Κώστας Καλλίτσης, 26/10/2014
http://www.metarithmisi.gr
αναδημοσίευση
«Και δεσμεύω όλα τα
παιδιά μου, να γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι για το κοινωνικό σύνολο. Γιατί η
χώρα γέμισε από άθλιους ατομιστές και παρτάκηδες»
Την Παρασκευή, στις 24 του Οκτώβρη, αποχαιρετίσαμε τον φίλο μας τον Τριαντάφυλλο, από το Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας. Δημοσιεύουμε τον χαιρετισμό που του απηύθυνε ο Κώστας Καλλίτσης.
«Στη ζωή μας, λίγο συντομότερη ή λίγο μακρύτερη, αφήνουμε ένα αποτύπωμα. Είναι αυτό που μένει, όταν όλα τα άλλα ίχνη μας ξεθωριάζουν. Κι όσο οι όμορφες και οι δύσκολες στιγμές της εξατμίζονται, αυτό διακρίνεται πιο καθαρά, πιο έντονα. Είναι το αποτύπωμα που αφήνουμε στην καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων που συναντήσαμε στη διαδρομή μας. Κι όσο πιο βαθύ, τόσο ορμητικά αιμάσουσα η οδύνη του ύστερου αποχωρισμού.
Αγαπημένε μας Τριαντάφυλλε,
Σύντροφέ μας,
Παίρνω το λόγο, έχοντας συνείδηση της φτώχειας των λόγων μου και της αδεξιότητάς μου. Όχι για να σε αποχαιρετήσω. Παίρνω το λόγο για να σε ευχαριστήσω εκ μέρους όλων μας και προσωπικά.
Να ευχαριστήσω τον σύντροφό μας από τα φοιτητικά χρόνια, τον Κνίτη Γενικό Γραμματέα του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ.
Τον δημοσιογράφο που έμαθε δύο θεμελιώδη πράγματα, να γράφει όχι για να γεμίζει χώρο αλλά για να τον καταλαβαίνει και να ενημερώνεται ο αναγνώστης και, δεύτερο, να κοιτάζει τον κόσμο από κάτω προς τα πάνω κι όχι από πάνω προς τα κάτω, στη μεγάλη σχολή του μεταπολιτευτικού Ριζοσπάστη, υπό τη διεύθυνση ενός φωτισμένου επαναστάτη διανοούμενου, του Γρηγόρη Φαράκου.
Στον Ριζοσπάστη, ήταν η πρώτη φορά που δουλέψαμε μαζί.
Στη συνέχεια, ο Τριαντάφυλλος ανέλαβε τη διεύθυνση του 902 Αριστερά στα FM. Συναντηθήκαμε στην ΚΕ του ΚΚΕ την ταραγμένη περίοδο του 13ο Συνεδρίου, μέχρι την άνοιξη του 1991 και τη διάσπαση.
Μετά, ακολούθησε τη μοναχική πορεία του δημοσιογράφου χωρίς κομματικά ή άλλα back up, που εννοεί να ελέγχει την εξουσία, χωρίς να αλλάζει τις αρχές και τις αξίες του μέσα στις τεκτονικές αλλαγές που συνέβαιναν. Ο φίλος μας είχε επιλέξει να υπηρετεί τη δημοσιογραφία ως λειτούργημα. Αυτό προσπαθούσε να κάνει, ενίοτε σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Έστησε και διηύθυνε το ραδιοφωνικό κανάλι του δήμου του Πειραιά και, στη συνέχεια, τον ραδιοφωνικό σταθμό Planet. Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του στην Ημερησία, με μια ομάδα δημοσιογράφων και άλλων πολύ καλών συνεργατών, που πέτυχαν τη μετατροπή της σε μια ισχυρή πολιτική και οικονομική εφημερίδα. Με ένα σύντομο διάλειμμα ενός έτους, όταν βρεθήκαμε στο Έθνος, από το 2001 και μετά εργάστηκε στην Ημερησία, δίνοντας το δικό του στίγμα ειδικότερα στην έκδοση του σαββατοκύριακου, ως διευθυντής σύνταξης και κυρίως, ως η ψυχή της.
