Γιατί τέτοιος πανικός κύριε Καψή;

 Του Καρτέσιου

  03 Ιαν 2014 | tvxsteam tvxs.gr/node

αναδημοσίευση 

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/FosPhotos

Να πω τη μαύρη αλήθεια, καμία όρεξη δεν είχα να ασχοληθώ με τον Παντελή Καψή. Όποιος μπλέκεται γενικώς με τους Καψήδες τον τρώει η ανοησία και παπαρολογισμός. Όμως ο Παντελής Καψής έτυχε να έχει γράψει ένα άρθρο(παρατίθεται ολόκληρο στη συνέχεια)  το οποίο υπογράφει  ως «υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης». Είναι μία πρώτη ομολογία του ότι η ΔΤ δε διαθέτει έστω και την ελάχιστη δύναμη στο ραδιοτηλεοπτικό κοινό, οπότε καταφεύγει σε ιστοσελίδες για να προπαγανδίσει τις κυβερνητικές θέσεις. Έχει τη σημασία της αυτή η ομολογία όταν γίνεται από τον ίδιο τον υφυπουργό Προπαγάνδας. 

Η δεύτερη ομολογία του έχει σχέση με την εικόνα της κυβέρνησης. Από το περιεχόμενο του άρθρου γίνεται εμφανής η κατάσταση πανικού στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή, μπροστά στην προοπτική να απωλέσει την εξουσία και μάλιστα διά της «νομίμου» και «ευλογημένης» οδού των εκλογών. Διότι αν στο άρθρο περιγραφόταν το μέλλον της χώρας στην περίπτωση που το σημερινό καθεστώς έπεφτε από πραξικόπημα θα υπήρχε μια κάποια βάση. Όμως αν ο «κυρίαρχος λαός» επιλέξει να δώσει την εντολή κυβέρνησης σε ένα άλλο κόμμα, τότε πού βρίσκεται ο σεβασμός στην «επιλογή του κυρίαρχου λαού»;

