Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε σαν σήμερα 11 Ιανουαρίου του 1910 σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Μαντζουρίας. Αν και γόνος εύπορης οικογένειας καθώς ο πατέρας του ασχολείτο με το εμπόριο, συμπαθούσε την εργατική τάξη και ένιωθε αλληλέγγυος προς τους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Η αγάπη του για τους συνανθρώπους του τον οδήγησε στην Αριστερά και στο πλευρό των εκμεταλλευομένων και δυστυχισμένων. Η οικογένειά του είχε πληγεί από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο ίδιος όμως υιοθέτησε τις σοσιαλιστικές ιδέες καθώς η επανάσταση πρόσφερε μια ελπίδα και ένα όραμα στους φτωχούς και καταπιεσμένους ανθρώπους της γης. Σε αυτό το όραμα έμεινε πιστός μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το πνεύμα της αγάπης και της αλληλεγγύης είναι φανερό στο ποίημα «Αγαπάω», που το έγραψε σε ηλικία 19 ετών.
Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο
Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους,
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,
τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.
Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους,
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,
τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,
να φανή απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα’ ρθουν πίσω
αγαπάω, και θα’ θελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πια να γυρίσω.
Αγαπάω τις κλαμμένες ωραίες γυναίκες
που κυττάνε μακριά, που κυττάνε θλιμμένα…
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό,τι κλαίει
γιατί μοιάζει μ’εμένα.