Καλέ μας «Μίστερ Ρόουζ»,
Γλυκέ μας «Ντάφυ»,
Συγκεντρωθήκαμε εδώ για να σου πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για το ανεξίτηλο, σπάνιας αξίας αποτύπωμα που είχες τη χάρη να προσφέρεις στην ψυχή όλων όσων σε συναντήσαμε. Αποτύπωμα ευθύτητας. Σεμνότητας. Ευθύνης. Αποτύπωμα έρωτα για τη ζωή, για τα ανθρώπινα και για τον άνθρωπο, για τη γνώση, την αλήθεια, για τον κόσμο της εργασίας. Αποτύπωμα μεγάλης γενναιοδωρίας και τρυφερότητας. Όλα αυτά που συνοψίζονται σε μία βαρύτιμη λέξη. Τη λέξη λεβεντιά.
Ο φίλος μας, ήταν λεβέντης.
Από τα πρώτα βήματά του. Από πιτσιρικάς, όταν οι γονείς του αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν αναζητώντας το μεροκάματο κι αυτός απέμεινε στο χωριό με τον παππού και την γιαγιά. Μέχρι τις τελευταίες ώρες. Μέχρι την ύστατη στιγμή, που έφυγε ήρεμα, ήσυχα, γαλήνιος. Στις 11.47, μεσάνυχτα Τετάρτης, στις 22 του Οκτώβρη.
Αγαπημένε μου Τριαντάφυλλε,
Δεν σου άρεσαν τα πολλά λόγια. Στις κουβέντες μας λέγαμε όσα χρειάζονταν –τα άλλα, ως ευκόλως εννοούμενα, τα παραλείπαμε. Τώρα, όμως, θα παραβώ τον κανόνα μας. Για να διατυπώσω ένα από αυτά, που ελπίζω ότι διαισθανόσουν, αλλά ποτέ δεν σου είπα –ξέροντας ότι άγρια θα το περιγέλαγε η σεμνότητά σου: Όλοι σε όσους με απλοχεριά και με ανιδιοτέλεια μας πρόσφερες τη φιλία, τη συντροφικότητα και τη συνεργασία σου, είμαστε περήφανοι για σένα. Είμαστε περήφανοι που είμαστε φίλοι σου. Για αυτό συγκεντρωθήκαμε εδώ: Για να σε ευχαριστήσουμε και να σου πούμε πόσο περήφανοι είμαστε.
Σύντροφέ μας,
Σε ευχαριστούμε για το πάθος σου για τα ιδεώδη του ουμανισμού και την Αριστερά των οραμάτων σου, που θα εμφορείται από αυτά τα ιδεώδη. Αυτά που, με ήττες και με νίκες, ποτέ δεν έπαψες να αγωνίζεσαι να υπηρετείς.
Σε ευχαριστούμε για το υπόδειγμα ζωής σου, να μην αφήνουμε τη ζωή να φεύγει μέσα από τα χέρια μας, χωρίς να γευόμαστε κάθε σταγόνα της. Και να μην την πνίγουμε μέσα σε πολλά «δήθεν», να προσπαθούμε να είμαστε χρήσιμοι άνθρωποι.
Είχες τη γενναιότητα της αυτογνωσίας, να μην παραμυθιάζεσαι. Και το κουράγιο να χωνεύεις τις ήττες σου και να συνεχίζεις.
Έδινες μάχες με τα έξυπνα, ευρηματικά και μαχητικά κείμενά σου. Που ήταν πλημμυρισμένα από το πάθος σου για τον πολιτιστικό προσανατολισμό της χώρας, την αναστήλωση των θεσμών της, τον εκσυγχρονισμό της με κοινωνική δικαιοσύνη. Από το άγχος σου για την πορεία του τόπου, για τις καταστροφές από αδιέξοδες πολιτικές που αποδυναμώνουν την πατρίδα μας σε μια περίοδο που πυκνώνουν τα σύννεφα στην Ευρώπη και σωρεύονται οι κίνδυνοι στην γειτονιά μας. Και από την αγωνία σου, «κάτι να γίνει βρε παιδιά, κάτι να κάνουμε» για να βοηθήσουμε στην αλλαγή της ρότας.
