Δήλωση
Ένα χαρτί
δεν σημαίνει τίποτα, μια κραυγή δικαιοσύνης σημαίνει τα πάντα
Ο Τύπος,
είναι η όραση και η ακοή της Δημοκρατίας. Χωρίς αυτόν ο λαός είναι «τυφλός» και
«κωφός», γίνεται ένας λαός έρμαιο στις ορέξεις και τα δόλια σχέδια της εκάστοτε
εξουσίας, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Κάθε
δημοσιογράφος είναι υποχρεωμένος να στηρίζει και να αποκαλύπτει την αλήθεια. Να
δημοσιοποιεί, να ελέγχει και ν΄ αποτελεί το «μακρύ» κριτικό χέρι του λαού
απέναντι στους κυβερνώντες.
Η υπόθεση
της Πόπης Χριστοδουλίδου και η δίωξή της, το μόνο που μπορεί να «προσφέρει» σε
όλους μας είναι πικρία και ακόμη μεγαλύτερο προβληματισμό για το που
οδηγούμαστε τελικά ως κράτος. Η φίμωση-με τον ένα ή τον άλλο τρόπο-αποτελεί ένα
ακόμη δείγμα για το τι είδους κράτος είναι αυτό τελικά που έχει αναλάβει τις
μοίρες μας. Ένα κράτος που φοβάται την κριτική, την αλήθεια και τις
αποκαλύψεις, όχι για ότι σωστό κάνει (που είναι υποχρεωμένο) αλλά για ότι
στραβό και παράνομο.
Είναι
ξεκάθαρο πως η δίωξη κατά της Πόπης Χριστοδουλίδου είναι πολιτική και δεν έχει
να κάνει ούτε με παραβίαση στρατιωτικών μυστικών, ούτε με τη γνωστοποίηση
στρατιωτικών απορρήτων. Αν είναι δυνατόν…Και αν πραγματικά η δικαιοσύνη θα
ήθελε να ασχοληθεί με τέτοια θέματα επί της ουσίας, τα περασμένα χρόνια έχουν συμβεί
«σημεία και τέρατα» για τα οποία «δεν άνοιξε ρουθούνι».
Η
σωματική και ψυχολογική βία κατά των εκπροσώπων του Τύπου- που «εγκαινιάστηκε
επισήμως» το 2008-συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό όπως φαίνεται.
Όμως
κανείς από όλους αυτούς που έχουν σχεδιάσει και εκτελούν αυτά τα σχέδια δεν
έχουν υπολογίσει το κουράγιο μας και τη δύναμή μας να μείνουμε με το κεφάλι
ψηλά. Να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας μέχρι το τέλος.
Και δεν
είμαστε ένας ή δύο, είμαστε πολλοί…
Μανώλης Κυπραίος, δημοσιογράφος
