Το «ΟΧΙ» ενός λουλουδιού
Ένα λουλούδι στου γκρεμού
την άκρη ανθισμένο,
με ρίζες με το πέτρωμα
σφιχτά αγκαλιασμένο,
στέκει εκεί αιώνια,
ανεμοχαϊδεμένο,
με τ’ ουρανού το πότισμα
και ηλιολουσμένο.
Πολλοί προσπάθησαν, πολλοί,
να το κορφολογήσουν,
να του ρουφήξουν τους χυμούς
και να το αφανίσουν.
Ήρθαν λαοί χρυσόφοροι,
λαοί ανταριασμένοι.
Πλησίασαν, το μύρισαν
και φύγαν ντροπιασμένοι.
Ήρθαν και άλλοι, Γερμανοί,
Τούρκοι και Βενετσιάνοι,
το πλήγωσαν, το μάτωσαν
(κι ό,τι ο νους σου βάνει).
Και, όμως, στέκει ακλόνητο
στου βράχου την αγκάλη,
λουσμένο φως πολιτισμού
σαν ήλιος, σαν φεγγάρι.
Κι αν κάποτε στο διάβα της
η αντάρα το λυγίζει,
ισώνεται περήφανα
κι απ’ την αρχή αρχίζει.
Μη σκιάζεσαι λουλούδι μου.
Μην προσκυνάς. Το νου σου!
Κόκκιν’ είν’ η πέτρα, που ριζάς,
με αίμα του παιδιού σου.
Κι αν κάποιοι, σήμερα, ξανά
σε θέλουν μαδημένο
κι ανήμπορο στα χέρια τους
και αποξηραμένο,
να τους το πεις περήφανα
της Κυριακής το «ΟΧΙ»,
ξεσκίζοντας το δίχτυ τους
(την βρωμερή απόχη).
Δημοσθένης
Μπούκης του Γιάννη