Τα κρατάμε, σύντροφε, παρακαταθήκη.
Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι του Τριαντάφυλλου,
Ο φίλος μας άκουσε νωρίς τα τύμπανα του πολέμου που κτύπαγε η αρρώστια και τον συναγερμό που σήμανε ο οργανισμός του. Πριν από τρία χρόνια, το 2011, τέτοια εποχή, ανήσυχος για την εξέλιξη της υγείας του και, όπως πάντα, προνοητικός και νοικοκυρεμένος σε όσα έπρεπε να κάνει, έγραψε ένα κείμενο για τους αγαπημένους του. Ένα κείμενο που ήλπιζε και ευχόταν να μην χρειαστεί να το διαβάσουν ποτέ. Πήρα την άδεια να σας διαβάσω λίγες γραμμές από αυτό, το τελευταίο προσωπικό, κείμενο του φίλου μας.
Ακούστε:
«Φεύγω πλήρης καλών στιγμών και με όχι κρυφή αγωνία για το μέλλον των παιδιών μου και όλων των νέων παιδιών της χώρας. Και δεσμεύω όλα τα παιδιά μου, να γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι για το κοινωνικό σύνολο. Γιατί η χώρα γέμισε από άθλιους ατομιστές και παρτάκηδες».
Αγαπημένε μας φίλε,
Θέλουμε να ξέρεις ότι μια από τις πιο πολύτιμες κληρονομιές που αφήνεις στον γιόκα σου τον Παναγιώτη (τον «Χυμούλη»), στη Νώτα και στη Μαρία, στην αγαπημένη σου Σοφία, είναι μια μεγάλη φιλική εταιρεία. Με μετόχους, όλους όσοι λέμε και θα λέμε με περηφάνια «ήμουν φίλος με τον Τριαντάφυλλο». Γιατί, ναι, τα 59 χρόνια της διαδρομής σου ήταν λίγα –και είναι μεγάλη η λύπη που βαραίνει τις καρδιές μας γι’ αυτό. Αλλά το αποτύπωμα των βημάτων σου ισοδυναμεί με μια πολύ μακρύτερη διαδρομή. Γιατί 59 χρόνια περπάτησες αγέρωχος.
Αγαπημένε μας φίλε,
Καλέ μας «Μίστερ Ρόουζ»,
Γλυκέ μας «Ντάφυ»,
Αδελφέ μου κατ’ επιλογήν, Τριαντάφυλλε,
Κλείνουμε και ασφαλίζουμε με τρυφερότητα στην καρδιά μας την αέρινη φιγούρα σου με το κομψό ντύσιμο. Το αεράτο βάδισμά σου με το σακάκι ριγμένο στον ώμο. Το σπιρτόζικο χιούμορ σου. Το πονηρό χαμόγελό σου και το τρανταχτό σου γέλιο. Το βλέμμα σου, πάντα ευθύ, απάνω κατ’ απάνω, ποτέ λοξό -καθρέφτης μιας γενναίας και καθαρής καρδιάς. Κλείνουμε και ασφαλίζουμε με τρυφερότητα στην καρδιά μας την φυσική σου ευγένεια.
Όσοι είμαστε εδώ συγκεντρωμένοι, και πολλοί άλλοι, όπως ο Βασίλης μας, που σε λατρεύουν αλλά, αναγκαστικά, είναι μόνο νοερά μαζί μας, σε ευχαριστούμε για όλα όσα υπήρξες, για όλα όσα μας δώρισες. Δέξου, ως δικό μας αντίδωρο, την αγάπη μας, μια αγάπη που θα αγκαλιάζει στοργικά την οικογένειά σου πάντα.
