωση θέσεων στην περιοχή και την προώθηση σχεδιασμών για τον έλεγχο περιοχών, ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας, όπως είναι ο κόλπος του ADEN, η αραβική θάλασσα και ο Περσικός κόλπος.
Με λίγα λόγια, η επιθετικότητα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., κατά του Ιράν και η προετοιμασία ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου βρίσκουν μια ετοιμοπόλεμη ναυτική μηχανή στην περιοχή που ενισχύεται με το πρόσχημα της πειρατείας.
Η ελληνική ναυτιλία, είναι ενταγμένη στα σχέδια του ΝΑΤΟ, με συνεννόηση των ναυτικών που θα κερδίσουν από αυτή την δουλειά -αλίμονο πια- και του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και αναζητούνται πλοία και πληρώματα που θα μεταφέρουν στρατιωτικό εξοπλισμό για μεγάλες σημαντικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στην περιοχή του Περσικού κόλπου.
Συνεπώς, σχετίζονται αυτοί οι σχεδιασμοί με το παρών νομοσχέδιο περί ενόπλων φρουρών επί ελληνικών πλοίων, που βεβαίως έχει την στήριξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., της Ν.Δ. και του ΛΑ.Ο.Σ. και γι’ αυτό δέχονται και θέλουν τη μορφή του κατεπειγόντως για να μην ανοίξει και το θέμα.
Φυσικά, αναπτύσσεται ταυτόχρονα και μια νέα επιχειρηματική δραστηριότητα που τροφοδοτεί με ΡΑΜΠΟ, με ένοπλους και άοπλους φρουρούς τα πλοία και το ημερομίσθιο είναι γερό.
Εμείς, όχι απλά καταψηφίζουμε το νομοσχέδιο, αλλά το χαρακτηρίζουμε και επικίνδυνο και ζητάμε να αποσυρθεί για τους εξής λόγους.
Πρώτον. Η ύπαρξη ενόπλων φρουρών και ο στρατιωτικός εξοπλισμός επάνω στο πλοίο διαμορφώνουν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση που θα έχει τραγικές συνέπειες σε βάρος της ανθρώπινης ζωής στην θάλασσα –και δεν το λέμε μόνο εμείς- θα ενισχύσει την επιθετικότητα του πειρατικού κυκλώματος και συνεπώς τους κινδύνους σε βάρος του πλοίου και του πληρώματος.
Αφού, όπως είναι γνωστό το κύκλωμα διαθέτει οικονομικά μέσα και προσαρμόζει την δράση του διαθέτοντας σύγχρονο τεχνικό εξοπλισμό ικανό να ξεπερνάει κάθε αντίσταση που προβάλλεται από το πλοίο, εμπλέκοντας το πλήρωμα σε πολύ μεγαλύτερους κινδύνους απ’ ότι σήμερα. Αυτή είναι η βαθιά μας ανησυχία.
Επί της ουσίας. Η ύπαρξη ένοπλων φρουρών διαμορφώνει πραγματικά συνθήκες πολέμου που μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλες ζημιές, ακόμα και σε καταστροφές πλοίων, σε νεκρούς και βαριά τραυματίες, σε μεγέθη που δεν συγκρίνονται με τις σημερινές συνέπειες και απώλειας σε ανθρώπινες ζωές. Οι πειρατές διαθέτουν ή μπορεί να εξασφαλίσουν σύγχρονα όπλα, από εκτοξευτές χειροβομβίδων, εκτοξευτές ρουκετών και μάλιστα μεγάλου διαμετρήματος πυροβόλων με δυνατότητες διάτρησης της λαμαρίνας του πλοίου και πρόκλησης μεγάλων καταστροφών.
Δεύτερον, η ύπαρξη ένοπλων φρουρών διαμορφώνει συνθήκες που αλλάζουν το χαρακτήρα του ναυτικού επαγγέλματος, αφού η ναυτολόγηση σε ένα τέτοιο πλοίο αντιστοιχεί σε ναυτολόγηση σε εμπόλεμη ζώνη με μεγάλους κινδύνους για τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή των ναυτεργατών.
Γενικότερα η κατάσταση αυτή παρεμβαίνει αρνητικά στα εργασιακά δικαιώματα των ναυτεργατών, εγκυμονεί κινδύνους αυθαιρεσιών, προβοκάτσιας, χρησιμοποίησης του μηχανισμού αυτού, ακόμη και για αντεργατικές πιέσεις. Επίσης, αλλάζει ο χαρακτήρας της εργασίας του πλοιάρχου, ο οποίος αναγκάζεται να εκπληρώσει στρατιωτικό ρόλο, γιατί όπως προβλέπει το νομοσχέδιο οι ένοπλοι φρουροί τελούν υπό την εξουσία του.
Τρίτον, ανησυχητικές είναι οι διατάξεις που παραπέμπουν σε κοινές υπουργικές αποφάσεις για ζητήματα τύπου, ποσότητας, εξοπλισμού, χρήσης όπλων κ.λπ. που καθιστούν την υπόθεση των ράμπο, των ένοπλων φρουρών στα πλοία ακόμη πιο επικίνδυνη στην εξέλιξή της, αφού είναι δυνατόν να εμπλέκεται «κάθε καρυδιάς καρύδι» συμπεριλαμβανομένων τμημάτων μισθοφορικών στρατών.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η τελευταία, η 89η Σύνοδος της Επιτροπής Ναυτικής Ασφάλειας του IMO που έγινε το Μάιο του 2011 δεν ενέκρινε προτάσεις περί ύπαρξης ένοπλων φρουρών στα πλοία. Υπάρχει μεγάλος προβληματισμός για τις αρνητικές συνέπειες σε βάρος της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα και μάλιστα έβγαλαν και ψήφισμα. Ακόμη και οι φορείς, οι ιδιοκτήτες φορτίων της Ε.Ε., μιλάμε για εταιρείες κολοσσούς, κεφαλαιοκρατικές οι οποίες βγήκαν και είπαν ότι οι ένοπλοι δεν είναι λύση. Επίσης, και εδώ θέλουμε και μια απάντηση από τον Υπουργό, στις 17 Γενάρη του 2012 υπήρξε απόφαση των αιγυπτιακών αρχών που λέει ότι δεν θα επιτρέπουν πλοία με ένοπλους ή να περνάμε από το Σουέζ ή να ελλιμενίζονται σε αιγυπτιακά λιμάνια. Τι θα γίνει στις περιπτώσεις αυτές;
Σε σχέση με το δεύτερο μέρος του νομοσχεδίου, εμείς αυτό που λέμε καθαρά είναι ότι είναι πολύ πίσω από το συσσωρευμένα προβλήματα και αιτήματα που έχουν θέσει τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας. Κυρίως το πρώτο που βάζουν, το θέμα των προσλήψεων και της κάλυψης κενών οργανικών θέσεων, της εκπαίδευσης, των υποδομών, του εξοπλισμού κ.λπ., πέρα από τα οικονομικά που οι περικοπές έχουν «πάει σύννεφο». Οδοιπορικά και φάρμακα τα πληρώνουν από την τσέπη τους και είναι ζήτημα αν θα πληρωθούν μετά από δύο χρόνια. Και βέβαια υπάρχουν νέες μειώσεις κατά 22% που μέσα στο 2012 ετοιμάζονται με το νέο μνημόνιο. Αντί λοιπόν να λύσετε αυτά τα συσσωρευμένα προβλήματα τι κάνετε; Μειώνετε ακόμη και τις οργανικές θέσεις, διατηρείτε τους πυροσβέστες πενταετούς υποχρέωσης αντί να τους μονιμοποιήσετε γιατί χρειάζονται. Εκτός αν σκοπεύετε να εξαφανίσετε και τα δάση. Το χειρότερο όμως είναι ότι ιδιωτικοποιείτε και αντικείμενα και αυτό είναι απαράδεκτο, όπως γίνεται στην εσωτερική φύλαξη κέντρου ή μονάδας υποδοχής. Μιλάω για το άρθρο 89 παράγραφος 5 που με υπουργική απόφαση μπορεί να ανατίθεται σε ιδιωτική εταιρεία όπως και η εξωτερική φύλαξη. Αυτό είναι επικίνδυνο μείγμα. Τελικά με μισθοφόρους και ράμπο θα δουλεύετε.
