Σου χάιδεψα το κεφάλι… Σε κάλεσα στο μακρινό μας σπίτι… Σου υπόσχομαι Στράτο μου δεν θα λησμονήσω να σου εξηγήσω μια μέρα…
Παίζουμε βόλους με τις ψυχές μας, τριγυρίζουν σαν τρελά τα γκαζάκια πέρα δώθε, θα νικήσουμε σας λέω και εσείς ψάχνετε να χτυπήσετε όσο πιο δυνατά τον αντίπαλο και να τον εκτοπίσετε… Μόνοι μας και όλους τους… Θα τους συντρίψουμε φτύνοντας χωρίς οίκτο στο ξιπασμένο τους μυαλό…
Κυρ διευθυντά εγώ θα μπω πρώτος για να σε συνοδεύσω στην έξοδο… Από το χεράκι. Σφιχτά… Ξεπουλήσατε ζωές, συνειδήσεις, αγώνες ματωβαμένους στο έλεος της φιλοδοξίας… Ερπετά που κοιταζόσαστε στους καθρέφτες και λέτε ότι είστε εσείς οι ίδιοι. Και το τραγικό είναι ότι είστε… Τιποτένιοι. Κάνατε τη ζωή σας παγκάρι με κασέτες σε μια λαϊκή αγορά… Και δεν σας αγοράζει κανείς.
Ήθελα να σου δώσω ένα σκαμπίλι, να σε παρομοιάσω εκείνη την αδυσώπητη νύχτα με την Αγία επ-Ανάσταση, να ξεχάσω, να χαθώ… Μα προτίμησα να σε αγκαλιάσω σε ένα παγκάκι. Μονάχος… Έκλεισα τα μάτια δυο λεπτά…
Ονειρεύτηκα τη μανούλα μου… Ήταν νέα, όμορφη… Της κράτησα το χέρι… Της είπα να μου δώσει κι άλλη ανάσα στα πνευμόνια. Έτρεμε η αναπνοή μου, σφύριζα, φοβόμουν… Δεν σας φοβάμαι πια, καθόλου, καθόλου… Είμαι ο ίδιος μπόμπιρας που πήρε τα πνευμόνια στα χέρια του κι έπλεξε κάπου στην Πατησίων, ένα κασκόλ από το ξεραμένο πετσί της προδοσίας τους. Θα νικήσουμε…
Νίκος Αγγελίδης