Συντροφάκο, καλή αντάμωση».
Την Παρασκευή, στις 24 του Οκτώβρη, αποχαιρετίσαμε τον φίλο μας τον Τριαντάφυλλο, από το Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας. Δημοσιεύουμε τον χαιρετισμό που του απηύθυνε ο Κώστας Καλλίτσης.
«Στη ζωή μας, λίγο συντομότερη ή λίγο μακρύτερη, αφήνουμε ένα αποτύπωμα. Είναι αυτό που μένει, όταν όλα τα άλλα ίχνη μας ξεθωριάζουν. Κι όσο οι όμορφες και οι δύσκολες στιγμές της εξατμίζονται, αυτό διακρίνεται πιο καθαρά, πιο έντονα. Είναι το αποτύπωμα που αφήνουμε στην καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων που συναντήσαμε στη διαδρομή μας. Κι όσο πιο βαθύ, τόσο ορμητικά αιμάσουσα η οδύνη του ύστερου αποχωρισμού.
Αγαπημένε μας Τριαντάφυλλε,
Σύντροφέ μας,
Παίρνω το λόγο, έχοντας συνείδηση της φτώχειας των λόγων μου και της αδεξιότητάς μου. Όχι για να σε αποχαιρετήσω. Παίρνω το λόγο για να σε ευχαριστήσω εκ μέρους όλων μας και προσωπικά.
Να ευχαριστήσω τον σύντροφό μας από τα φοιτητικά χρόνια, τον Κνίτη Γενικό Γραμματέα του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ.
Τον δημοσιογράφο που έμαθε δύο θεμελιώδη πράγματα, να γράφει όχι για να γεμίζει χώρο αλλά για να τον καταλαβαίνει και να ενημερώνεται ο αναγνώστης και, δεύτερο, να κοιτάζει τον κόσμο από κάτω προς τα πάνω κι όχι από πάνω προς τα κάτω, στη μεγάλη σχολή του μεταπολιτευτικού Ριζοσπάστη, υπό τη διεύθυνση ενός φωτισμένου επαναστάτη διανοούμενου, του Γρηγόρη Φαράκου.
Στον Ριζοσπάστη, ήταν η πρώτη φορά που δουλέψαμε μαζί.
Στη συνέχεια, ο Τριαντάφυλλος ανέλαβε τη διεύθυνση του 902 Αριστερά στα FM. Συναντηθήκαμε στην ΚΕ του ΚΚΕ την ταραγμένη περίοδο του 13ο Συνεδρίου, μέχρι την άνοιξη του 1991 και τη διάσπαση.
Μετά, ακολούθησε τη μοναχική πορεία του δημοσιογράφου χωρίς κομματικά ή άλλα back up, που εννοεί να ελέγχει την εξουσία, χωρίς να αλλάζει τις αρχές και τις αξίες του μέσα στις τεκτονικές αλλαγές που συνέβαιναν. Ο φίλος μας είχε επιλέξει να υπηρετεί τη δημοσιογραφία ως λειτούργημα. Αυτό προσπαθούσε να κάνει, ενίοτε σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Έστησε και διηύθυνε το ραδιοφωνικό κανάλι του δήμου του Πειραιά και, στη συνέχεια, τον ραδιοφωνικό σταθμό Planet. Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του στην Ημερησία, με μια ομάδα δημοσιογράφων και άλλων πολύ καλών συνεργατών, που πέτυχαν τη μετατροπή της σε μια ισχυρή πολιτική και οικονομική εφημερίδα. Με ένα σύντομο διάλειμμα ενός έτους, όταν βρεθήκαμε στο Έθνος, από το 2001 και μετά εργάστηκε στην Ημερησία, δίνοντας το δικό του στίγμα ειδικότερα στην έκδοση του σαββατοκύριακου, ως διευθυντής σύνταξης και κυρίως, ως η ψυχή της.