Πολλά ρυθμίζονται με κοινές υπουργικές αποφάσεις και στο δεύτερο τμήμα, αν και μπορείτε μέσα από τον ίδιο το νόμο να τα λύσετε. Εμείς θεωρούμε ότι τα ζητήματα που προωθείτε ουσιαστικά εναρμονίζονται με τη νέα νομοθεσία που καθιστά τα σώματα ασφαλείας πιο έντονα προς την κατασταλτική μορφή και δράση, που θα χρησιμοποιηθεί κατά του λαϊκού κινήματος, παρά τη θέλησή των ενστόλων και με την ένταση της ταξικής πάλης. Καταψηφίζουμε λοιπόν και ζητάμε την απόσυρση συνολικά του νομοσχεδίου.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ (Ειδικός Αγορητής του ΣΥΡΙΖΑ): Χρειάστηκε να κατέβω στην αίθουσα της Ολομέλειας, κύριε Πρόεδρε, διότι είμαι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος στη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Δικαιοσύνης και αντιμετώπισα και εκεί αίτημα του Υπουργού του κ. Παπαϊωάννου, να συμπτυχτεί η διαδικασία και αντί να γίνουν δύο συνεδριάσεις να περάσει το νομοσχέδιο που συζητάμε εάν είναι δυνατόν με μια συνεδρίαση. Αντιλαμβάνεστε και το καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτό είναι μέσα στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης διαμορφώνει πλέον ένα καθεστώς και θα πρέπει να αντιδράσουμε, κύριε Πρόεδρε.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΤΗΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής) : Να σας διακόψω κύριε συνάδελφε, δεν περιορίστηκε με κανένα τρόπο ο αριθμός των συνεδριάσεων. Εκείνο, για το οποίο αποφασίσαμε, είναι η σύντμηση του 7ημέρου, μεταξύ της α’ και β’ ανάγνωσης. Εδώ προηγουμένως είπαμε, ότι εάν χρειαστεί και δεύτερη συνεδρίαση, θα φανεί στην πορεία από τη διαδικασία και πολύ ευχαρίστως, θα την κάνουμε και σήμερα το απόγευμα. Άρα, δεν έχουμε περιορισμό των συνεδριάσεων, εκείνο το οποίο περιορίσαμε είναι το διάστημα μεταξύ α’ και β’ ανάγνωσης, όπως μπορεί με απόφασή της να κάνει η Επιτροπή. Άρα, δεν αφαιρείται ο λόγος ούτε η δυνατότητα από κανέναν συνάδελφο, από κανένα κόμμα να τοποθετηθεί και όπως είδατε, ο χρόνος που έβαλα είναι απεριόριστος για να τοποθετηθεί όπως και όσο θέλει.
ΔΙΑΜΑΝΤΩ ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ (Ειδική Αγορήτρια του Κ.Κ.Ε.) : Συνήθως συζητάμε επί της αρχής, καταλήγουμε στους ποιους θα καλέσουμε για την επόμενη.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΤΗΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής) : Μα καταλήξαμε πως δεν θα καλέσουμε.
ΔΙΑΜΑΝΤΩ ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ (Ειδική Αγορήτρια του Κ.Κ.Ε.) : Άρα, λοιπόν, έχουμε σύντμηση. Μετά πρέπει να ορίσουμε συνεδρίαση και επί των άρθρων, έτσι δεν είναι;
ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΤΗΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής) : Μα καταλήξαμε ότι δεν θα καλέσουμε φορείς, δεν υπάρχει σύντμηση εδώ. Όταν ολοκληρώσουμε αυτόν τον κύκλο επί της αρχής και εφόσον δεν έχουμε κλείσει τον προβλεπόμενο χρόνο, θα συνεχίσουμε στα άρθρα στην ίδια συνεδρίαση.
ΔΙΑΜΑΝΤΩ ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ (Ειδική Αγορήτρια του Κ.Κ.Ε.) : Το ερμηνεύετε όπως θέλετε, κύριε Πρόεδρε. Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ (Ειδικός Αγορητής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) : Κύριε Πρόεδρε, υπάρχει το θέμα. Εν πάση περιπτώσει, κατανοώ τις διευκρινίσεις που δώσατε. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές γι’ αυτή την περίφημη επιτάχυνση, αλλά υπάρχει το θέμα.
Προχωρώ επί της ουσίας στο σχέδιο νόμου που συζητάμε. Μου δόθηκε πριν από ένα χρόνο περίπου, η ευκαιρία, αν και δεν ήταν καθόλου ευχάριστο, να ασχοληθώ με μια περίπτωση Ελλήνων ναυτικών και μάλιστα, του πλοιάρχου ενός πλοίου, που είχε καταληφθεί από Σομαλούς πειρατές. Προσπάθησα μαζί με τους συγγενείς και άλλους φορείς που είχαν ενεργοποιηθεί, να παρέμβω και στο Κοινοβούλιο και στο Υπουργείο Εξωτερικών και σε άλλες υπηρεσίες.
Δεν μπορώ να πω ότι κατέχω το θέμα σε όλες τις διαστάσεις. Απέκτησα μια πολύτιμη εμπειρία, τίποτα παραπάνω. Ήταν δύσκολη εμπειρία, ευτυχώς υπήρχε αίσιο τέλος και οι άνθρωποι απελευθερώθηκαν και ο Έλληνας πλοίαρχος γύρισε στην οικογένειά του.
Όμως, μπορώ να πω, ότι από αυτή την έστω εμπειρική ενασχόλησή μου, έχω βγάλει ένα συμπέρασμα : σ’ αυτήν την υπόθεση που λέγεται πειρατεία, εμπλέκονται πολλαπλά κέντρα και όχι μόνο κάποιοι που κάνουν πλιάτσικο, κάποιοι «φτωχοδιάβολοι» ή οτιδήποτε άλλο.Είναι λεπτό το θέμα και δεν μπαίνω σε περισσότερα, αλλά αυτό είναι βέβαιο και από αυτήν την άποψη, θα προσθέσω και μερικά ακόμη στοιχεία, από μία πρόχειρη διερεύνηση που έκανα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα από τότε που λάβαμε το νομοσχέδιο μέχρι τώρα που έρχεται. Είναι σε ένα κρίσιμο ζήτημα, καινούργιο νομοσχέδιο, γιατί η συμμετοχή των ανδρών του Λιμενικού Σώματος δεν υπήρχε στα προηγούμενα σχέδια νόμου, ούτε στις προηγούμενες εκδοχές και αυτό δίνει μια άλλη διάσταση σ’ αυτό το σχέδιο νόμου.
Θα σας πω ορισμένα πράγματα από τη διερεύνηση που έκανα, όμως, μπορώ να πω ευθύς εξαρχής, ότι αυτό το σχέδιο νόμου, μονόπλευρα, από την πλευρά της Ναυτιλίας και των Ελλήνων ναυτικών, προσπαθεί να απαντήσει, ενώ όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι το πρόβλημα είναι πρόβλημα διεθνούς πολιτικής, που αφορά τη διεθνή κοινότητα σε πολλαπλά επίπεδα.
Αυτό ισχύει τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες, είτε με παραδοσιακές σημαίες στα πλοία, είτε με σημαίες ευκαιρίας, προχωρούν σε αυτή την μονόπλευρη αντιμετώπιση, η οποία εξαντλείται στο ότι βάζουν κάποιους ένοπλους στα πλοία. Δεν μπορούν να διαβεβαιώσουν είτε από τη μέχρι τώρα υπάρχουσα εμπειρία, είτε από το σχεδιασμό, ότι ακόμη και αυτή η εγκατάσταση ενόπλων στα εμπορικά πλοία, στις κρίσιμες αυτές περιοχές όπου γίνεται πειρατεία, ότι θα έχει τουλάχιστον αποτρεπτικό αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να τεκμηριώνει ότι αυτή η λύση θα αποτρέψει τους πειρατές ώστε να οργανώσουν επιθέσεις κατάληψης τέτοιων πλοίων, παρά το γεγονός ότι όντως υπάρχουν στοιχεία που λένε ότι οι πειρατές, είτε σε εισαγωγικά είτε εκτός εισαγωγικών, γνωρίζουν πάρα πολλές πληροφορίες για κάθε πλοίο και είναι και αυτό ένα από τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτά που προανέφερα, ότι εμπλέκονται πολλοί περισσότεροι παράγοντες σε αυτό το φαινόμενο.
Υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα και στο χώρο της Ναυτιλίας, μια και το κόστος που διαμορφώνει η δράση των πειρατών είναι μεγάλο.
