Dreamstime
Είχα σταματήσει για να
στραγγίξω τα λίγα που έμεναν στο ΑΤΜ. Εκεί την είδα. Το θέαμα του
ανθρώπου εκτεθειμένου στο έλεος των στοιχείων. Με τη βροχή να έχει
σταματήσει για λίγο.
Το μαρμάρινο δάπεδο της εισόδου της τράπεζας ήδη βρεγμένο να αντανακλά τα φώτα του δρόμου και τους προβολείς των αυτοκινήτων που περνούσαν.
Χωρίς τίποτε ανάμεσα σ' αυτήν, στο πανωφόρι που ήταν η μόνη προστασία της, χωρίς στρώμα ή έστω κάποιες χαρτόκουτες, και το βρεγμένο δάπεδο. Δεν είχε για κάλυμμα κάτι άλλο από αυτό το παλτό. Τα μαλλιά της έβγαιναν λίγο καθώς ήταν κουκουλωμένη.
Είχε ήδη βρέξει πολύ. Οι δρόμοι γεμάτοι πολύχρωμες από τα φώτα σταγόνες. Θέαμα συνηθισμένο. Με μια διαφορά. Τα παπούτσια.
Τα είχε βγάλει για να κοιμηθεί. Και τα είχε τοποθετήσει ένα σκαλί πιο κάτω. Εκείνη κοιμόταν στο πλατύσκαλο. Μπροστά από την είσοδο της Εθνικής με το ΑΤΜ να λαμποκοπά από πίσω της.
Οσοι ήθελαν να βγάλουν χρήματα, περνούσαν σχεδόν από πάνω της. Πρόσεχαν να μην την πατήσουν. Ετσι που κειτόταν μπροστά στα πόδια τους.
Ο δικός τους καημός, η διαφορά τους από το ξαπλωμένο κορμί που σιγά σιγά το κυρίευε η υγρασία, ήταν αυτά τα χρήματα, που τα πιο πολλά είχαν ξοδευτεί την ώρα της είσπραξης του μηνιάτικου, μα ίσως ακόμα απέμεναν τόσα που να τους κρατούν σε μια απόσταση από το σημείο μηδέν, το σημείο της μη επιστροφής.
Εχω δει τέτοιους ανθρώπους σε κάθε γωνιά της γης.
Στη Μόσχα, από την εποχή της περεστρόικα -ή καταστρόικα όπως την έλεγαν κάποιοι φίλοι- στην όμορφη λεωφόρο Αρμπάτ, οι άστεγοι καθώς έπεφτε το βράδυ ετοιμάζονταν να περάσουν την επόμενη νύχτα με πλην τριάντα ή παρακάτω βαθμούς.
–«Τους βλέπεις αυτούς;» μας έλεγε ένας Ρώσος. «Αύριο πρωί τους μισούς θα τους μαζέψουν ξυλιασμένους για να τους ρίξουν στον κοινό λάκκο». Τον λάκκο των ανωνύμων.
Στη Νέα Υόρκη, καθώς περπατούσαμε στην Αστόρια ο καιρός άλλαξε ξαφνικά. Η παγωνιά είχε κάτι το φαρμακερό. Γέμιζε το στόμα δηλητήριο. Το βράδυ το χιόνι στην πόλη ξεπέρασε τους οδόντα πόντους με τους αστέγους οχυρωμένους μέσα στις κούτες τους.
Γυρίζαμε πίσω και αφηγούμασταν αυτά τα τρομερά σε φίλους στα ζεστά μας σπίτια. Αυτά συνέβαιναν αλλού.
Δεν ξέρω πού ήταν τότε αυτή η γυναίκα στο ΑΤΜ. Αλλά ξέρω ότι πολλοί από αυτούς που τώρα είναι άστεγοι ήταν τότε αυτοί που λέμε «κανονικοί άνθρωποι».
Εδώ και λίγο καιρό ακόμα παραξενευόμουν όταν έβλεπα ακόμα έναν καλοντυμένο άνθρωπο, έναν κύριο ριγμένο στο πεζοδρόμιο. Νόμιζα ότι ήταν κάποιος που είχε πέσει. Πλησίαζα μήπως τον βοηθήσω να σηκωθεί. Ωσπου αυτός άπλωνε το χέρι για ελεημοσύνη.
Η γυναίκα του ΑΤΜ είναι σαν όλους αυτούς που προσπερνάμε αδιάφοροι ή ανίκανοι να βοηθήσουμε. Με μία διαφορά. Τα παπούτσια.
Οι πιο πολλοί που είναι στην ίδια θέση με αυτήν τα φορούν και τη νύχτα. Για να προστατευτούν από το κρύο. Κι ας πρήζονται τα πόδια σφιγμένα μέσα σ' αυτά.
Η άγνωστη αυτή γυναίκα τα είχε βγάλει. Τα είχε τακτοποιήσει. Ερμαιο στο βλέμμα μας. Αλλά και έσχατο σημάδι ανθρωπιάς. Είχε άραγε φάει κάτι πριν κοιμηθεί;
Βρέχει συνεχώς στην Αθήνα. Τις επόμενες ώρες θα χιονίσει στο κέντρο της πόλης.
