"Τίποτα δεν πάει χαμένο", όπως έγραψε κι ο μεγάλος μας στιχουργός, ο Μανώλης Ρασούλης!!

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

 

4,5 χρόνια peiratiko reportaz

 ...Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι η Δαμανάκη και όσοι ξεπούλησαν τα πάντα.
Μία κατάθεση ψυχής, που ουδέποτε έγραψα για τον Μήτσο Παπαχρήστο.Ο Μήτσος αρθρογραφούσε στο "Εθνος".
Αρκετά χρόνια πριν-μη με ρωτήσετε ούτε ημερομηνία, ούτε σε ποια συνέλευση, ούτε και σε ποια απεργία- μόλις είχαμε ολοκληρώσει την συνέλευση συντακτών-ήμουν συνδικαλιστική εκπρόσωπος- και είχε τεθεί πρόταση να απεργήσουμε,
με απόφαση της ΕΣΗΕΑ την επομένη.
Η μνήμη μου δυστυχώς με τόσα πολλά στο μυαλό, κράτησε μόνο το γεγονός.
Αυτό, που γέμισε τα μάτια με δάκρυα συγκίνησης.
Στον διάδρομο συναντάω τον Μήτσο. Με χαιρετάει και μου δηλώνει:" Απεργούμε. Επομένως, δεν πάω να παραδώσω άρθρο για αύριο"...
Συνεργάτης ήταν. Αλλά, συνεπής αγωνιστής πάντα. Τον κοίταξα με μάτια θολά.
Ναι, του απάντησα.
Κι έφυγα βιαστικά, γιατί με περίμενε δουλειά συνδικαλιστική.
Και δεν ήθελα να δει κανείς πως η συγκίνηση μου θόλωσε το βλέμμα.
Πέρασαν χρόνια.Το θυμάμαι σαν χτες και συγκινούμαι...
Για αυτόν τον συνεπή αγωνιστή, για τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου...
Για όσους με συνέπεια συνέχισαν...και συνεχίζουν όρθιοι. Ανώνυμοι. Αλλά όρθιοι!
Για την καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου,την Πέπη Ρηγοπούλου.
Την φοιτήτρια που ήταν στα κάγκελα ανεβασμένη και την έριξε το τάνκ.
Την γνώρισα σε ένα ταξίδι στον πόλεμο στο Βελιγράδι με καθηγητές και φοιτητές του Πανεπιστημίου. Συνεπής. Αγωνίστρια.
Δεν την γνώριζα.
Κάποιος μου είπε μες το πούλμαν ποια ήταν...
Από τότε την αγαπάω και την εκτιμώ όσο κανέναν.
Ηταν μαζί τότε ο Γιάγκος Ανδρεάδης, η Πένυ Ξενάκη, η Τάνια Τσανακλίδου ,η λατρεμένη μας φίλη, Πόπη Χασιώτη, η Σταυρούλα Σπυριδάκου, ο Νίκος Τόλιος και πολλοί άλλοι.
Η Πέπη Ρηγοπούλου δεν μιλάει για αυτό.
Παραμένει στις επάλξεις των αγώνων πάντα σεμνά, διακριτικά, αλλά με συνέπεια αξιοζήλευτη...
Αναδημοσιεύω για την κ. Πέπη Ρηγοπούλου:
Το αδύνατο κορίτσι με τα μαύρα μακριά μαλλιά ήταν κρεμασμένο στην πόρτα του Πολυτεχνείου. Τον τανκ έβαλε την μπούκα του. Ένας συνταγματάρχης με φουλάρι. Το τανκ προχωρά.
Ακούγονται φωνές: "Πάει η κοπέλα, σκοτώθηκε". Το μελαχρινό κορίτσι είχε καταπλακωθεί από τα συντρίμμια που άφησε πίσω του το τανκ. Σφαδάζει. Το κοφτερό της βλέμμα ζητά απεγνωσμένα βοήθεια. Σοβαρά τραυματισμένη, επιζεί. Είναι η γυναίκα που το τανκ της έλιωσε τα πόδια. Είναι η φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου, σήμερα καθηγήτρια του Τμήματος Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών".
................."Κράτησε τα "τραύματα" της από κείνη την εποχή και συνέχισε τη ζωή και τους αγώνες σιωπηλά. Είναι ίσως μία από τις λίγες αξιοπρεπείς φωνές που στάθηκαν στο ύψος τους από κείνη την περίοδο.
Δεν θέλησε τίποτα, δεν αντάλλαξε τίποτα, δεν ζήτησε το παραμικρό και από κανέναν. Το μόνο που απαίτησε από τον εαυτό της ήταν η συνέχιση του αγώνα. Έτσι όπως εκείνη ήξερε και ξέρει να αγωνίζεται. Το εντυπωσιακό στην καθηγήτρια Πέπη Ρηγοπούλου είναι πόσο πολύ πιο δυνατά ακούγονται τα κείμενα της από την ίδιαν την φωνή".....................
-----
Στον ιερό δρόμο του αγώνα λοιπόν υπάρχουν, υπήρχαν και θα υπάρχουν γνήσιοι αγωνιστές.
Σεβασμός για αυτούς.
Παρακαταθήκη για το σήμερα.
Ανώνυμοι ήρωες της εξέγερσης του 1973...
Οι ιδέες ζουν μέσα στην ψυχή μας...
Δυνατά και σήμερα...
"Τίποτα δεν πάει χαμένο", όπως έγραψε κι ο μεγάλος μας στιχουργός, ο Μανώλης Ρασούλης!