Έχω υπόψη μου σε αυτή τη διερεύνηση που έκανα, μια έκθεση της αμερικανικής ομάδας «Ocean Beyond Piracy», που ασχολείται με θέματα πειρατείας και υπολόγισε ότι το 2011 η πειρατεία στοίχισε σε παγκόσμιο επίπεδο σχεδόν 7 δις δολάρια. Απ’ αυτά, τα 2 δις δολάρια δαπανήθηκαν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και εξοπλισμό, τα 2,7 δις δολάρια δαπανήθηκαν σε καύσιμα, προκειμένου να επιτραπεί η πλοήγηση των σκαφών σε υψηλότερες ταχύτητες, τα 636 εκατ. δολάρια δαπανήθηκαν για τις ασφάλειες, 486 εκατ. δολάρια έως 680 εκατ. δολάρια δαπανήθηκαν για την αναδρομολόγηση των πλοίων κατά μήκος της Δυτικής ακτής της Ινδίας και 195 εκατ. δολάρια για την αποζημίωση της πρόσθετης εργασίας και τον κίνδυνο που διατρέχουν οι ναυτικοί.
Από την άλλη μεριά, όμως, είναι χαρακτηριστικό, ότι το συνολικό ποσό των λύτρων, ανήλθε μόλις στο 2% για το 2011, σε 160 εκατομμύρια του συνολικού κόστους των επιχειρήσεων για την πειρατεία στη Σομαλία.
Κατά συνέπεια, είναι φανερό ότι, γύρω από την πειρατεία διακινούνται πολλά δις ευρώ ετησίως, γεγονός που δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, για το κατά πόσο όλοι οι εμπλεκόμενοι επιθυμούν ειλικρινά την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα. Γι’ αυτό η λύση του προβλήματος δεν μπορεί να είναι ουσιαστική με στρατιωτικά μέσα και ειδικότερα με την παρουσία ενόπλων στα πλοία.
Δεν την κάνουμε μόνο εμείς αυτή τη διαπίστωση, στην πραγματικότητα, την κάνουν και οι ναυτεργάτες και η ΠΙΝΙΟ, που αν ήταν εδώ θα έθετε πολύ διαφορετικά τα ζητήματα και πληρέστερα από την εικόνα που μεταφέρεται και από άλλους συναδέλφους, ότι συμφωνεί με κάποιες παρατηρήσεις. Η ΠΙΝΙΟ ανησυχεί στην πραγματικότητα και έχει έντονους προβληματισμούς και μέχρι πρότινος είχε και έντονες αντιρρήσεις.
Γι’ αυτό είναι πολύ αρνητικό για τη συζήτησή μας το ότι δεν καλείται να γίνει ακρόαση και αυτού του φορέα από την επιτροπή μας και άλλων φορέων. Αυτές οι διαπιστώσεις γίνονται και από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Φορτωτών, που έχω υπόψη μου μια σχετική έκθεσή του European Shippers Council. Όσο και αν ακούγεται δύσκολο ή μακροπρόθεσμο η λύση βρίσκεται στην αποκατάσταση επιβίωσης της Σομαλίας ή εν πάση περιπτώσει στην προώθηση κάποιων γενικών πρωτοβουλιών για να λειτουργήσει στοιχειωδώς η Σομαλία ως κράτος. Δεν είναι τυχαίο ότι η παράνομη αλιεία, το πρόβλημα της άλωσης της αλιείας της Σομαλίας από ξένες μεγάλες εταιρείες και η απόρριψη αποβλήτων αποτέλεσε τη βασική αιτία της ανάπτυξης αυτών των πρακτικών, των φτωχοδιάβολων απ’ όπου και ξεκίνησε και εξελίχτηκε με επαγγελματικό τρόπο εν συνεχεία. Υπάρχουν διεθνείς οργανισμοί, εταιρείες που έχουν τεράστια ευθύνη, κερδοσκόπησαν εις βάρος της Σομαλίας και στον τομέα της αλιείας και στον τομέα της απόρριψης απορριμμάτων, τα οποία μένουν εκτός κάθε ελέγχου και κάθε πρωτοβουλίας. Η κατάρρευση της σομαλικής κυβέρνησης το 1991, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου και αλιευτικά πλοία από όλο τον κόσμο πλημμύρισαν την περιοχή με αποκλειστικό στόχο και πρακτική κυριολεκτικά τη λεηλασία του θαλάσσιου πλούτου της χώρας. Από αυτήν την άποψη δεν είναι δυνατόν και η ναυτιλιακή κοινότητα, το ΜΙΟ και όλοι οι εμπλεκόμενοι ιδιωτικοί ή δημόσιοι οργανισμοί να κοιτούν το χώρο τους, όταν παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στη διεθνή οικονομία. Δεν είναι μόνο υποκριτικό, είναι και αναποτελεσματικό και γι’ αυτό είναι πολλαπλά τα ερωτήματα που τίθενται, μήπως υπάρχουν στο διεθνές στερέωμα σκέψεις συμβιβασμού με συμφέροντα. Αυτό δεν προκύπτει πρώτη φορά στην ιστορία. Η ιστορία της πειρατείας είναι πολύ μεγάλη, είναι ιστορία αιώνων και όποιος την έχει μελετήσει ξέρει ότι πολύ συχνά παίχτηκαν διακρατικά συμφέροντα αναφορικά με τα ζητήματα της πειρατείας.
Από αυτήν την άποψη, οι πολίτες κυρίως οι ψαράδες της Σομαλίας χρησιμοποιούσαν τα πλοία τους, τα αλιευτικά τους αρχικά για να προστατεύσουν τα νερά τους από παράνομα πλοία που προέρχονταν από χώρες κάθε είδους, Κορέα, Ιταλία, Ισπανία, Ταϋλάνδη. Εκατοντάδες παράνομων αλιευτικών δρούσαν στα σομαλικά νερά και είχαν φτάσει να αποκομίζουν ως και 90 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Είναι πολλά τα λεφτά, κυρίως από την αλίευση του τόνου. Εν συνεχεία η ρίψη τοξικών και βιομηχανικών αποβλήτων είναι σύνηθες φαινόμενο σε αυτά τα νερά, όπως και το λαθρεμπόριο κάρβουνου. Μαζί με τις εξωτερικές επεμβάσεις σε αυτή τη χώρα, που αποσταθεροποιούσαν μη αριστερές κυβερνήσεις, οδήγησαν στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και θεσμική κατάρρευση της Σομαλίας. Απέναντι σε αυτό δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια. Θα μου πείτε «ναι αυτά λύνονται σε μήκος χρόνου, κάτι πρέπει να κάνουμε». Κατανοώ, αλλά τι ακριβώς κάνουμε, μαζί με αυτό που προτείνει το νομοσχέδιο; Κάνουμε τίποτε άλλο ή απλώς και μόνο το λέμε; Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει. Δε μπορεί να αντιμετωπισθεί η πειρατεία, όταν αφήνουμε να αναπαράγονται εκείνες οι δράσεις και οι πολιτικές που οδηγούν σε πείνα εκατομμύρια ανθρώπους και καταστρέφεται ακόμη και η στοιχειώδης δυνατότητα ανόρθωσης και ανασύνταξης αυτής της χώρας και των δομών της. Αυτή είναι μια πρώτη γενική προσέγγιση. Νομίζω ότι το σχέδιο νόμου και όλες οι επεξεργασίες, όχι μόνο από την ελληνική πλευρά, γιατί η ελληνική κυβέρνηση έρχεται να ακολουθήσει δρόμους που ήδη άνοιξε η Μεγάλη Βρετανία και άλλες χώρες και από αυτήν την άποψη δεν πρωτοτυπεί κιόλας.
Είμαστε αντίθετοι με το νομοσχέδιο γιατί με βάση όλα αυτά βάζει σε κίνδυνο ζωές πληρωμάτων και ανθρώπων που αναλαμβάνουν τη φύλαξη των πλοίων στα άρθρα 1 ως 14, χωρίς καν τις εγγυήσεις, ότι η παρουσία τους μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Ο κίνδυνος δεν αναφέρεται μόνο στην αυτονόητη περίπτωση να τραυματιστούν από ανταλλαγή πυροβολισμών, αλλά κυρίως αναφέρθηκε ήδη από τη συνάδελφο κυρία Μανωλάκου, ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το σύνηθες φαινόμενο είναι η αναβάθμιση και η κλιμάκωση του εξοπλισμού των συγκρούσεων. Πιο ισχυρά όπλα από την πλευρά των πειρατών, πιο φιλόδοξα σχέδια, πιο καταστροφικές παρεμβάσεις. Για τους πειρατές και ειδικά γι’ αυτούς που εκτελούν την επιχειρησιακή προώθηση της πειρατείας πολύ συχνά η αξία της ανθρώπινης ζωής, λόγω των συνθηκών, έχει υποβαθμιστεί, ακόμα και της δικής τους. Ρισκάρουν πολύ περισσότερα πράγματα. Είναι μέσο επιβίωσης, πέρα από το ότι βρίσκονται και εκείνοι πολλές φορές, απ’ ότι φαίνονται τα πράγματα, σε ένα ιδιότυπο εκβιασμό από κάποιους ακόμα πιο ισχυρούς που έχουν την επιτελική οργάνωση της πειρατείας.
