14/08/2015
Δεν χρειαζόταν παρά λίγα, μόνο, λεπτά της ώρας να παρακολουθήσει κανένας τη συζήτηση στη Βουλή, για το λεγόμενο τρίτο μνημόνιο, για να διαπιστώσει ότι η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη συντελεστεί.
Μπορεί, η… επίσημη ληξιαρχική πράξη του «διαζυγίου» να μην έχει εκδοθεί, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει, ιδιαίτερα όταν οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους άλλοτε συντρόφους (που τώρα αποκαλούνται «κύριε» και «κυρία») είναι πιο έντονες απ’ ότι ήταν κάποτε οι διαπληκτισμοί τους με τον κ. Αδωνι Γεωργιάδη….
Βέβαια, οι διασπάσεις για τον ευρύτερο αριστερό χώρο μόνο ασυνήθιστες δεν είναι. Όμως, δεν παύει να αποτελεί ένα σπάνιο ρεκόρ- άξιο καταχώρησης στο… Βιβλίο Γκίνες της Αριστεράς- ότι ένα αριστερό κόμμα κατάφερε μετά από δεκαετίες αγώνων να έρθει στην εξουσία, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για την χώρα, και στους πρώτους 6 μήνες να έχει…. καταφέρει να διασπαστεί «παίζοντας χωρίς αντίπαλο», με μια απαξιωμένη και ανυπόληπτη αντιπολίτευση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των…. υπολοίπων τους, που βρίσκονται στο Ποτάμι..
Ένας φίλος μου έλεγε ότι «είναι φανερό ότι έχουν βγει και προσωπικές διαφορές στην επιφάνεια».
Όμως και αυτό δεν είναι κάτι ασυνήθιστο για όσους έχουν ζήσει διασπάσεις στον αριστερό χώρο. Ακόμα και στα χέρια έρχονταν πρώην σύντροφοι.
Εκείνο, που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό είναι τι έχει προκαλέσει τέτοιο βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδεολογικές διαφορές;
Σε προηγούμενες διασπάσεις είχαμε «σταλινικούς» και «χρουτσωφικούς», «αναθεωρητές» και «ορθόδοξους», «κινεζόφιλους» και «αλβανόφιλους» κ.ο.κ. Πίσω, όμως, από τις λέξεις υπήρχαν, πάντα, και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, ήσσονος ή ελάσσονος σημασίας.
Τώρα, τι έχουμε; «Δραχμιστές» και «ευρωλάγνους»; «Τριτομνημονιακούς» και «αντιτριτομνημονιακούς»; «Καθαρούς αριστερούς, με ήσυχη συνείδηση» και «ιμιτασιόν αριστερούς»;
Μάλλον έχουμε συνολική επίδειξη ανωριμότητας.... Οι αδυναμίες, τα «κενά», οι εμμονές και η ανυπαρξία ιδεολογικής συγκρότησης αναδείχθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί- επί χρόνια- να καμάρωνε για την διαφορετικότητα των απόψεων, που είχε στο εσωτερικό του αλλά αυτή ακριβώς η διαφορετικότητα ήταν η άκρη του νήματος για να ξεδιπλωθεί το…. πουλόβερ.
Βέβαια, η βαθιά αιτία δεν είναι παρά μόνο μία: Η έλλειψη μιας ελάχιστης ιδεολογικής βάσης, που θα επέτρεπε να γίνει η κατάλληλη «ζύμωση» στην κοινωνία και ο λαός να «αγκαλιάσει» το ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτή τη δύσκολη στιγμή να σταθεί εγγυητής της ενότητάς του.
Όμως, το κόμμα και ΟΛΗ η ηγεσία (πλειοψηφία και μειοψηφία) δεν κατάφερε να ξεπεράσει ποτέ τις διαχωριστικές γραμμές των συνιστωσών (μαοϊκοί, τροτσκιστές, πρώην μέλη του ΚΚΕ άλλοτε θιασώτες της ανανεωτικής γραμμής της περεστρόϊκα, πρώην μέλη του ΚΚΕ εσωτ. κ.α), τις προσωπικές φιλοδοξίες, που υποκρύπτονταν στα στελέχη της κάθε «φράξιας» και τον παραγοντισμό του κάθε στελέχους, που «έτρεχε από τότε που είμαστε στο 3%», όπως αρέσκονταν να λένε οι «παλιοί».
Έτσι, όταν «ναυάγησαν» οι (αχαρακτήριστης ελαφρότητας) προσπάθειες αναζήτησης σωτήρων στη Κίνα, στη Ρωσία ακόμα και στο… Αζερμπαϊτζάν και οι ευρωπαίοι «εταίροι» άρχισαν να σφίγγουν τα λουριά, σε συνδυασμό με τα λάθη της κυβέρνησης, άρχισε η…. αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ.
Και- δυστυχώς- όλοι μπορούμε να προβλέψουμε το αποτέλεσμα, όσο οδυνηρό και εάν είναι….
