ΠΟΠΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ (δημοσιογράφος)
«Η xούντα είναι εδώ»
«Η xούντα είναι εδώ»
«Είπα μέσα μου: ή εμείς ή αυτοί... Γνωρίζω ποιοι το έστησαν αυτό και ποιοι εξέθεσαν και την Εισαγγελία Αθηνών. Ομως, δεν τους έκανα το χατίρι να κατεβάσω το ρεπορτάζ»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη ΓΕΩΡΓΙΑ ΛΙΝΑΡΔΟΥ g.linardou@eleftherotypia.net
Η δημοσιογράφος Πόπη Χριστοδουλίδου διώκεται ποινικά, γιατί δημοσίευσε στο blog της (peiratiko reportaz) ένα ρεπορτάζ, επικαλούμενη στοιχεία από Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, με την κατηγορία διαρροής μυστικών εγγράφων!
Της έγινε, δε, σύσταση να αποσύρει το συγκεκριμένο ρεπορτάζ, διαφορετικά θα συλληφθεί. Η δίωξή της προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, πλήθος αντιδράσεων. Οσο για το επίμαχο ρεπορτάζ, το άφησε στη θέση του...
Γεννήθηκε σε μια φτωχογειτονιά στο Αιγάλεω. Δίπλα στο ποτάμι. Από γονείς εργάτες και αριστερούς. Ο κυρ Γιώργος τη μύησε στην περηφάνια, την εντιμότητα, τη λεβεντιά, τη γενναιότητα. Η κυρα-Ελένη, στην ξεχωριστή καλοσύνη. Εργάτης στα Καμίνια του Πειραιά ο πατέρας της και η μάνα της εργάτρια. Εκείνη και την αδελφή της τις μεγάλωσε η γιαγιά η Παρθένα, «η λεβέντισσα από την Τραπεζούντα».
Σχολείο πήγε στο Αιγάλεω. Στο Γυμνάσιο Θηλέων, ενάντια στη δεξιοκρατούμενη (σχεδόν φασιστική) καθοδήγηση κάποιων καθηγητών, οι φιλόλογοι Δάλκου και Ανδρεάκου τη μύησαν στον Μπρεχτ, τον Λόρκα, τον Ρίτσο, τον Σεφέρη, τον Παπαδιαμάντη, τον Ελύτη, τον Νεγρεπόντη και τα νέγρικα. Τον Μάνο Λοΐζο και το «Δρόμο» του, «Τα τραγούδια της εξορίας», τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Κώστα Βάρναλη και τον Μανώλη Αναγνωστάκη. Οταν κάποια στιγμή την... τσίμπησαν στο μάθημα της Χημείας να γράφει «Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή» (Σεφέρης), τιμωρήθηκε και το θυμάται ακόμη...
Κοντά στους ανθρώπους
Αλλη δουλειά ξεκίνησε, αλλά την παράτησε... «Ηθελα να γράφω, να ζω έξω, κοντά στους ανθρώπους, να τους μαθαίνω, να αφουγκράζομαι τον καημό τους και να καταγράφω τη σκοτεινιά από τα μάτια τους. Τη δημοσιογραφία την επέλεξα, γιατί ήθελα να δίνω, να μοιράζομαι, να προσφέρω».
* Γιατί μας λένε «αλήτες» και «ρουφιάνους»;
- Εμείς το επιτρέψαμε να γίνει. Οι πολλοί είμαστε απέναντι. Απέναντι σ' αυτούς που χρηματίζονται ή γίνονται γλείφτες της εξουσίας και ρουφιάνοι. Βολεμένοι και δουλικά των πολιτικών, των αφεντικών, των λεφτάδων. Οι πολλοί, όμως, είμαστε οι «άλλοι». Αυτοί που δημοσιογραφούμε για την Αλήθεια και τον πολίτη. Εγώ, ξέρετε, πολλές φορές τους κατονομάζω δημοσίως αυτούς που μας «ντροπιάζουν».
* Ο δημοσιογράφος έχει απολέσει την «αίγλη» του; Παλιά, όταν κάποιος έλεγε πως είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ, τον αντιμετώπιζαν με σεβασμό...
- Δεν θεωρώ πως το να είσαι μέλος της ΕΣΗΕΑ σού έδινε ποτέ αίγλη. Η ΕΣΗΕΑ πάντα, όπως και τώρα, κρατάει εκτός δημοσιογράφους κι αυτό είναι «έγκλημα» κατά του κλάδου. Επίσης, δεν πίστεψα ποτέ πως είμαστε κάτι ξεχωριστό από τους υπόλοιπους εργαζομένους. Αυτό μας μάρανε. Αίγλη δημοσιογραφική σημαίνει να υπηρετείς τη δημοσιογραφία γενναία και να αποκαλύπτεις την αλήθεια με όποιο κόστος. Να είσαι μαζί με όλους τους συναδέλφους στα ΜΜΕ, μια γροθιά και στο πλευρό του λαού. Αυτήν την αίγλη δεν τη χάσαμε ποτέ οι πολλοί.