Έχουμε ένα παράδειγμα στις 4 Μαρτίου του 2011, πλοίο «Αιγαία» δέχτηκε επίθεση 200 μίλια ανατολικά του Ομάν, όχι μόνο με το συνήθη τρόπο, με ελαφρά όπλα, αλλά αυτή τη φορά και με ρουκέτες. Έχουμε ήδη κλιμάκωση, έχουμε τουλάχιστον ένα παράδειγμα, αλλά πιθανόν θα υπάρχουν και άλλα τέτοια περιστατικά με ρουκέτες. Στο πλοίο υπήρχαν βρετανοί μέλη ομάδας ασφαλείας. Οι φήμες λένε ότι οι βρετανοί πυροβόλησαν με ελαφρά όπλα και δέχτηκαν απάντηση από τους πειρατές με ρουκέτες. Οι δύο από αυτές τις ρουκέτες αστόχησαν και η μία έπεσε στο κατάστρωμα του πλοίου, ευτυχώς δεν εξεράγει. Βέβαια επειδή ακριβώς δεν ήταν θεσμοθετημένο με τους πλήρεις κανόνες και με τις αδειοδοτήσεις, δηλώθηκε ότι οι βρετανοί ήταν άοπλοι. Όμως αυτή η ιστορία έχει απασχολήσει την ναυτιλιακή κοινότητα. Υπάρχουν αναπάντητα ζητήματα και από αυτή την άποψη ακόμα και αν υπάρχουν πρόσθετα στοιχεία, που εγώ αγνοώ, αξίζει να μελετηθεί και αυτή και πολλές άλλες περιπτώσεις, δηλαδή πως η παρουσία ενόπλων σε πλοία μέχρι τώρα έχει επιδράσει. Αν έχει επιδράσει αποτρεπτικά ή αν έχει επιδράσει προς την κατεύθυνση της κλιμάκωσης των εξοπλισμών. Από εκεί και πέρα ένα πολύ σημαντικό ζήτημα είναι η αύξηση των ευθυνών του πλοιάρχου. Εδώ χρειαζόμασταν επίσης την παρέμβαση της ΠΝΟ και τη συζήτηση μαζί τους. Ο πλοίαρχος αποκτά νέες υπευθυνότητες, για τις οποίες ούτε έχει εκπαιδευτεί και ταυτόχρονα υπευθυνότητες που μπορούν να αποτελέσουν πεδίο πιέσεων από τους πλοιοκτήτες εναντίον των πλοιάρχων.
Αυτά που ρυθμίζονται στα άρθρα 6, 7, 8, 9 και 10 δεν απαντούν σε αυτά τα ζητήματα. Πολύ περισσότερο μάλιστα, αν έχουμε σύρραξη με πολεμικά όπλα, ποια είναι η γνώση και η εμπειρία του πλοιάρχου για να διοικήσει τους φρουρούς; Ναι, οι φρουροί, είτε ιδιωτικοί είτε δημόσιοι δεν είναι μέλη του πληρώματος, όμως επάνω στο πλοίο τον πρώτο λόγο τον έχει ο καπετάνιος. Με ποιο τρόπο θα αποφασίσει και με ποια κριτήρια ο καπετάνιος να διατάξει να πυροβολήσουν ή να σταματήσουν τις εχθροπραξίες; Κατά πόσο θα μπορεί να επιβάλει τη γνώμη του είτε τους ιδιωτικούς φρουρούς τους ράμπο, είτε στις ειδικές δυνάμεις του Λιμενικού Σώματος; Πολύ περισσότερο όταν αυτοί και οι μεν και οι δε θέτουν σε κίνδυνο και την ίδια τους τη ζωή. Τι θα κάνει ο καπετάνιος εκεί και τι προβλήματα γεννώνται; Είπα κ. Πρόεδρε, από την αρχή ότι είναι νομοσχέδιο λεπτών ισορροπιών, δεν είναι έτσι απλό να το περάσουμε.
Η χρησιμοποίηση των στελεχών του Λιμενικού Σώματος που υπηρετούν στις ειδικές δυνάμεις για τη φύλαξη των πλοίων, στο άρθρο 12. Καταρχήν είναι ερωτηματικό να θέσουμε σε κίνδυνο, ζωές και άλλων ανθρώπων μέσα σε αυτό το πλαίσιο; Ήδη τίθενται σε κίνδυνο ζωές των ναυτικών. Υπάρχουν ανοικτά πάρα πολλά ζητήματα. Τι αμοιβές θα καταβληθούν στα στελέχη του Λιμενικού Σώματος για να συμμετάσχουν σε αυτές τις αποστολές; Θα είναι υποχρεωτική η συμμετοχή τους ή προαιρετική; Με ποιο τρόπο θα υπολογίζεται το κόστος αυτών των αποστολών και ποιος θα το καταβάλει τελικά, ο πλοιοκτήτης, το κράτος; Όλα αυτά παραπέμπονται σε μια μελλοντική ΚΥΑ. Μπορούν να αρνηθούν τα στελέχη του Λιμενικού Σώματος να πάνε σε αυτές τις αποστολές; Σε περίπτωση ατυχήματος ή ομηρίας τι κάλυψη θα υπάρχει; ΟΙ ασφαλιστικές εταιρείες καλύπτουν, από ότι ξέρουμε και συμμετέχουν ενεργά σε όλο αυτό το πλέγμα. Εδώ με τα στελέχη του Λιμενικού Σώματος μπορεί να τεθεί και ζήτημα ασφαλιστικών εταιρειών;
Θα τελειώσω με τις ασάφειες που παραπέμπονται σε ρυθμίσεις, Υπουργικά Διατάγματα και Υπουργικές Αποφάσεις. Το άρθρο 14 που αφορά τις διοικητικές κυρώσεις σε περίπτωση παραβίασης της άδειας, τα προσόντα, η πιστοποίηση, είναι πράγματα που θα έπρεπε να υπάρχουν στο νομοσχέδιο. Για τα υπόλοιπα άρθρα, κ. Πρόεδρε, θα επιφυλαχθώ στην περαιτέρω συζήτηση είτε στην κατ’ άρθρον είτε στη β’ ανάγνωση. Θα τελειώσω με μια τροπολογία που σκοπεύω να καταθέσω και να δω αν από αυτή τη διαδικασία αν θα μπορέσει να εξασφαλιστεί η δυνατότητα του εμπροθέσμου, η οποία θα αφορά τους Αστυφύλακες και τους Ανακριτικούς Υπαλλήλους του ν. 2226/1994, που πρέπει και αυτοί για λόγους ισονομίας να προάγονται στο βαθμό του Υπαρχιφύλακα, Αρχιφύλακα και Ανθυπαστυνόμου με τη συμπλήρωση 7, 12 και 22 ετών πραγματικής υπηρεσίας από την κατάταξή τους αντίστοιχα, κάτι που αποτελεί αίτημα. Δεν συμπεριελήφθη στο νομοσχέδιο, έμεινε απέξω, είναι ώριμο αίτημα, είναι δίκαιο και δεν επιβαρύνει και τον Προϋπολογισμό. Σας ευχαριστώ.
Π Ρ Α Κ Τ Ι Κ Ο
(Άρθρο 36 παρ. 5 του Κ.τ.Β.)
Στην Αθήνα σήμερα, 22 Φεβρουαρίου 2012, ημέρα Τετάρτη και ώρα 10.15΄, στην Αίθουσα «Προέδρου Αθανασίου Κωνστ. Τσαλδάρη» (223), συνεδρίασε η Διαρκής Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, υπό την προεδρία του Προέδρου αυτής, κ. Ιωάννη Βλατή, με θέμα ημερησιας διάταξης: Επεξεργασία και εξέταση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη «Παροχή Υπηρεσιών Ασφαλείας από Ένοπλους Φρουρούς σε Εμπορικά Πλοία και άλλες διατάξεις».