Καλέ μας «Μίστερ Ρόουζ»,
Γλυκέ μας «Ντάφυ»,
Συγκεντρωθήκαμε εδώ για να σου πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για το ανεξίτηλο, σπάνιας αξίας αποτύπωμα που είχες τη χάρη να προσφέρεις στην ψυχή όλων όσων σε συναντήσαμε. Αποτύπωμα ευθύτητας. Σεμνότητας. Ευθύνης. Αποτύπωμα έρωτα για τη ζωή, για τα ανθρώπινα και για τον άνθρωπο, για τη γνώση, την αλήθεια, για τον κόσμο της εργασίας. Αποτύπωμα μεγάλης γενναιοδωρίας και τρυφερότητας. Όλα αυτά που συνοψίζονται σε μία βαρύτιμη λέξη. Τη λέξη λεβεντιά.
Ο φίλος μας, ήταν λεβέντης.
Από τα πρώτα βήματά του. Από πιτσιρικάς, όταν οι γονείς του αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν αναζητώντας το μεροκάματο κι αυτός απέμεινε στο χωριό με τον παππού και την γιαγιά. Μέχρι τις τελευταίες ώρες. Μέχρι την ύστατη στιγμή, που έφυγε ήρεμα, ήσυχα, γαλήνιος. Στις 11.47, μεσάνυχτα Τετάρτης, στις 22 του Οκτώβρη.
Αγαπημένε μου Τριαντάφυλλε,
Δεν σου άρεσαν τα πολλά λόγια. Στις κουβέντες μας λέγαμε όσα χρειάζονταν –τα άλλα, ως ευκόλως εννοούμενα, τα παραλείπαμε. Τώρα, όμως, θα παραβώ τον κανόνα μας. Για να διατυπώσω ένα από αυτά, που ελπίζω ότι διαισθανόσουν, αλλά ποτέ δεν σου είπα –ξέροντας ότι άγρια θα το περιγέλαγε η σεμνότητά σου: Όλοι σε όσους με απλοχεριά και με ανιδιοτέλεια μας πρόσφερες τη φιλία, τη συντροφικότητα και τη συνεργασία σου, είμαστε περήφανοι για σένα. Είμαστε περήφανοι που είμαστε φίλοι σου. Για αυτό συγκεντρωθήκαμε εδώ: Για να σε ευχαριστήσουμε και να σου πούμε πόσο περήφανοι είμαστε.
Σύντροφέ μας,
Σε ευχαριστούμε για το πάθος σου για τα ιδεώδη του ουμανισμού και την Αριστερά των οραμάτων σου, που θα εμφορείται από αυτά τα ιδεώδη. Αυτά που, με ήττες και με νίκες, ποτέ δεν έπαψες να αγωνίζεσαι να υπηρετείς.
Σε ευχαριστούμε για το υπόδειγμα ζωής σου, να μην αφήνουμε τη ζωή να φεύγει μέσα από τα χέρια μας, χωρίς να γευόμαστε κάθε σταγόνα της. Και να μην την πνίγουμε μέσα σε πολλά «δήθεν», να προσπαθούμε να είμαστε χρήσιμοι άνθρωποι.
Είχες τη γενναιότητα της αυτογνωσίας, να μην παραμυθιάζεσαι. Και το κουράγιο να χωνεύεις τις ήττες σου και να συνεχίζεις.
Έδινες μάχες με τα έξυπνα, ευρηματικά και μαχητικά κείμενά σου. Που ήταν πλημμυρισμένα από το πάθος σου για τον πολιτιστικό προσανατολισμό της χώρας, την αναστήλωση των θεσμών της, τον εκσυγχρονισμό της με κοινωνική δικαιοσύνη. Από το άγχος σου για την πορεία του τόπου, για τις καταστροφές από αδιέξοδες πολιτικές που αποδυναμώνουν την πατρίδα μας σε μια περίοδο που πυκνώνουν τα σύννεφα στην Ευρώπη και σωρεύονται οι κίνδυνοι στην γειτονιά μας. Και από την αγωνία σου, «κάτι να γίνει βρε παιδιά, κάτι να κάνουμε» για να βοηθήσουμε στην αλλαγή της ρότας.