Προειδοποιεί, που λέτε, ο υφυπουργός Προπαγάνδας ότι στην περίπτωση που στις επόμενες εκλογές σχηματιστεί κυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε η Γη θα καταστραφεί, αράχνες θα βγαίνουν από τα στόματά μας και ακρίδες θα τρώνε τις σάρκες μας. Διαβάζοντας το άρθρο του, αντιλήφθηκα ότι τουλάχιστον ο Νοστράδαμος είχε ένα κάποιο τακτ στις καταστροφολογικές προβλέψεις του. Όμως ο Παντελής Καψής δεν έχει ανάγκη από διακριτικότητες. Είναι ο Στήβεν Κινγκ της πολιτικής. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για μία καλή απόδειξη της ποιότητας των μισθοφόρων της Ενημέρωσης στην Ελλάδα, καθότι ακόμη και σήμερα ο άνθρωπος αυτός δηλώνει δημοσιογράφος.
Αφήνω στην άκρη την αυτοαναίρεσή του, καθώς από τη μία γράφει ότι «όποιος πιστεύει ότι μπορεί να προβλέψει το αύριο προκαλεί την τύχη του, ιδίως στην πολιτική» κι από την άλλη ολόκληρο το κείμενό του είναι… μία πολιτική πρόβλεψη! Μακάρι όμως να ήταν αυτό  το μόνο σημείο που φανερώνει τη σύγχυση του Παντελή Καψή. Δυστυχώς, αυτή αποκαλύπτεται σε κάθε του πρόταση.
Αφήνω στην άκρη το ότι περιγράφοντας κάποιο από τα ερεβώδη σενάριά του δε ντράπηκε να γράψει ότι ο κ. Τσίπρας «Σε αντάλλαγμα θα διεκδικούσε μια κάπως καλύτερη συμφωνία με την τρόικα. Το τελευταίο βέβαια δεν είναι ιδιαίτερα πιθανό. Θα σήμαινε ότι η κα Μέρκελ είναι διατεθειμένη να δώσει περισσότερα στον ΣΥΡΙΖΑ για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ από ό,τι στον κ. Σαμαρά για να πετύχει το ίδιο βοηθώντας τον να παραμείνει στην εξουσία» ξεφτιλίζοντας τον ίδιο τον πολιτικό του προϊστάμενο μέσα από την ομολογία ότι ο κ. Σαμαράς δε μπορεί να σταθεί μόνος του αν δεν τον στηρίζει η κα Μέρκελ. Είναι κι αυτή μια ενδιαφέρουσα άποψη περί Δημοκρατίας, εθνικής κυριαρχίας, σεβασμού της «βούλησης του λαού».
Αφήνω στην άκρη το επιπέδου X-Files επιχείρημά του ότι μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση της ακροδεξιάς». Δεν ξέρω πως το είδε αυτό το όραμα, όμως σε κάθε περίπτωση αυτό θα σήμαινε ακόμη μεγαλύτερη μετακίνηση ψηφοφόρων και, κυρίως, στελεχών της ΝΔ προς τη Χρυσή Αυγή. Τέτοια παραδοχή ιδεολογικής συγγένειας μεταξύ της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής, ειλικρινά δεν την περίμενα. Θέλει πολύ θάρρος ή μεγάλη βλακεία για να παραδεχτεί μέλος της κυβέρνησης αυτό που η κυβέρνηση προσπαθεί να θολώσει ως εικόνα.
Αφήνω στην άκρη τη σοφία του Υπεύθυνου Προπαγανδιστή η οποία χώρεσε στην εξής φράση «Η Ιστορία δεν γράφεται με προθέσεις». Μα ο ίδιος ο Παντελής Καψής ως πρώτο βιολί στον ΔΟΛ, μονίμως δικαιολογούσε τις καταστροφικές αποτυχίες όλων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιώντας το άλλοθι των καλών προθέσεων. Ο ίδιος ο Παντελής Καψής είναι μέλος μιας κυβέρνησης της οποίας ο αρχηγός εκλέχθηκε λόγω των καλών προθέσεων που υποσχόταν, με θέμα τη σκληρή επαναδιαπραγμάτευση, η οποία ποτέ δεν έγινε. Ως εκ τούτου κι επειδή πράγματι η Ιστορία γράφεται από τα γεγονότα, θα έπρεπε να είναι ο τελευταίος που θα στρεφόταν εναντίον των καλών προθέσεων. Εξ αιτίας τους σήμερα είναι και ο ίδιος υφυπουργός.
Αυτό, όμως, που με τίποτα δε μπορώ να αφήσω στην άκρη είναι ότι ένας υφυπουργός διαβεβαιώνει πως όσο βρίσκεται στα πράγματα η δική του κυβέρνηση, δεν πρόκειται να τιμωρηθεί κανένα λαμόγιο με υψηλό αξίωμα, δεν πρόκειται να διερευνηθεί καμία ουσιαστική υπόθεση πολιτικο-οικονομικού σκανδάλου, δεν πρόκειται να μαθευτεί το μέγεθος της διαφθοράς και οι πρωταγωνιστές της.
Θαυμάστε τον υφυπουργό: «(…)ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα περιμένει παθητικά να καταρρεύσει. Θα επιχειρήσει ηρωική αντεπίθεση μέσω της πολιτικής οξύτητας και της αναζήτησης εξιλαστήριων θυμάτων. Αυτή τη φορά όμως όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις. Ιδίως αν στηρίζεται και στους ΑΝΕΛ. Εξεταστικές επιτροπές για τους “υπεύθυνους” της καταστροφής και πιθανώς δίκες για τους “συνεργάτες” τους.»
Έχουμε τρελαθεί εντελώς σε αυτή τη γαμημένη χώρα; Από πότε θεωρείται αρνητικό για μία κυβέρνηση να δημιουργεί εξεταστικές επιτροπές για σκάνδαλα και να στέλνει σε δίκες υπεύθυνους καταστροφής; Είμαστε εντελώς μαλάκες πια; Ο υφυπουργός Προπαγάνδας που εκφράζει την επίσημη προπαγανδιστική γραμμή της κυβέρνησης, δηλώνει ευθαρσώς ότι η δική του κυβέρνηση προσφέρει ασυλία σε «υπεύθυνους καταστροφής και τους συνεργάτες τους» και προειδοποιεί ότι αν έρθει άλλη κυβέρνηση στα πράγματα, αυτή η ασυλία θα σταματήσει. Το λέει ξεκάθαρα κι εμείς καθόμαστε άπραγοι. Κι αυτός κάθεται ακόμη στη θέση του. Εντάξει, τι άλλο να μας κάνουν πλέον; Είμαστε λοβοτομημένοι. Επίσημα.
kartesios.com

