Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/12/2015
Τις τελευταίες ημέρες μου εμπεδώνεται όλο και η ισχυρότερα η πεποίθηση ότι η Αριστερά- σε όλες τις εκφάνσεις της- στην χώρα μας οδηγείται σε μια στρατηγικής σημασίας ήττα, ανάλογη αν όχι και βαρύτερη από αυτή που υπέστη στον εμφύλιο πόλεμο, καταδικάζοντας, μαζί της, τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
Πολλοί θα βιαστούν να αποδώσουν την επερχόμενη ήττας στο ότι ένα αριστερό κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) βρέθηκε να αναλαμβάνει, εδώ και περίπου ένα χρόνο, χωρίς να έχουν διαμορφωθεί οι αναγκαίες λαϊκές συνειδήσεις, την βασική ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, κάτω από συνθήκες βίαιου νεοφιλελευθερισμού σε όλη την Ευρώπη.Τεράστια αντίφαση, βεβαίως, αλλά αυτό ήταν κάτι γνωστό και προβλέψιμο.
Εκείνο, που δεν ήταν γνωστό ήταν ο βαθμός της αδυναμίας όλων των κομμάτων της Αριστεράς να αναδείξουν, να διεκδικήσουν και τελικά να διαμορφώσουν ριζοσπαστικές συνειδήσεις, προστατεύοντας- στην πραγματικότητα- την πλειοψηφία του ελληνικού λαού από τις συνέπειες της σαρωτικής νεοφιλελεύθερης λαίλαπας.
Μερικά παραδείγματα από τον χώρο της Ναυτιλίας θα βοηθήσουν να γίνει πιο κατανοητή η σκέψη μου:
• Ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσει να αναλάβει, τον περασμένο Ιανουάριο, θέσεις κυβερνητικής ευθύνης χρειάστηκε να μετατοπιστεί προς το χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς (από την οποία είχε απομακρυνθεί το ΠΑΣΟΚ, με τις επιλογές του αρχικά να ακολουθήσει νεοφιλελεύθερη «γραμμή» και ακολούθως να συμπλεύσει με τη ΝΔ χάριν του κυβερνητισμού, που του προσέφερε). Κατά συνέπεια, ουδείς- πιστεύω- ανέμενε ότι με την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ θα επέρχονταν δραματικές ρήξεις και αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.
Όμως, μια φράση του Θ. Δρίτσα στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης τον Φεβρουάριο του 2015 οριοθετούσε, με τον πιο ανάγλυφο τρόπο, τις σχέσεις, που θα επεδίωκε η νέα κυβέρνηση με το εφοπλιστικό κεφάλαιο.
«Ιδιαίτερα σήμερα στις συνθήκες της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που περνάει η χώρα μας και βιώνει ο λαός μας, είναι επιτακτικά αναγκαία η αύξηση της ανταπόδοσης του εφοπλιστικού κεφαλαίου προς την ελληνική κοινωνία. Η ανταπόδοση αυτή πρέπει να περιλάβει πρώτα από όλα την ενίσχυση της απασχόλησης όπως αναφέρθηκε παραπάνω αλλά και να επεκταθεί», είχε πει ο Θοδωρής Δρίτσας.
Σήμερα, 11 μήνες μετά διαβάζοντας στο peiratikoreportaz.blogspot.gr μια ομιλία του ίδιου στη Ναυτιλιακή Λέσχη διαπιστώνει κανένας ότι:
Το θέμα «της ανταπόδοσης του εφοπλιστικού κεφαλαίου προς την ελληνική κοινωνία» έγινε «σταθερό καθεστώς λειτουργίας (ανεξάρτητα από το εάν κανείς το κρίνει περισσότερο ή λιγότερο ευνοϊκό προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, παραμένει γεγονός ότι στην Ελλάδα η ναυτιλία είναι η μόνη οικονομική δραστηριότητα που για πολλές συνεχόμενες δεκαετίες διεξάγεται σε αδιατάρακτο καθεστώς)».
Επίσης, προ ημερών, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στη σύνοδο για την κλιματική αλλαγή στο Παρίσι εμφανίστηκε (προφανώς αποδεχόμενος εισηγήσεις αρμόδιων υπουργών) να υιοθετεί ένα εφοπλιστικό αίτημα λέγοντας στην ομιλία του ότι «ο Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός (IMO) θα πρέπει να είναι η αρχή που θα ασχολείται με το θέμα των εκπομπών αερίων από τα πλοία» (Σημείωση: Στον ΙΜΟ έχει αναγνωριστεί αυτό το «προνόμιο» αλλά επειδή δείχνει μεγάλη αδράνεια στη λήψη αποφάσεων η ΕΕ έχει αποφασίσει να προχωρήσει μόνη της από το 2018).
