Λίμνη των πηγών του Αώου |
EUROKINISSI/ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΛΛΙΑΡΑΣ
Χωρίς αυτές δεν θα υπήρχαμε, δεν θα βλέπαμε το θαύμα που μας περιβάλλει, τη μαγεία του Σύμπαντος.
Το αρχαίο νερό, αυτό είναι που μας γιγάντωσε ως όντα, που μας άνοιξε τα μάτια και τον νου, που μας συντροφεύει την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή.
Και, όμως, ο πόνος του νερού είναι απέραντος (Γκαστόν Μπασλάρ, 1884-1962) παρότι συνεχώς ρέει σε κοιλάδες και σώματα, σβήνει φωτιές, δροσίζει, ανακουφίζει, αποκαθαίρει. Το νερό αγαπά την ανθρωπότητα, οι άνθρωποι, όμως, φαίνεται να το μισούμε.
Το νερό είναι το σώμα της γης, των πάντων τα σπέρματα έχουν τη φύση τους υγρή, των πάντων η αρχή είναι το νερό κατά τον αρχαίο φιλόσοφο, τον Θαλή τον Μιλήσιο.
Τα τέσσερα πέμπτα της γης είναι νερό, το 70% του ανθρώπινου σώματος είναι νερό.
Τι χρείαν άλλη έχουμε για να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία του για τη ζωή μας αφού το ίδιο είναι η ζωή μας;
Ορμητικό άλλοτε και άλλοτε ήσυχο γονιμοποιεί το κάθε τι στο πέρασμά του. Και όμως σ' αυτό το πιο δημόσιο αγαθό από όλα τα άλλα δεν έχουν πρόσβαση σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη διότι το μολύναμε, το βρομίσαμε με την απληστία μας και τα περιττώματά μας, με τη χυδαιότητα του καταναλωτισμού και της αισχροκέρδειας των πολυεθνικών.
Αυτό λοιπόν το αγαθό η αριστερή μας κυβέρνηση σχεδιάζει να το ξεπουλήσει σε ιδιωτικές εταιρείες προς δόξαν των δανειστών.
Θα πούμε το νερό νεράκι, αλλ' αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί και τόσο τους κυβερνώντες - απορώ με τον κυνισμό τους· τόσο παχύδερμα πια...
Το ταμείο (βίαιων) ιδιωτικοποιήσεων έχει βαλθεί να κατασπαράξει όλο σχεδόν τον εθνικό πλούτο.
Δεν ξέρω αν αυτοί που υπογράφουν το κάνουν με μισή καρδιά (γιατί έτσι προστάζουν τα μνημόνια) ή νομίζουν ότι απλώς κάνουν τη «δουλειά» τους· όπως και να 'χει δεν νομίζω ότι περνάνε τις καλύτερες στιγμές τους στην «επαγγελματική» τους καριέρα... Σημασία έχει ότι κάποια στιγμή (αναγκαστικά) θα λογοδοτήσουν και τότε τι;
Η Ιστορία δεν χαρίζεται εύκολα σε όσους την υποτιμούν ή την απαξιώνουν. Αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο (δυσαγγέλιο θα το έλεγα...).
Οφείλουμε να διασώσουμε το νερό, τα παλαιά μας ύδατα, τη ζείδωρη ροή τους, την ψυχαναλυτική ισχύ τους, την ευεργετικότητά τους, την ιαματικότητά τους.
Εάν περάσει και αυτό στο ντούκου ζήτω που καήκαμε, θα φλογιστούμε άπαντες από την ανυπαρξία του ή από το μοίρασμά του κατά πώς επιθυμούν οι διακινητές του (πιόνια και φερέφωνα των δανειστών· για δες πού καταντήσαμε).
Ποιοι, όμως, να ξεσηκωθούν; Οι παραιτημένοι από κάθε υπεράσπιση του δημόσιου χώρου συνδικαλιστές; Οι καλλιτέχνες; Οι διανοούμενοι μήπως;
Ο δημόσιος χώρος έχει χάσει την απλοσύνη του και την κοινωνικότητά του, την ενέργεια και αποδοτικότητα που τον διέκρινε ώς τώρα.
Είναι, όμως, έτσι ή απλώς λέμε και γράφουμε ανοησίες; Ποιος ξέρει - και γιατί πρέπει να ξέρει;
θα πίνουμε νερό με δελτίο προτεραιότητας; Και γιατί όχι, θα πουν οι ακραιφνείς φιλελεύθεροι.
Μα είναι φιλελεύθεροι οι αριστεροί; Δεν μιλούσαν μια ζωή για τον άνθρωπο και την κοινωνία;
Δεν ευαγγελίζονταν την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισονομία;
Αλλα λόγια, ν' αγαπιόμαστε, διαφορετικά θα διαλυθούν οικογένειες, θα φάμε τα σωθικά μας - και κάτι τέτοιο δεν αξίζει στην ελληνική κοινωνία (στην παράδοση και την κουλτούρα της).
Θα βρεθεί μια άκρη, πού θα πάει· δεν έχουν όλοι σηκώσει τα χέρια ψηλά, δεν έχουν αποκοιμηθεί όλοι. Οψόμεθα