Το άρθρο του Π. Καψή στο Protagon
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ψευδαισθήσεις

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι για μια σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανό. Και παρά τις επιφυλάξεις τους, υπάρχουν πολίτες που λένε "ας τους δοκιμάσουμε, πόσο χειρότερα μπορεί να πάνε τα πράγματα".
Φυσικά η πραγματικότητα έχει πολλούς τρόπους να μας εκπλήσσει. Κι όποιος πιστεύει ότι μπορεί να προβλέψει το αύριο προκαλεί την τύχη του. Ιδίως στην πολιτική. Αυτό ωστόσο δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να σχεδιάζουμε και να είμαστε έτοιμοι για όλα τα πιθανά ή και λιγότερα πιθανά ενδεχόμενα. Κι ένα από αυτά είναι τι θα συνέβαινε αν ποτέ αυτές οι προβλέψεις επιβεβαιώνονταν. Τα πιθανά σενάρια δεν είναι πολλά. Το πρώτο κι αυτό που οι περισσότεροι ενδόμυχα πιστεύουν, είναι ότι ο κ. Τσίπρας, έστω και με διαφωνία του κ. Λαφαζάνη, θα ερχόταν σε έναν κάποιο συμβιβασμό με την Ευρώπη, χωρίς να ακυρώσει τις υποχρεώσεις της χώρας απέναντι στους δανειστές της. Σε αντάλλαγμα θα διεκδικούσε μια κάπως καλύτερη συμφωνία με την τρόικα. Το τελευταίο βέβαια δεν είναι ιδιαίτερα πιθανό. Θα σήμαινε ότι η κα Μέρκελ είναι διατεθειμένη να δώσει περισσότερα στον ΣΥΡΙΖΑ για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ από ό,τι στον κ. Σαμαρά για να πετύχει το ίδιο βοηθώντας τον να παραμείνει στην εξουσία.
Το πρόβλημα ωστόσο είναι αλλού. Όποια συμφωνία και αν πετύχαινε ο κ. Τσίπρας -με όπλο το... πρωτογενές πλεόνασμα- θα σήμαινε διατήρηση της λιτότητας, έστω και σε πιο ήπιο βαθμό. Και, μαζί, συνέχιση των διαρθρωτικών αλλαγών. Οι επιπτώσεις για την αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πιθανότατα θα ήταν καταστροφικές. Πώς θα αντιδρούσε; Το πρώτο ενδεχόμενο είναι απλώς να κατέρρεε. Αυτό πιστεύουν, ή εύχονται αν προτιμάτε, πολλοί. Δεν θα ήταν τόσο απλό. Πρώτον γιατί θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση της ακροδεξιάς. Δεύτερον γιατί ακόμα και αν η οικονομία άντεχε το μεσοδιάστημα των διαπραγματεύσεων, οι προοπτικές θα είχαν χειροτερεύσει δραματικά.
Το πιθανότερο ωστόσο είναι ότι σε μια τέτοια περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα περιμένει παθητικά να καταρρεύσει. Θα επιχειρήσει ηρωική αντεπίθεση μέσω της πολιτικής οξύτητας και της αναζήτησης εξιλαστήριων θυμάτων.
Αυτή τη φορά όμως όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις. Ιδίως αν στηρίζεται και στους ΑΝΕΛ. Εξεταστικές επιτροπές για τους «υπεύθυνους» της καταστροφής και πιθανώς δίκες για τους «συνεργάτες» τους. «Δεξιά πολιτική» στην οικονομία, αυταρχισμός απέναντι στους αντιπάλους του, ενίσχυση της ακροδεξιάς και της δημαγωγίας, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο: να ένα εκρηκτικό κοκτέιλ, ακατάλληλο για Δημοκρατίες.
