Σε νέο που έφυγε
Σάββατο πήρες δρόμο μακρινό,
για μέρη που δεν είχες ξαναπάει,
εκεί που μας καλεί ο χάρος ο σκληρός
και το ταμπούρλο του χαιρέκακα χτυπάει.
Στα πρώτα βήματα της ζήσης σου εσύ,
με τ’ άσπρα τα φτερά της νιότης απλωμένα,
ξεστράτησες σε κόσμους μαγικούς
με τα φτερά κομμένα και πεσμένα.
Πώς να αντέξει τον πόνο η καρδιά,
πώς το μυαλό ακούνητο να μείνει,
όταν του νιού την πλέρια λεβεντιά
ένα κουτί γυαλιστερό την κλείνει;
Αυτές τις ώρες τίποτα δεν λες.
Μονάχα συλλογιέσαι και βρυχάσαι:
να μην μπορείς εσύ ο δόλιος ο γονιός
στη θέση του παιδιού σου νά ‘σαι.
Παρηγοριά δεν βρίσκεις πουθενά.
Μονάχα, σαν τα χρόνια θα περάσουν
και θα βρεθείτε αντάμα εκεί ψηλά
και οι ψυχές σας, τότε, θ’ αγαλλιάσουν.
Δημοσθένης
Μπούκης του Γιάννη
