Κυριακή, 22 Ιουνίου 2014
http://antigeitonies.blogspot.gr
αναδημοσίευση
Αμέσως οι εργαζόμενοι και οι αλληλέγγυοι άρχισαν να οργανώνονται μέσα και έξω από το Ραδιομέγαρο, σε όλους τους σταθμούς τηλεόρασης και ραδιοφώνου σε όλη τη χώρα.
Κατέλαβαν τις εγκαταστάσεις, έβγαζαν εκπομπές, καλούσαν τον λαό σε αγώνα κατά του λουκέτου στην ΕΡΤ. Έγιναν συγκεντρώσεις και συναυλίες.
Παντού η αλληλεγγύη απλωνόταν και φαινόταν ξεκάθαρα ότι η συντριπτική πλειονότητα του λαού ήταν αντίθετη σε αυτήν την πολιτική που ακόμη και κραυγαλέους οπορτουνιστές, σαν αυτούς της ΔΗΜΑΡ, τους ανάγκασε να αποχωρήσουν από την κυβέρνηση.
Εκεί που φαινόταν ότι η υπόθεση της ΕΡΤ ήταν μια «ευκαιρία» να βγει ο λαός ξανά στον δρόμο, λίγο διάστημα μετά το πράγμα άρχισε να φθίνει. Φρόντισαν γι’ αυτό οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που πέρα από μια αναγκαστική 24ωρη που κήρυξαν, υπονομεύοντάς τη και αυτή, ξεπούλησαν τον αγώνα αυτόν χωρίς πολλά λόγια. Αλλά και η ΠΟΣΠΕΡΤ δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Επιλογή της ήταν τα παζάρια του «διαλόγου» και αρκετούς τους ενοχλούσε το φαινόμενο των αλληλέγγυων έξω, φροντίζοντας να κόψουν τα νήματα που τους έδεναν με τους μέσα. Τα κόμματα της επίσημης Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ) είδαν άλλη μια ευκαιρία να μαζέψουν ψήφους: για κάποιες μέρες προχώρησαν σε λεονταρισμούς και αγωνιστικές κορόνες για «μιαν άλλη ΕΡΤ», της «δημοκρατικής ενημέρωσης» και «του λαού», αλλά μόλις η ιστορία, από μεριάς κυβέρνησης, σταθεροποιήθηκε, αποχώρησαν πανηγυρικά. Ευθύνες έχει και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, με τις αυταπάτες που έσπειρε για «αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ, χωρίς διευθυντές και προϊσταμένους»!
Δυστυχώς, αυτό που επικράτησε σε αυτόν τον αγώνα δεν ήταν το βασικό ζήτημα. Αυτό που θα του έδινε την πραγματική ταξική κατεύθυνση, που δεν ήταν άλλη από την αντίσταση στις απολύσεις, στη δυνατότητα της κυβέρνησης να κλείνει υπηρεσίες, να απολύει και να επαναπροσλαμβάνει κόσμο κατά το δοκούν. Δεν υπερασπίστηκε αυτό το κίνημα το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Αυτό θεωρήθηκε δεύτερον ζήτημα!
Επικράτησε και εξακολουθεί να επικρατεί σε ό,τι έχει απομείνει να αντιστέκεται το ζήτημα της δημοκρατίας, του δικαιώματος στην ενημέρωση, της δυνατότητας της «αυτοδιαχείρισης», της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης με μια λογική ουδετερότητας του κράτους. Από την άλλη, το ζήτημα των απολύσεων και του «εξορθολογισμού» του οργανισμού της ΕΡΤ ήταν υπό συζήτηση από τους επίσημους «εκπροσώπους» των εργαζομένων και συνομιλητών της κυβέρνησης.
Αφέθηκε η κυβέρνηση, παρά τους κλυδωνισμούς, να προχωρήσει στις απολύσεις, να στήσει «νέα» Δημόσια Τηλεόραση, και με τα ΜΑΤ να διώχνει από τις καταλήψεις σταθμών τους εργαζομένους. Παράλληλα κυριάρχησαν και οι αυταπάτες περί κυβερνητικής αλλαγής, που όλο έρχεται αλλά ποτέ δεν φτάνει. Δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα αναμονής, που το μόνο που έχει ως αποτέλεσμα είναι να περνάει η κυβερνητική πολιτική.
Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα, για να γίνουν επετειακές εκδηλώσεις, επιμνημόσυνες τις χαρακτήρισαν κάποιοι, όπου παρήλασαν σύσσωμοι οι πολιτικοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης για να καταγγείλουν την κυβέρνηση και να υποσχεθούν επαναλειτουργία και επαναπροσλήψεις - του ΚΚΕ μη εξαιρουμένου. Αρκεί οι εργαζόμενοι να κάνουν υπομονή και φυσικά να τους ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές!
Για μας ήταν ξεκάθαρο από την αρχή. Ισχύουν, πολύ περισσότερο σήμερα που οι διαθεσιμότητες και οι απολύσεις έχουν απλωθεί σχεδόν σε όλον τον δημόσιο τομέα, αυτά που γράφαμε πέρυσι τέτοιον καιρό:
«Η κυβέρνηση ακολουθεί πολιτική φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής και αυτό έχει πολλές και καθημερινές εκφράσεις, μια από τις οποίες (και πολύ σοβαρή) ήταν και το κόψιμο του σήματος της ΕΡΤ, με τα ΜΑΤ στις κεραίες και στα κτίριά της. Και, προφανώς, η Αριστερά οφείλει να αναδεικνύει αυτές τις πλευρές, να τις καταδικάζει και να παλεύει για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού. Αυτός ο αγώνας όμως είναι μισός, είναι χωρίς προοπτική όταν δεν εξηγεί το γιατί προχωράει η κυβέρνηση σε αυτές τις μεθοδεύσεις, όταν δεν καταγγέλλονται πρώτα οι πολιτικοί της στόχοι και ο ταξικός τους χαρακτήρας, όταν δηλαδή απονευρώνεται ο αγώνας για τη δημοκρατία από το ταξικό του περιεχόμενο…
Λέμε όχι, λοιπόν, στο φασιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά λέμε όχι και στο... δημοκρατικό, αυτό που θα έχει τη βούλα του ΣτΕ, της Βουλής, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και ποιος ξέρει ποιανού άλλου που με τόση ευκολία συμφωνούσε με την “εξυγίανση”, αλλά “όχι έτσι”! Λέμε όχι στην πράξη νομοθετικού περιεχομένου για να μη γίνουν οι μαζικές απολύσεις και για να μη γίνουν και οι υπόλοιπες προγραμματισμένες. Λέμε όχι για να ανατραπεί η βάρβαρη πολιτική τους. Για να κερδίσουμε, έτσι, την πραγματική δημοκρατία, τη δημοκρατία για τον λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία!».
Δημοσιεύεται στη Προλεταριακή Σημαία (736) που κυκλοφορεί.