Τα κρατάμε, σύντροφε, παρακαταθήκη.
Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι του Τριαντάφυλλου,
Ο φίλος μας άκουσε νωρίς τα τύμπανα του πολέμου που κτύπαγε η αρρώστια και τον συναγερμό που σήμανε ο οργανισμός του. Πριν από τρία χρόνια, το 2011, τέτοια εποχή, ανήσυχος για την εξέλιξη της υγείας του και, όπως πάντα, προνοητικός και νοικοκυρεμένος σε όσα έπρεπε να κάνει, έγραψε ένα κείμενο για τους αγαπημένους του. Ένα κείμενο που ήλπιζε και ευχόταν να μην χρειαστεί να το διαβάσουν ποτέ. Πήρα την άδεια να σας διαβάσω λίγες γραμμές από αυτό, το τελευταίο προσωπικό, κείμενο του φίλου μας.
Ακούστε:
«Φεύγω πλήρης καλών στιγμών και με όχι κρυφή αγωνία για το μέλλον των παιδιών μου και όλων των νέων παιδιών της χώρας. Και δεσμεύω όλα τα παιδιά μου, να γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι για το κοινωνικό σύνολο. Γιατί η χώρα γέμισε από άθλιους ατομιστές και παρτάκηδες».
Αγαπημένε μας φίλε,
Θέλουμε να ξέρεις ότι μια από τις πιο πολύτιμες κληρονομιές που αφήνεις στον γιόκα σου τον Παναγιώτη (τον «Χυμούλη»), στη Νώτα και στη Μαρία, στην αγαπημένη σου Σοφία, είναι μια μεγάλη φιλική εταιρεία. Με μετόχους, όλους όσοι λέμε και θα λέμε με περηφάνια «ήμουν φίλος με τον Τριαντάφυλλο». Γιατί, ναι, τα 59 χρόνια της διαδρομής σου ήταν λίγα –και είναι μεγάλη η λύπη που βαραίνει τις καρδιές μας γι’ αυτό. Αλλά το αποτύπωμα των βημάτων σου ισοδυναμεί με μια πολύ μακρύτερη διαδρομή. Γιατί 59 χρόνια περπάτησες αγέρωχος.
Αγαπημένε μας φίλε,
Καλέ μας «Μίστερ Ρόουζ»,
Γλυκέ μας «Ντάφυ»,
Αδελφέ μου κατ’ επιλογήν, Τριαντάφυλλε,
Κλείνουμε και ασφαλίζουμε με τρυφερότητα στην καρδιά μας την αέρινη φιγούρα σου με το κομψό ντύσιμο. Το αεράτο βάδισμά σου με το σακάκι ριγμένο στον ώμο. Το σπιρτόζικο χιούμορ σου. Το πονηρό χαμόγελό σου και το τρανταχτό σου γέλιο. Το βλέμμα σου, πάντα ευθύ, απάνω κατ’ απάνω, ποτέ λοξό -καθρέφτης μιας γενναίας και καθαρής καρδιάς. Κλείνουμε και ασφαλίζουμε με τρυφερότητα στην καρδιά μας την φυσική σου ευγένεια.
Όσοι είμαστε εδώ συγκεντρωμένοι, και πολλοί άλλοι, όπως ο Βασίλης μας, που σε λατρεύουν αλλά, αναγκαστικά, είναι μόνο νοερά μαζί μας, σε ευχαριστούμε για όλα όσα υπήρξες, για όλα όσα μας δώρισες. Δέξου, ως δικό μας αντίδωρο, την αγάπη μας, μια αγάπη που θα αγκαλιάζει στοργικά την οικογένειά σου πάντα.
Συντροφάκο, καλή αντάμωση».
Ο Κώστας Καλλίτσης είναι δημοσιογράφος