Κι αυτή είναι η καλή εκδοχή. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δέσμιος της ρητορικής του αλλά και εκείνων των στελεχών του που ονειρεύονται, όπως οι ίδιοι λένε, αλλαγή καθεστώτος, μπορεί να αρνηθεί να συμβιβαστεί και να επιλέξει μιας κάποιας μορφής ρήξη. Για παράδειγμα την «προσωρινή» έξοδο από το ευρώ που είχε προτείνει ο κ. Σόιμπλε το καλοκαίρι του 2011. Με ποιους όρους δεν μπορούμε να ξέρουμε. Έτσι κι αλλιώς θα είναι πολύ δύσκολο να πετύχει μια τέτοια συμφωνία και να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία. Για ποιο λόγο οι Ευρωπαίοι εταίροι, μετά από δανεισμό 230 δισεκατομμυρίων ευρώ, να μας διευκολύνουν να αθετήσουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντί τους, να βρεθούν δηλαδή οι ίδιοι εκτεθειμένοι απέναντι στους ψηφοφόρους τους; Για το ΔΝΤ ούτε κουβέντα. Δεν μπορεί από το καταστατικό του να αποδεχθεί αθέτηση των υποχρεώσεων των κρατών στα οποία δανείζει. Όπως και να είναι, μια επιστροφή στη δραχμή έχει τα προβλήματα που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έχει χαρακτηρίσει ως καταστροφικά. Ραγδαία υποτίμηση, έκρηξη του πληθωρισμού, απώλεια καταθέσεων, δραματική μείωση εισοδημάτων και πολλά άλλα. Παρ' όλα αυτά, ένα τέτοιο ενδεχόμενο μπορεί να είναι ελκυστικό για μια μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί βέβαια όσοι υποστηρίζουν την έξοδο από το ευρώ ονειρεύονται ακριβώς μια Δημοκρατία «εκτάκτων συνθηκών» με συναλλαγματικούς περιορισμούς, περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, κοινωνικοποίηση επιχειρήσεων που θα χρεοκοπήσουν και αύξηση των δημόσιων δαπανών με την εκτύπωση δραχμών. Ένα είδος «πολεμικού κομμουνισμού» στα πλαίσια του οποίου θα μπορούν να πάρουν τα πολιτικά και οικονομικά μέτρα που θα δρομολογήσουν -όπως ελπίζουν- το πέρασμα στον σοσιαλισμό. Παραδόξως μια τέτοια πολιτική μπορεί για ένα διάστημα να έχει κοινωνική υποστήριξη ανάμεσα σε εκείνους από τους 1,3 εκατομμύρια ανέργους που αυτή τη στιγμή έχουν εξαντλήσει κάθε περιθώριο ανεκτής διαβίωσης.
Προφανώς μια τέτοια πολιτική έχει και αυτή συστατικό της στοιχείο την πολιτική και κοινωνική οξύτητα. Γιατί βέβαια με ένα συνολικά χαμηλότερο ΑΕΠ που θα προκύψει από την έξοδο από το ευρώ η δημιουργία συνθηκών επιβίωσης για τους οικονομικά ασθενέστερους προϋποθέτει, τουλάχιστον στην αρχή, μια βίαιη ανακατανομή εισοδήματος και πλούτου σε βάρος εκείνων που σήμερα εξεγείρονται για τον φόρο στα ακίνητα. Όσων εξ αυτών τουλάχιστον δεν θα έχουν ακολουθήσει το παράδειγμα ορισμένων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα έχουν βγάλει τα χρήματά τους έξω.
Είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμη μια τέτοια πολιτική; Δύσκολα. Για μια μικρή οικονομία όπως η ελληνική αποτελεί ψευδαίσθηση να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να αναπτυχθεί μέσω της τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης, δηλαδή χωρίς εξαγωγές. Αυτές όμως προϋποθέτουν ανταγωνιστικότητα, που σημαίνει μισθολογική και δημοσιονομική πειθαρχία και διαρθρωτικές αλλαγές, αυτά ακριβώς δηλαδή που σήμερα αρνείται ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα ίδια και χειρότερα θα συμβούν αν η έξοδος από το ευρώ γίνει ασύντακτα - αν, για παράδειγμα, κοπεί η ρευστότητα στις τράπεζες από την ΕΚΤ και βρεθούμε στην ανάγκη να πάρουμε μονομερώς μέτρα. Ένα ενδεχόμενο εξαιρετικά πιθανό αν ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς αρνηθεί να εφαρμόσει το Μνημόνιο χωρίς προηγούμενη συμφωνία με την τρόικα. Σε αυτή την περίπτωση είτε θα κάνουν πίσω οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ είτε θα αφήσουν την Ελλάδα να βουλιάξει μόνη της.