ΔΙΑΜΑΝΤΩ ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ (Ειδική Αγορήτρια του Κ.Κ.Ε.): Τώρα στο νομοσχέδιο. Ο λόγος που επικαλείται, ήδη, από την εισηγητική έκθεση για την προώθηση αυτού του νομοσχεδίου είναι η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου της πειρατείας και της ένοπλης ληστείας στην θάλασσα, που στις μέρες μας έχει πάρει διαστάσεις με θύματα χιλιάδες ναυτεργάτες. Βεβαίως σαν ζήτημα είναι διαχρονικό, αλλά σε κάθε χρονική περίοδο έχει τα δικά του ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το πρόβλημα είναι σύνθετο, δεν περιορίζεται βεβαίως, θα έλεγα ότι είναι η μειοψηφία της μειοψηφίας σε «φτωχοδιάβουλους» που κάνουν ρεσάλτο στα πλοία για να αποσπάσουν μέσα για την επιβίωση τους και αυτό φαίνεται από την δράση του πειρατικού κυκλώματος που δεν περιορίζεται σε ληστεία ναυτεργατών ή στην απόσπαση τροφίμων ή άλλων διάφορων ειδών του πλοίου, αλλά στην αιχμαλωσία των πλοίων και πληρωμάτων, στην πώληση του φορτίου, στην απόσπαση λύτρων αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων.
Μάλιστα, υπάρχουν στοιχεία διεθνών οργανισμών που δίνουν πώς κατανέμονται τα λύτρα. Το 50% πηγαίνει κατευθείαν στις τσέπες των οργανωτών, των επενδυτών της πειρατείας. Το 30% πηγαίνει στους πειρατές που κάνουν την δουλειά. Το 10% πηγαίνει στην μεταφορά των πειρατών, μέχρι το συγκεκριμένο στόχο και στην φύλαξη των ομήρων και ένα 10% πηγαίνει στην φυλή της περιοχής.
Επίσης, υπάρχει και ένα συνεχής εκσυγχρονισμός της υποδομής και του εξοπλισμού που χρησιμοποιούν αυτά τα κυκλώματα. Τέτοια είναι οι εγκαταστάσεις ραντάρ, δορυφορικά συστήματα εντοπισμού της γεωγραφική θέσης των πλοίων, δορυφορικά τηλέφωνα, πλοία βάσης μάνες, ταχύτατα πλοιάρια για τον διασκορπισμό των ενόπλων, σύγχρονος στρατιωτικός εξοπλισμός.
Μάλιστα σύμφωνα με τα στοιχεία του διεθνούς διακυβερνητικού οργανισμού του Ο.Η.Ε. του IMO για το 2010, φαίνεται ότι η πλειοψηφία των περιστατικών έλαβε χώρα στην Αν. Αφρική με μεγάλη τάση στην συγκέντρωση στη Σομαλία και στον Κόλπο του ADEN. Για να έχουμε μια πλήρη εικόνα για τα ελληνικά πλοία, κατά την διάρκεια της περιόδου από το 2008 μέχρι το 2010 έγιναν περίπου 15 επιθέσεις σε πλοία με ελληνική σημαία, και τα δύο καταλείφθηκαν από πειρατές, χωρίς απώλεια ανθρώπινης ζωής.
Το ερώτημα που μπαίνει είναι γιατί συμβαίνει; Μα, γιατί στο Κέρας της Αφρικής και στην γενικότερη περιοχή υπάρχει συνωστισμός ναυτικών ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, αλλά και κρατών με υποδεέστερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα στα πλαίσια γενικότερων γεωστρατηγικών στοχεύσεων. Χρησιμοποιούν την πειρατεία για την εδραίωση θέσεων στην περιοχή και την προώθηση σχεδιασμών για τον έλεγχο περιοχών, ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας, όπως είναι ο κόλπος του ADEN, η αραβική θάλασσα και ο Περσικός κόλπος.
Με λίγα λόγια, η επιθετικότητα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., κατά του Ιράν και η προετοιμασία ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου βρίσκουν μια ετοιμοπόλεμη ναυτική μηχανή στην περιοχή που ενισχύεται με το πρόσχημα της πειρατείας.
Η ελληνική ναυτιλία, είναι ενταγμένη στα σχέδια του ΝΑΤΟ, με συνεννόηση των ναυτικών που θα κερδίσουν από αυτή την δουλειά -αλίμονο πια- και του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και αναζητούνται πλοία και πληρώματα που θα μεταφέρουν στρατιωτικό εξοπλισμό για μεγάλες σημαντικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στην περιοχή του Περσικού κόλπου.
Συνεπώς, σχετίζονται αυτοί οι σχεδιασμοί με το παρών νομοσχέδιο περί ενόπλων φρουρών επί ελληνικών πλοίων, που βεβαίως έχει την στήριξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., της Ν.Δ. και του ΛΑ.Ο.Σ. και γι’ αυτό δέχονται και θέλουν τη μορφή του κατεπειγόντως για να μην ανοίξει και το θέμα.
Φυσικά, αναπτύσσεται ταυτόχρονα και μια νέα επιχειρηματική δραστηριότητα που τροφοδοτεί με ΡΑΜΠΟ, με ένοπλους και άοπλους φρουρούς τα πλοία και το ημερομίσθιο είναι γερό.
Εμείς, όχι απλά καταψηφίζουμε το νομοσχέδιο, αλλά το χαρακτηρίζουμε και επικίνδυνο και ζητάμε να αποσυρθεί για τους εξής λόγους.
Πρώτον. Η ύπαρξη ενόπλων φρουρών και ο στρατιωτικός εξοπλισμός επάνω στο πλοίο διαμορφώνουν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση που θα έχει τραγικές συνέπειες σε βάρος της ανθρώπινης ζωής στην θάλασσα –και δεν το λέμε μόνο εμείς- θα ενισχύσει την επιθετικότητα του πειρατικού κυκλώματος και συνεπώς τους κινδύνους σε βάρος του πλοίου και του πληρώματος.
Αφού, όπως είναι γνωστό το κύκλωμα διαθέτει οικονομικά μέσα και προσαρμόζει την δράση του διαθέτοντας σύγχρονο τεχνικό εξοπλισμό ικανό να ξεπερνάει κάθε αντίσταση που προβάλλεται από το πλοίο, εμπλέκοντας το πλήρωμα σε πολύ μεγαλύτερους κινδύνους απ’ ότι σήμερα. Αυτή είναι η βαθιά μας ανησυχία.
Επί της ουσίας. Η ύπαρξη ένοπλων φρουρών διαμορφώνει πραγματικά συνθήκες πολέμου που μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλες ζημιές, ακόμα και σε καταστροφές πλοίων, σε νεκρούς και βαριά τραυματίες, σε μεγέθη που δεν συγκρίνονται με τις σημερινές συνέπειες και απώλειας σε ανθρώπινες ζωές. Οι πειρατές διαθέτουν ή μπορεί να εξασφαλίσουν σύγχρονα όπλα, από εκτοξευτές χειροβομβίδων, εκτοξευτές ρουκετών και μάλιστα μεγάλου διαμετρήματος πυροβόλων με δυνατότητες διάτρησης της λαμαρίνας του πλοίου και πρόκλησης μεγάλων καταστροφών.
Δεύτερον, η ύπαρξη ένοπλων φρουρών διαμορφώνει συνθήκες που αλλάζουν το χαρακτήρα του ναυτικού επαγγέλματος, αφού η ναυτολόγηση σε ένα τέτοιο πλοίο αντιστοιχεί σε ναυτολόγηση σε εμπόλεμη ζώνη με μεγάλους κινδύνους για τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή των ναυτεργατών.
Γενικότερα η κατάσταση αυτή παρεμβαίνει αρνητικά στα εργασιακά δικαιώματα των ναυτεργατών, εγκυμονεί κινδύνους αυθαιρεσιών, προβοκάτσιας, χρησιμοποίησης του μηχανισμού αυτού, ακόμη και για αντεργατικές πιέσεις. Επίσης, αλλάζει ο χαρακτήρας της εργασίας του πλοιάρχου, ο οποίος αναγκάζεται να εκπληρώσει στρατιωτικό ρόλο, γιατί όπως προβλέπει το νομοσχέδιο οι ένοπλοι φρουροί τελούν υπό την εξουσία του.