Το μαρμάρινο δάπεδο της εισόδου της τράπεζας ήδη βρεγμένο να αντανακλά τα φώτα του δρόμου και τους προβολείς των αυτοκινήτων που περνούσαν.
Χωρίς τίποτε ανάμεσα σ' αυτήν, στο πανωφόρι που ήταν η μόνη προστασία της, χωρίς στρώμα ή έστω κάποιες χαρτόκουτες, και το βρεγμένο δάπεδο. Δεν είχε για κάλυμμα κάτι άλλο από αυτό το παλτό. Τα μαλλιά της έβγαιναν λίγο καθώς ήταν κουκουλωμένη.
Είχε ήδη βρέξει πολύ. Οι δρόμοι γεμάτοι πολύχρωμες από τα φώτα σταγόνες. Θέαμα συνηθισμένο. Με μια διαφορά. Τα παπούτσια.
Τα είχε βγάλει για να κοιμηθεί. Και τα είχε τοποθετήσει ένα σκαλί πιο κάτω. Εκείνη κοιμόταν στο πλατύσκαλο. Μπροστά από την είσοδο της Εθνικής με το ΑΤΜ να λαμποκοπά από πίσω της.
Οσοι ήθελαν να βγάλουν χρήματα, περνούσαν σχεδόν από πάνω της. Πρόσεχαν να μην την πατήσουν. Ετσι που κειτόταν μπροστά στα πόδια τους.
Ο δικός τους καημός, η διαφορά τους από το ξαπλωμένο κορμί που σιγά σιγά το κυρίευε η υγρασία, ήταν αυτά τα χρήματα, που τα πιο πολλά είχαν ξοδευτεί την ώρα της είσπραξης του μηνιάτικου, μα ίσως ακόμα απέμεναν τόσα που να τους κρατούν σε μια απόσταση από το σημείο μηδέν, το σημείο της μη επιστροφής.
Εχω δει τέτοιους ανθρώπους σε κάθε γωνιά της γης.
Στη Μόσχα, από την εποχή της περεστρόικα -ή καταστρόικα όπως την έλεγαν κάποιοι φίλοι- στην όμορφη λεωφόρο Αρμπάτ, οι άστεγοι καθώς έπεφτε το βράδυ ετοιμάζονταν να περάσουν την επόμενη νύχτα με πλην τριάντα ή παρακάτω βαθμούς.
–«Τους βλέπεις αυτούς;» μας έλεγε ένας Ρώσος. «Αύριο πρωί τους μισούς θα τους μαζέψουν ξυλιασμένους για να τους ρίξουν στον κοινό λάκκο». Τον λάκκο των ανωνύμων.
Στη Νέα Υόρκη, καθώς περπατούσαμε στην Αστόρια ο καιρός άλλαξε ξαφνικά. Η παγωνιά είχε κάτι το φαρμακερό. Γέμιζε το στόμα δηλητήριο. Το βράδυ το χιόνι στην πόλη ξεπέρασε τους οδόντα πόντους με τους αστέγους οχυρωμένους μέσα στις κούτες τους.
Γυρίζαμε πίσω και αφηγούμασταν αυτά τα τρομερά σε φίλους στα ζεστά μας σπίτια. Αυτά συνέβαιναν αλλού.
Δεν ξέρω πού ήταν τότε αυτή η γυναίκα στο ΑΤΜ. Αλλά ξέρω ότι πολλοί από αυτούς που τώρα είναι άστεγοι ήταν τότε αυτοί που λέμε «κανονικοί άνθρωποι».
Εδώ και λίγο καιρό ακόμα παραξενευόμουν όταν έβλεπα ακόμα έναν καλοντυμένο άνθρωπο, έναν κύριο ριγμένο στο πεζοδρόμιο. Νόμιζα ότι ήταν κάποιος που είχε πέσει. Πλησίαζα μήπως τον βοηθήσω να σηκωθεί. Ωσπου αυτός άπλωνε το χέρι για ελεημοσύνη.
Η γυναίκα του ΑΤΜ είναι σαν όλους αυτούς που προσπερνάμε αδιάφοροι ή ανίκανοι να βοηθήσουμε. Με μία διαφορά. Τα παπούτσια.
Οι πιο πολλοί που είναι στην ίδια θέση με αυτήν τα φορούν και τη νύχτα. Για να προστατευτούν από το κρύο. Κι ας πρήζονται τα πόδια σφιγμένα μέσα σ' αυτά.
Η άγνωστη αυτή γυναίκα τα είχε βγάλει. Τα είχε τακτοποιήσει. Ερμαιο στο βλέμμα μας. Αλλά και έσχατο σημάδι ανθρωπιάς. Είχε άραγε φάει κάτι πριν κοιμηθεί;
Βρέχει συνεχώς στην Αθήνα. Τις επόμενες ώρες θα χιονίσει στο κέντρο της πόλης.