Πολιτικά το δεύτερο μοιάζει πολύ πιο πιθανό. Το ίδιο, άτακτη χρεοκοπία δηλαδή, θα μπορούσε να συμβεί και αν απλώς οι εταίροι αρνιόντουσαν να διαπραγματευθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, επέμεναν στην τήρηση του Μνημονίου και άφηναν την Ελλάδα στην τύχη της. Σε αυτή την περίπτωση βέβαια το ενδεχόμενο γρήγορης κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πολύ πιθανό. Θα επιστρέψαμε έτσι εκεί που είμαστε σήμερα. Το οικονομικό και πολιτικό κόστος ωστόσο, στο μεταξύ διάστημα, θα ήταν ανυπολόγιστο.
Σε όλα αυτά τα ενδεχόμενα ο πραγματικά αστάθμητος παράγοντας είναι η ακροδεξιά. Ως σήμερα όλες οι αναλύσεις, δικαιολογημένα, προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Κανείς δεν έχει επιχειρήσει να δει τις πιθανές επιπτώσεις του. Την αντιμετωπίζουμε σαν ένα εφιαλτικό διάλειμμα. Το αδιανόητο δεν μπορούμε καν να το φανταστούμε. Κακό του κεφαλιού μας γιατί η ιστορία στη χώρα μας αλλά και στη γειτονιά μας έχει δείξει ξανά και ξανά ότι το αδιανόητο συμβαίνει εκεί που δεν το περιμένουμε.
Κι αν όλα αυτά αποδειχθούν αδιέξοδη καταστροφολογία; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει αυτά που επιδιώκει - μια αναστολή πληρωμών για το χρέος, στην πραγματικότητα δηλαδή πρόσθετη γενναία χρηματοδότηση και μάλιστα χωρίς όρους; Ή πάλι αν στην πορεία επικρατήσουν μετριοπαθέστερες και ρεαλιστικότερες απόψεις στον ΣΥΡΙΖΑ και η μετάβαση σε μια νέα συμφωνία γίνει ομαλά; Κανείς δεν μπορεί θεωρητικά να το αποκλείσει. Άλλωστε από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν λείπουν φωνές της λογικής με τις καλύτερες των προθέσεων. Το αντίθετο. Η Ιστορία, όμως, δεν γράφεται με προθέσεις. Και στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό η ηγεσία του είναι αιχμάλωτη της ρητορείας της. Περιθώρια ουσιαστικών ελιγμών χωρίς να χαρακτηριστούν προδοσία, δεν υπάρχουν. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που μια συνεργασία κεντροαριστερών δυνάμεων με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία προσβλέπουν ορισμένοι, θα μπορεί να γίνει μόνο με όρους πολιτικής υποταγής της κεντροαριστεράς.
Θα κάνουμε λοιπόν το άλμα στην αβεβαιότητα; Μέχρι σήμερα στις κρίσιμες στιγμές η χώρα έχει κάνει τις σωστές επιλογές. Κι όσο βελτιώνονται οι συνθήκες στην οικονομία τόσο η πολιτική της κυβέρνησης θα γίνεται πιο πειστική. Είναι άλλωστε εντυπωσιακό ότι όλο αυτό τον καιρό, παρά τα οριακά κέρδη, ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά βρίσκεται δημοσκοπικά καθηλωμένος. Το πιο δύσκολο ερώτημα είναι αν ο χώρος της κεντροαριστεράς θα καταφέρει να ανασυγκροτηθεί. Και αν οι δυνάμεις που σήμερα εκ των πραγμάτων υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή προοπτική μπορεί να ανακτήσουν την αναγκαία μεταρρυθμιστική δυναμική παρουσιάζοντας ένα ρεαλιστικό αλλά και κοινωνικά δίκαιο σχέδιο ανασυγκρότησης για τη μετά το Μνημόνιο εποχή.