Τρίτον, ανησυχητικές είναι οι διατάξεις που παραπέμπουν σε κοινές υπουργικές αποφάσεις για ζητήματα τύπου, ποσότητας, εξοπλισμού, χρήσης όπλων κ.λπ. που καθιστούν την υπόθεση των ράμπο, των ένοπλων φρουρών στα πλοία ακόμη πιο επικίνδυνη στην εξέλιξή της, αφού είναι δυνατόν να εμπλέκεται «κάθε καρυδιάς καρύδι» συμπεριλαμβανομένων τμημάτων μισθοφορικών στρατών.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η τελευταία, η 89η Σύνοδος της Επιτροπής Ναυτικής Ασφάλειας του IMO που έγινε το Μάιο του 2011 δεν ενέκρινε προτάσεις περί ύπαρξης ένοπλων φρουρών στα πλοία. Υπάρχει μεγάλος προβληματισμός για τις αρνητικές συνέπειες σε βάρος της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα και μάλιστα έβγαλαν και ψήφισμα. Ακόμη και οι φορείς, οι ιδιοκτήτες φορτίων της Ε.Ε., μιλάμε για εταιρείες κολοσσούς, κεφαλαιοκρατικές οι οποίες βγήκαν και είπαν ότι οι ένοπλοι δεν είναι λύση. Επίσης, και εδώ θέλουμε και μια απάντηση από τον Υπουργό, στις 17 Γενάρη του 2012 υπήρξε απόφαση των αιγυπτιακών αρχών που λέει ότι δεν θα επιτρέπουν πλοία με ένοπλους ή να περνάμε από το Σουέζ ή να ελλιμενίζονται σε αιγυπτιακά λιμάνια. Τι θα γίνει στις περιπτώσεις αυτές;
Σε σχέση με το δεύτερο μέρος του νομοσχεδίου, εμείς αυτό που λέμε καθαρά είναι ότι είναι πολύ πίσω από το συσσωρευμένα προβλήματα και αιτήματα που έχουν θέσει τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας. Κυρίως το πρώτο που βάζουν, το θέμα των προσλήψεων και της κάλυψης κενών οργανικών θέσεων, της εκπαίδευσης, των υποδομών, του εξοπλισμού κ.λπ., πέρα από τα οικονομικά που οι περικοπές έχουν «πάει σύννεφο». Οδοιπορικά και φάρμακα τα πληρώνουν από την τσέπη τους και είναι ζήτημα αν θα πληρωθούν μετά από δύο χρόνια. Και βέβαια υπάρχουν νέες μειώσεις κατά 22% που μέσα στο 2012 ετοιμάζονται με το νέο μνημόνιο. Αντί λοιπόν να λύσετε αυτά τα συσσωρευμένα προβλήματα τι κάνετε; Μειώνετε ακόμη και τις οργανικές θέσεις, διατηρείτε τους πυροσβέστες πενταετούς υποχρέωσης αντί να τους μονιμοποιήσετε γιατί χρειάζονται. Εκτός αν σκοπεύετε να εξαφανίσετε και τα δάση. Το χειρότερο όμως είναι ότι ιδιωτικοποιείτε και αντικείμενα και αυτό είναι απαράδεκτο, όπως γίνεται στην εσωτερική φύλαξη κέντρου ή μονάδας υποδοχής. Μιλάω για το άρθρο 89 παράγραφος 5 που με υπουργική απόφαση μπορεί να ανατίθεται σε ιδιωτική εταιρεία όπως και η εξωτερική φύλαξη. Αυτό είναι επικίνδυνο μείγμα. Τελικά με μισθοφόρους και ράμπο θα δουλεύετε.
Πολλά ρυθμίζονται με κοινές υπουργικές αποφάσεις και στο δεύτερο τμήμα, αν και μπορείτε μέσα από τον ίδιο το νόμο να τα λύσετε. Εμείς θεωρούμε ότι τα ζητήματα που προωθείτε ουσιαστικά εναρμονίζονται με τη νέα νομοθεσία που καθιστά τα σώματα ασφαλείας πιο έντονα προς την κατασταλτική μορφή και δράση, που θα χρησιμοποιηθεί κατά του λαϊκού κινήματος, παρά τη θέλησή των ενστόλων και με την ένταση της ταξικής πάλης. Καταψηφίζουμε λοιπόν και ζητάμε την απόσυρση συνολικά του νομοσχεδίου.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ (Ειδικός Αγορητής του ΣΥΡΙΖΑ): Χρειάστηκε να κατέβω στην αίθουσα της Ολομέλειας, κύριε Πρόεδρε, διότι είμαι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος στη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Δικαιοσύνης και αντιμετώπισα και εκεί αίτημα του Υπουργού του κ. Παπαϊωάννου, να συμπτυχτεί η διαδικασία και αντί να γίνουν δύο συνεδριάσεις να περάσει το νομοσχέδιο που συζητάμε εάν είναι δυνατόν με μια συνεδρίαση. Αντιλαμβάνεστε και το καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτό είναι μέσα στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης διαμορφώνει πλέον ένα καθεστώς και θα πρέπει να αντιδράσουμε, κύριε Πρόεδρε.ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΤΗΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής) : Να σας διακόψω κύριε συνάδελφε, δεν περιορίστηκε με κανένα τρόπο ο αριθμός των συνεδριάσεων. Εκείνο, για το οποίο αποφασίσαμε, είναι η σύντμηση του 7ημέρου, μεταξύ της α’ και β’ ανάγνωσης. Εδώ προηγουμένως είπαμε, ότι εάν χρειαστεί και δεύτερη συνεδρίαση, θα φανεί στην πορεία από τη διαδικασία και πολύ ευχαρίστως, θα την κάνουμε και σήμερα το απόγευμα. Άρα, δεν έχουμε περιορισμό των συνεδριάσεων, εκείνο το οποίο περιορίσαμε είναι το διάστημα μεταξύ α’ και β’ ανάγνωσης, όπως μπορεί με απόφασή της να κάνει η Επιτροπή. Άρα, δεν αφαιρείται ο λόγος ούτε η δυνατότητα από κανέναν συνάδελφο, από κανένα κόμμα να τοποθετηθεί και όπως είδατε, ο χρόνος που έβαλα είναι απεριόριστος για να τοποθετηθεί όπως και όσο θέλει.
ΔΙΑΜΑΝΤΩ ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ (Ειδική Αγορήτρια του Κ.Κ.Ε.) : Συνήθως συζητάμε επί της αρχής, καταλήγουμε στους ποιους θα καλέσουμε για την επόμενη.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΤΗΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής) : Μα καταλήξαμε πως δεν θα καλέσουμε.
ΔΙΑΜΑΝΤΩ ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ (Ειδική Αγορήτρια του Κ.Κ.Ε.) : Άρα, λοιπόν, έχουμε σύντμηση. Μετά πρέπει να ορίσουμε συνεδρίαση και επί των άρθρων, έτσι δεν είναι;
ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΤΗΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής) : Μα καταλήξαμε ότι δεν θα καλέσουμε φορείς, δεν υπάρχει σύντμηση εδώ. Όταν ολοκληρώσουμε αυτόν τον κύκλο επί της αρχής και εφόσον δεν έχουμε κλείσει τον προβλεπόμενο χρόνο, θα συνεχίσουμε στα άρθρα στην ίδια συνεδρίαση.
ΔΙΑΜΑΝΤΩ ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ (Ειδική Αγορήτρια του Κ.Κ.Ε.) : Το ερμηνεύετε όπως θέλετε, κύριε Πρόεδρε. Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ (Ειδικός Αγορητής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) : Κύριε Πρόεδρε, υπάρχει το θέμα. Εν πάση περιπτώσει, κατανοώ τις διευκρινίσεις που δώσατε. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές γι’ αυτή την περίφημη επιτάχυνση, αλλά υπάρχει το θέμα.
Προχωρώ επί της ουσίας στο σχέδιο νόμου που συζητάμε. Μου δόθηκε πριν από ένα χρόνο περίπου, η ευκαιρία, αν και δεν ήταν καθόλου ευχάριστο, να ασχοληθώ με μια περίπτωση Ελλήνων ναυτικών και μάλιστα, του πλοιάρχου ενός πλοίου, που είχε καταληφθεί από Σομαλούς πειρατές. Προσπάθησα μαζί με τους συγγενείς και άλλους φορείς που είχαν ενεργοποιηθεί, να παρέμβω και στο Κοινοβούλιο και στο Υπουργείο Εξωτερικών και σε άλλες υπηρεσίες.