* Πώς ένιωσες, όταν σε φώναξαν στην Κρατική Ασφάλεια κι από μάρτυρας κατηγορήθηκες για κακούργημα;
- Ενιωσα πως η χούντα είναι εδώ. Ολα ήταν κατασκευασμένα, για να σωπάσω. Να φοβηθούν όσοι μου ζητούν να γράψω για να τους βοηθήσω. Να κηρυχθεί Σιωπή και να παραδώσω τα «όπλα» μου, μολύβι, πληκτρολόγιο και ψυχή. Οργίστηκα. Φώναξα και μέσα στην Ασφάλεια, γιατί ο δικός μου «τσαμπουκάς» είναι αληθινός και είναι ποιοτικός. Οταν μάχεσαι για την Αλήθεια, μπορεί να βρεθείς και με χειροπέδες. Το συνειδητοποίησα και, αν και δεν μου έλειψε ποτέ η δύναμη, έγινα ακόμα πιο δυνατή. Είπα μέσα μου: ή εμείς ή αυτοί... Γνωρίζω ποιοι το έστησαν αυτό και ποιοι εξέθεσαν και την Εισαγγελία Αθηνών. Ομως, δεν τους έκανα το χατίρι να κατεβάσω το ρεπορτάζ. Δεν ακύρωσα τη δημοσιογραφία, όλους εσάς τους συναδέλφους μου και την ιστορία μου σε έναν κλάδο, που μάχεται και αντιστέκεται. «Δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις», χωρίς δεύτερη σκέψη.
* Γιατί συνέβη αυτό;
- Γνώριζαν καλά πως δεν τους φοβάμαι. Στόχος ήταν να φοβηθούν οι υπόλοιποι. Να υπάρξει σιωπή ασυρμάτου για εκείνους που μέσα από το peiratikoreportaz έχουν φωνή εδώ και πέντε χρόνια. Ασκηση τρομοκρατίας. Το blog και οι ελεύθερες δημοσιογραφικές φωνές δεν ενοχλούν απλώς. Τους τρομάζουν. Γιατί η Αλήθεια τούς ξεγυμνώνει αυτούς τους μνημονιακούς άθλιους συγκυβερνώντες, που έχουν στην κυριολεξία γονατίσει το λαό. Είναι πανικοβλημένοι. Και θα κάνουν πολλά λάθη ακόμα. Στόχος τους, όποιος δημοσιογράφος ελεύθερα δημοσιογραφεί. Πάντως, εκτός από επικίνδυνοι, άσχετοι, άθλιοι και τραγικοί, είναι και κακομοίρηδες οι τύποι αυτοί...
* Πώς σε αντιμετώπισαν στην Ασφάλεια;
- Ευγενικοί ήταν οι κύριοι. Ενας από αυτούς με ειρωνεύτηκε, όταν τηλεφώνησα στους συνδικαλιστές μας. Αλλά έλαβε πληρωμένη απάντηση. Η Δικαιοσύνη, όμως, με απογοήτευσε πλήρως. Είναι δυνατόν να διαψεύδει η εισαγγελέας πως μου ασκήθηκε δίωξη και να έχω δώσει απολογία ως κατηγορούμενη, γεγονός που αποδεικνύεται από τη δικογραφία; Ανήκουστα πράγματα. Εκτέθηκε η Εισαγγελία Αθηνών. Λυπηρό...
* Βρίζεις;
- Ναι, όταν χρειάζεται. Με τη γλώσσα του λιμανιού όμως. Χωρίς περιτύλιγμα, καθαρά, ανοιχτά και μπροστά.
Στο λιμάνι
Η Πόπη τον αγαπάει τον Πειραιά, το λιμάνι την ώρα που πέφτει ο ήλιος, με συννεφιά και βροχή, «να αγναντεύει τη θάλασσα, να απαλύνει βάσανα και κούραση», να ακούει τον Πάνο Γαβαλά να τραγουδά «Κάθε λιμάνι και καημός» κι εκείνη να τσουγκρίζει το κρασί της συντροφιά με «τους αγνούς ανθρώπους του, των εργατών, των ναυτικών, των ντόμπρων ανθρώπων του».
Εκεί, να κάθεται να χαζεύει το λιμάνι και να γράφει:
«Θα φύγει η ομίχλη...
Θα δω ξανά καθαρά τα μάτια σου...
Θα αντικρίσουν τα δικά μου χωρίς θολούρα
τον ουρανό
πάνω από το λιμάνι
ανάμεσα στα ποστάλια
εκεί που ο αγαπημένος μας Πειραιάς
ανοίγει τα πανιά του...».
Κι ύστερα να χάνεται με τη Μαριάνθη των Ανέμων του Χατζιδάκι: «Εγώ τα ζάρια μου τα έπαιξα σε φτωχογειτονιές και κέντησα τον πόνο με πενιές»...