Για τα παραπάνω ποια θα ήταν η κριτική των άλλων κομμάτων του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ); «Η κυβέρνηση παραδόθηκε στους εφοπλιστές», «Εφοπλιστόδουλη και αντεργατική» κ.α. Καμία ουσιαστική πρόταση, καμία εμβάθυνση, καμία προσπάθεια διαμόρφωσης νέων συσχετισμών και συνειδήσεων. Διαφωνεί κανένας;
Απλά, δεν έχουμε δει, ακόμα, αυτή την «κριτική» για διαφορετικούς λόγους, από το ότι κάποιοι (π.χ. ΛΑΕ) ασχολούνται ελάχιστα έως καθόλου με ειδικά ζητήματα, όπως η Ναυτιλία, εξαντλούμενοι σε καταγγελίες επί των θεμάτων της επικαιρότητας (ασφαλιστικό, τέλη κυκλοφορίας, μνημόνια- το αγαπημένο-, σκάνδαλα κ.α.) ή άλλοι (π.χ ΚΚΕ) θα θεωρούσαν αδιανόητο έστω και για το περιβάλλον να εμφανιστούν σύμφωνοι με θέση της ΕΕ…
Τι προσφέρει, όμως, όλη αυτή η στάση (κυβέρνησης και αριστερής αντιπολίτευσης) στον δοκιμαζόμενο λαό;
Εάν η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με τους εφοπλιστές ότι θα τους υπερασπιστεί π.χ. στο θέμα της κλιματικής αλλαγής, που τους ενδιαφέρει σφόδρα λόγω κόστους, με αντάλλαγμα π.χ. την πρόσληψη περισσότερων Ελλήνων ναυτικών σε ποντοπόρα πλοία, θα καταφέρει να έχει κάποια κέρδη απ’ αυτή τη μετατόπιση, χωρίς, αυτό, να σημαίνει ότι δημιουργεί πιο θετικούς όρους συνολικά για την Αριστερά.
Εάν, όμως, δεν υπάρχει καμία συμφωνία- όπως είναι και το πιθανότερο για τους γνωρίζοντες τη ναυτιλία- για την αύξηση «της ανταπόδοσης του εφοπλιστικού κεφαλαίου προς την ελληνική κοινωνία» προς τι αυτή η μετατόπιση;
Το θέμα μπορεί να μοιάζει περιορισμένου ενδιαφέροντος. Είναι όμως αποκαλυπτικό διότι με όλη αυτή την εικόνα της Αριστεράς:
• Η κυβέρνηση χάνει σιγά σιγά τα βασικά στηρίγματά της, στην πλειοψηφία του λαού και δύσκολα θα μπορέσει να τα κερδίσει ξανά στο μέλλον καθώς πλέον θα «στερέψει» και από επιχειρηματολογία προς τις συντηρητικές δυνάμεις (σ.σ. πρόσφατα μάλιστα διάβασα ανακοίνωση του υπουργού Ναυτιλίας με επιχειρηματολογία ανάλογη των προκατόχων του για να δικαιολογήσει την χορήγηση ειδικής σύνθεσης σε πλοίο της ακτοπλοΐας, που συνοψίζεται στη… βιωσιμότητα του πλοίου για να λειτουργεί η γραμμή)
• Η αριστερή αντιπολίτευση (μέσα και έξω από τη Βουλή) δεν καταφέρνει με τις «κορώνες», τη σκανδαλολογία (βλ. ΛΑΕ) και την έλλειψη ουσιαστικών αιτημάτων- προτάσεων να προσελκύσει (και να συγκρατήσει στην Αριστερά) τον δοκιμαζόμενο λαό και πολύ περισσότερο να συντελέσει στη διαμόρφωση αριστερών, ριζοσπαστικών ιδεών.
Δυστυχώς, μια νέα βαριά ήττα για την Αριστερά, φαίνεται να είναι προ των πυλών….
Υ.Γ. Είναι προφανές ότι εκτός από την Αριστερά σε ανάλογη φάση κατάρρευσης βρίσκεται και η παραδοσιακή Δεξιά (ΝΔ) και πολύ περισσότερο τα κόμματα, που είτε έχασαν τον «δρόμο» τους προκαλώντας τη μήνη πρώτα των βασικών κοινωνικών στηριγμάτων του (ΠΑΣΟΚ) είτε δεν τον… βρήκαν ποτέ (Ποτάμι και ΔΗΜΑΡ). Όμως, σε αυτά τα σχήματα εάν δεν υπάρξουν θεαματικές αλλαγές δύσκολα μπορεί να περιμένει ελπίδα ο λαός- και έχει φανεί σε όλες τις εκλογές από το 2012 και μετά….