Δεν μπορώ να πω ότι κατέχω το θέμα σε όλες τις διαστάσεις. Απέκτησα μια πολύτιμη εμπειρία, τίποτα παραπάνω. Ήταν δύσκολη εμπειρία, ευτυχώς υπήρχε αίσιο τέλος και οι άνθρωποι απελευθερώθηκαν και ο Έλληνας πλοίαρχος γύρισε στην οικογένειά του.
Όμως, μπορώ να πω, ότι από αυτή την έστω εμπειρική ενασχόλησή μου, έχω βγάλει ένα συμπέρασμα : σ’ αυτήν την υπόθεση που λέγεται πειρατεία, εμπλέκονται πολλαπλά κέντρα και όχι μόνο κάποιοι που κάνουν πλιάτσικο, κάποιοι «φτωχοδιάβολοι» ή οτιδήποτε άλλο.Είναι λεπτό το θέμα και δεν μπαίνω σε περισσότερα, αλλά αυτό είναι βέβαιο και από αυτήν την άποψη, θα προσθέσω και μερικά ακόμη στοιχεία, από μία πρόχειρη διερεύνηση που έκανα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα από τότε που λάβαμε το νομοσχέδιο μέχρι τώρα που έρχεται. Είναι σε ένα κρίσιμο ζήτημα, καινούργιο νομοσχέδιο, γιατί η συμμετοχή των ανδρών του Λιμενικού Σώματος δεν υπήρχε στα προηγούμενα σχέδια νόμου, ούτε στις προηγούμενες εκδοχές και αυτό δίνει μια άλλη διάσταση σ’ αυτό το σχέδιο νόμου.
Θα σας πω ορισμένα πράγματα από τη διερεύνηση που έκανα, όμως, μπορώ να πω ευθύς εξαρχής, ότι αυτό το σχέδιο νόμου, μονόπλευρα, από την πλευρά της Ναυτιλίας και των Ελλήνων ναυτικών, προσπαθεί να απαντήσει, ενώ όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι το πρόβλημα είναι πρόβλημα διεθνούς πολιτικής, που αφορά τη διεθνή κοινότητα σε πολλαπλά επίπεδα.
Αυτό ισχύει τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες, είτε με παραδοσιακές σημαίες στα πλοία, είτε με σημαίες ευκαιρίας, προχωρούν σε αυτή την μονόπλευρη αντιμετώπιση, η οποία εξαντλείται στο ότι βάζουν κάποιους ένοπλους στα πλοία. Δεν μπορούν να διαβεβαιώσουν είτε από τη μέχρι τώρα υπάρχουσα εμπειρία, είτε από το σχεδιασμό, ότι ακόμη και αυτή η εγκατάσταση ενόπλων στα εμπορικά πλοία, στις κρίσιμες αυτές περιοχές όπου γίνεται πειρατεία, ότι θα έχει τουλάχιστον αποτρεπτικό αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να τεκμηριώνει ότι αυτή η λύση θα αποτρέψει τους πειρατές ώστε να οργανώσουν επιθέσεις κατάληψης τέτοιων πλοίων, παρά το γεγονός ότι όντως υπάρχουν στοιχεία που λένε ότι οι πειρατές, είτε σε εισαγωγικά είτε εκτός εισαγωγικών, γνωρίζουν πάρα πολλές πληροφορίες για κάθε πλοίο και είναι και αυτό ένα από τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτά που προανέφερα, ότι εμπλέκονται πολλοί περισσότεροι παράγοντες σε αυτό το φαινόμενο.
Υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα και στο χώρο της Ναυτιλίας, μια και το κόστος που διαμορφώνει η δράση των πειρατών είναι μεγάλο.
Έχω υπόψη μου σε αυτή τη διερεύνηση που έκανα, μια έκθεση της αμερικανικής ομάδας «Ocean Beyond Piracy», που ασχολείται με θέματα πειρατείας και υπολόγισε ότι το 2011 η πειρατεία στοίχισε σε παγκόσμιο επίπεδο σχεδόν 7 δις δολάρια. Απ’ αυτά, τα 2 δις δολάρια δαπανήθηκαν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και εξοπλισμό, τα 2,7 δις δολάρια δαπανήθηκαν σε καύσιμα, προκειμένου να επιτραπεί η πλοήγηση των σκαφών σε υψηλότερες ταχύτητες, τα 636 εκατ. δολάρια δαπανήθηκαν για τις ασφάλειες, 486 εκατ. δολάρια έως 680 εκατ. δολάρια δαπανήθηκαν για την αναδρομολόγηση των πλοίων κατά μήκος της Δυτικής ακτής της Ινδίας και 195 εκατ. δολάρια για την αποζημίωση της πρόσθετης εργασίας και τον κίνδυνο που διατρέχουν οι ναυτικοί.
Από την άλλη μεριά, όμως, είναι χαρακτηριστικό, ότι το συνολικό ποσό των λύτρων, ανήλθε μόλις στο 2% για το 2011, σε 160 εκατομμύρια του συνολικού κόστους των επιχειρήσεων για την πειρατεία στη Σομαλία.
Κατά συνέπεια, είναι φανερό ότι, γύρω από την πειρατεία διακινούνται πολλά δις ευρώ ετησίως, γεγονός που δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, για το κατά πόσο όλοι οι εμπλεκόμενοι επιθυμούν ειλικρινά την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα. Γι’ αυτό η λύση του προβλήματος δεν μπορεί να είναι ουσιαστική με στρατιωτικά μέσα και ειδικότερα με την παρουσία ενόπλων στα πλοία.
Δεν την κάνουμε μόνο εμείς αυτή τη διαπίστωση, στην πραγματικότητα, την κάνουν και οι ναυτεργάτες και η ΠΙΝΙΟ, που αν ήταν εδώ θα έθετε πολύ διαφορετικά τα ζητήματα και πληρέστερα από την εικόνα που μεταφέρεται και από άλλους συναδέλφους, ότι συμφωνεί με κάποιες παρατηρήσεις. Η ΠΙΝΙΟ ανησυχεί στην πραγματικότητα και έχει έντονους προβληματισμούς και μέχρι πρότινος είχε και έντονες αντιρρήσεις.
Από αυτήν την άποψη, οι πολίτες κυρίως οι ψαράδες της Σομαλίας χρησιμοποιούσαν τα πλοία τους, τα αλιευτικά τους αρχικά για να προστατεύσουν τα νερά τους από παράνομα πλοία που προέρχονταν από χώρες κάθε είδους, Κορέα, Ιταλία, Ισπανία, Ταϋλάνδη. Εκατοντάδες παράνομων αλιευτικών δρούσαν στα σομαλικά νερά και είχαν φτάσει να αποκομίζουν ως και 90 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Είναι πολλά τα λεφτά, κυρίως από την αλίευση του τόνου. Εν συνεχεία η ρίψη τοξικών και βιομηχανικών αποβλήτων είναι σύνηθες φαινόμενο σε αυτά τα νερά, όπως και το λαθρεμπόριο κάρβουνου. Μαζί με τις εξωτερικές επεμβάσεις σε αυτή τη χώρα, που αποσταθεροποιούσαν μη αριστερές κυβερνήσεις, οδήγησαν στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και θεσμική κατάρρευση της Σομαλίας. Απέναντι σε αυτό δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια. Θα μου πείτε «ναι αυτά λύνονται σε μήκος χρόνου, κάτι πρέπει να κάνουμε». Κατανοώ, αλλά τι ακριβώς κάνουμε, μαζί με αυτό που προτείνει το νομοσχέδιο; Κάνουμε τίποτε άλλο ή απλώς και μόνο το λέμε; Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει. Δε μπορεί να αντιμετωπισθεί η πειρατεία, όταν αφήνουμε να αναπαράγονται εκείνες οι δράσεις και οι πολιτικές που οδηγούν σε πείνα εκατομμύρια ανθρώπους και καταστρέφεται ακόμη και η στοιχειώδης δυνατότητα ανόρθωσης και ανασύνταξης αυτής της χώρας και των δομών της. Αυτή είναι μια πρώτη γενική προσέγγιση. Νομίζω ότι το σχέδιο νόμου και όλες οι επεξεργασίες, όχι μόνο από την ελληνική πλευρά, γιατί η ελληνική κυβέρνηση έρχεται να ακολουθήσει δρόμους που ήδη άνοιξε η Μεγάλη Βρετανία και άλλες χώρες και από αυτήν την άποψη δεν πρωτοτυπεί κιόλας.
