Eάν δεν πρόκειται για τραγική παρεξήγηση (πόσο πολύ θέλουμε να αποδειχθεί κάτι τέτοιο) η εισαγγελική παρέμβαση κατά της συναδέλφου Πόπης Χριστοδουλίδου αποτελεί ένα ακόμη κομμάτι στο πάζλ μιας εικόνας από την οποία -όπως διαπίστωσε και η πρόσφατη έκθεση της οργάνωσης "Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα"-η ελευθερία του Τύπου στη χώρα μας είναι ακρωτηριασμένη.
Οχι μόνο γιατί η κρίση και η μείωση χιλιάδων θέσεων εργασίας στο χώρο των ΜΜΕ επιβάλλουν την άνευ όρων παράδοση του δημοσιογράφου - που θέλει να ενημερώσει σφαιρικά την κοινωνία-- στην αυτολογοκρισία.
Στο φόβο διατύπωσης της άποψης ή της καταγραφής εκείνης της πλευράς από την πραγματικότητα που δεν συνάδει με τα διάφορα κυρίαρχα ρεύματα. Είναι κάτι περισσότερο.
Ο περιορισμός, η απαγόρευση ακόμη καιγια την ανάρτηση ενός δημόσιου εγγράφου - όπως είναι ένα Φ.Ε.Κ- στα λιγότερο ελεγχόμενα κοινωνικά
Μέσα, τα μπλογκ,το facebook,το twitter,(αν και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι και γι΄αυτά καταγράφονται και κατατάσσονται οι απόψεις μας ) δεν είναι ούτε εικόνα από έργο επιστημονικής φαντασίας ούτε είδηση που μας έρχεται από τη μακρινή Κίνα. Πολύ περισσότερο όταν αφορά την έμπειρη και έντιμη συνάδελφο που δεν ενέδωσε ποτέ στις Σειρήνες του "γαλαντόμου" ναυτιλιακού και πειραϊκού ρεπορτάζ το οποίο υπηρέτησε για χρόνια.
Επαναλαμβάνουμε ,εάν δεν πρόκειται για τραγική παρεξήγηση ,τα βέλη ίσως να στρέφονται τώρα στα ανεξάρτητα Μέσα. Γιατί?
Μα γιατί μπορούν ,αν το θέλουν, όσοι γράφουν σε αυτά να μην εξαρτούν τις πληροφορίες τους παρά μόνο από τις πηγές τους, να καταγράφουν τα γεγονότα χωρίς υποχρεώσεις προς χρηματοδότες , διαφημιστές και λοιπές εξαρτήσεις .
Κι αυτό είναι που κάνει την παραπομπή της Π. Χριστοδουλίδου μια υπόθεση όλων κι όχι στενά μια υπόθεση μόνο της δημοσιογραφικής οικογένειας.
Χριστίνα Κοψίνη, δημοσιογράφος
Γιάννης Κιμπουρόπουλος, δημοσιογράφος