Είμαστε αντίθετοι με το νομοσχέδιο γιατί με βάση όλα αυτά βάζει σε κίνδυνο ζωές πληρωμάτων και ανθρώπων που αναλαμβάνουν τη φύλαξη των πλοίων στα άρθρα 1 ως 14, χωρίς καν τις εγγυήσεις, ότι η παρουσία τους μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Ο κίνδυνος δεν αναφέρεται μόνο στην αυτονόητη περίπτωση να τραυματιστούν από ανταλλαγή πυροβολισμών, αλλά κυρίως αναφέρθηκε ήδη από τη συνάδελφο κυρία Μανωλάκου, ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το σύνηθες φαινόμενο είναι η αναβάθμιση και η κλιμάκωση του εξοπλισμού των συγκρούσεων. Πιο ισχυρά όπλα από την πλευρά των πειρατών, πιο φιλόδοξα σχέδια, πιο καταστροφικές παρεμβάσεις. Για τους πειρατές και ειδικά γι’ αυτούς που εκτελούν την επιχειρησιακή προώθηση της πειρατείας πολύ συχνά η αξία της ανθρώπινης ζωής, λόγω των συνθηκών, έχει υποβαθμιστεί, ακόμα και της δικής τους. Ρισκάρουν πολύ περισσότερα πράγματα. Είναι μέσο επιβίωσης, πέρα από το ότι βρίσκονται και εκείνοι πολλές φορές, απ’ ότι φαίνονται τα πράγματα, σε ένα ιδιότυπο εκβιασμό από κάποιους ακόμα πιο ισχυρούς που έχουν την επιτελική οργάνωση της πειρατείας.
Έχουμε ένα παράδειγμα στις 4 Μαρτίου του 2011, πλοίο «Αιγαία» δέχτηκε επίθεση 200 μίλια ανατολικά του Ομάν, όχι μόνο με το συνήθη τρόπο, με ελαφρά όπλα, αλλά αυτή τη φορά και με ρουκέτες. Έχουμε ήδη κλιμάκωση, έχουμε τουλάχιστον ένα παράδειγμα, αλλά πιθανόν θα υπάρχουν και άλλα τέτοια περιστατικά με ρουκέτες. Στο πλοίο υπήρχαν βρετανοί μέλη ομάδας ασφαλείας. Οι φήμες λένε ότι οι βρετανοί πυροβόλησαν με ελαφρά όπλα και δέχτηκαν απάντηση από τους πειρατές με ρουκέτες. Οι δύο από αυτές τις ρουκέτες αστόχησαν και η μία έπεσε στο κατάστρωμα του πλοίου, ευτυχώς δεν εξεράγει. Βέβαια επειδή ακριβώς δεν ήταν θεσμοθετημένο με τους πλήρεις κανόνες και με τις αδειοδοτήσεις, δηλώθηκε ότι οι βρετανοί ήταν άοπλοι. Όμως αυτή η ιστορία έχει απασχολήσει την ναυτιλιακή κοινότητα. Υπάρχουν αναπάντητα ζητήματα και από αυτή την άποψη ακόμα και αν υπάρχουν πρόσθετα στοιχεία, που εγώ αγνοώ, αξίζει να μελετηθεί και αυτή και πολλές άλλες περιπτώσεις, δηλαδή πως η παρουσία ενόπλων σε πλοία μέχρι τώρα έχει επιδράσει. Αν έχει επιδράσει αποτρεπτικά ή αν έχει επιδράσει προς την κατεύθυνση της κλιμάκωσης των εξοπλισμών. Από εκεί και πέρα ένα πολύ σημαντικό ζήτημα είναι η αύξηση των ευθυνών του πλοιάρχου. Εδώ χρειαζόμασταν επίσης την παρέμβαση της ΠΝΟ και τη συζήτηση μαζί τους. Ο πλοίαρχος αποκτά νέες υπευθυνότητες, για τις οποίες ούτε έχει εκπαιδευτεί και ταυτόχρονα υπευθυνότητες που μπορούν να αποτελέσουν πεδίο πιέσεων από τους πλοιοκτήτες εναντίον των πλοιάρχων.
Αυτά που ρυθμίζονται στα άρθρα 6, 7, 8, 9 και 10 δεν απαντούν σε αυτά τα ζητήματα. Πολύ περισσότερο μάλιστα, αν έχουμε σύρραξη με πολεμικά όπλα, ποια είναι η γνώση και η εμπειρία του πλοιάρχου για να διοικήσει τους φρουρούς; Ναι, οι φρουροί, είτε ιδιωτικοί είτε δημόσιοι δεν είναι μέλη του πληρώματος, όμως επάνω στο πλοίο τον πρώτο λόγο τον έχει ο καπετάνιος. Με ποιο τρόπο θα αποφασίσει και με ποια κριτήρια ο καπετάνιος να διατάξει να πυροβολήσουν ή να σταματήσουν τις εχθροπραξίες; Κατά πόσο θα μπορεί να επιβάλει τη γνώμη του είτε τους ιδιωτικούς φρουρούς τους ράμπο, είτε στις ειδικές δυνάμεις του Λιμενικού Σώματος; Πολύ περισσότερο όταν αυτοί και οι μεν και οι δε θέτουν σε κίνδυνο και την ίδια τους τη ζωή. Τι θα κάνει ο καπετάνιος εκεί και τι προβλήματα γεννώνται; Είπα κ. Πρόεδρε, από την αρχή ότι είναι νομοσχέδιο λεπτών ισορροπιών, δεν είναι έτσι απλό να το περάσουμε.
Η χρησιμοποίηση των στελεχών του Λιμενικού Σώματος που υπηρετούν στις ειδικές δυνάμεις για τη φύλαξη των πλοίων, στο άρθρο 12. Καταρχήν είναι ερωτηματικό να θέσουμε σε κίνδυνο, ζωές και άλλων ανθρώπων μέσα σε αυτό το πλαίσιο; Ήδη τίθενται σε κίνδυνο ζωές των ναυτικών. Υπάρχουν ανοικτά πάρα πολλά ζητήματα. Τι αμοιβές θα καταβληθούν στα στελέχη του Λιμενικού Σώματος για να συμμετάσχουν σε αυτές τις αποστολές; Θα είναι υποχρεωτική η συμμετοχή τους ή προαιρετική; Με ποιο τρόπο θα υπολογίζεται το κόστος αυτών των αποστολών και ποιος θα το καταβάλει τελικά, ο πλοιοκτήτης, το κράτος; Όλα αυτά παραπέμπονται σε μια μελλοντική ΚΥΑ. Μπορούν να αρνηθούν τα στελέχη του Λιμενικού Σώματος να πάνε σε αυτές τις αποστολές; Σε περίπτωση ατυχήματος ή ομηρίας τι κάλυψη θα υπάρχει; ΟΙ ασφαλιστικές εταιρείες καλύπτουν, από ότι ξέρουμε και συμμετέχουν ενεργά σε όλο αυτό το πλέγμα. Εδώ με τα στελέχη του Λιμενικού Σώματος μπορεί να τεθεί και ζήτημα ασφαλιστικών εταιρειών;
Θα τελειώσω με τις ασάφειες που παραπέμπονται σε ρυθμίσεις, Υπουργικά Διατάγματα και Υπουργικές Αποφάσεις. Το άρθρο 14 που αφορά τις διοικητικές κυρώσεις σε περίπτωση παραβίασης της άδειας, τα προσόντα, η πιστοποίηση, είναι πράγματα που θα έπρεπε να υπάρχουν στο νομοσχέδιο. Για τα υπόλοιπα άρθρα, κ. Πρόεδρε, θα επιφυλαχθώ στην περαιτέρω συζήτηση είτε στην κατ’ άρθρον είτε στη β’ ανάγνωση. Θα τελειώσω με μια τροπολογία που σκοπεύω να καταθέσω και να δω αν από αυτή τη διαδικασία αν θα μπορέσει να εξασφαλιστεί η δυνατότητα του εμπροθέσμου, η οποία θα αφορά τους Αστυφύλακες και τους Ανακριτικούς Υπαλλήλους του ν. 2226/1994, που πρέπει και αυτοί για λόγους ισονομίας να προάγονται στο βαθμό του Υπαρχιφύλακα, Αρχιφύλακα και Ανθυπαστυνόμου με τη συμπλήρωση 7, 12 και 22 ετών πραγματικής υπηρεσίας από την κατάταξή τους αντίστοιχα, κάτι που αποτελεί αίτημα. Δεν συμπεριελήφθη στο νομοσχέδιο, έμεινε απέξω, είναι ώριμο αίτημα, είναι δίκαιο και δεν επιβαρύνει και τον Προϋπολογισμό. Σας ευχαριστώ.
