ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://www.ertopen.com/
«Αρκετά μίλησαν όλοι οι άσχετοι για τον Παύλο, πρέπει να μιλήσουμε κι εμείς κι ας είμαστε εν βρασμώ»… Με αυτά τα λόγια ο Μιχάλης Μυτακίδης, ο γνωστός στον κόσμο του χιπ χοπ και του λόου μπαπ ως B. D. Foxmoor, εξήγησε το λόγο μιας παράξενης συνέντευξης τύπου που δόθηκε σήμερα Τρίτη 24/9/13 στην ΕΣΗΕΑ, το πάνελ της οποίας γέμισε από 11 φιγούρες με καπέλα και δακρυσμένα μάτια. Και προέτρεψε τους δημοσιογράφους: «Μη βάλετε σήμερα τους γνωστούς σας τίτλους, μην πάρετε μια φράση μας. Δεν υπάρχει σήμερα τίτλος, μόνος τίτλος είναι ο Παύλος. Γράψτε όσα ακούσατε εδώ γι’ αυτόν, και μετά κάντε μας κριτική»…
Και πράγματι ακούστηκαν για τον Παύλο πολλά που κανένα κυριακάτικο αφιέρωμα δεν περιέλαβε: «Να πάρουμε τα μαξιλάρια ή τα νεροπίστολα;» ρωτούσε πριν από μια πορεία. Και όταν σημειώνονταν επεισόδια, ο Παύλος πρότεινε για τους αστυνομικούς: «Να τους ρίξουμε σουσάμια από κανέναν κουλουρά για να πέσουν τα περιστέρια πάνω τους!». Είπαν οι κοντινοί του καλλιτέχνες: «Δεν σήκωνε το άδικο, ήταν λεβέντης». «Δεν πέθανε άδικα, πέθανε πολεμώντας το άδικο».
Με τους δικούς του ραπ στίχους «τοποθετήθηκε» ο Δημήτρης Μετζέλος από τα Ημισκούμπρια: «Τέρμα στο σκοτάδι, τέρμα στο ίσως. Ναι στο χαμόγελο για όλα τα παιδιά. Σήμερα σας δίνουν της καρδιάς μας τα κλειδιά. Alltogetherνοσύνη, φτιάχνω νέα λέξη. Και τον Μπαμπινιώτη βλέπω να τα έχει παίξει. Το χιπ χοπ είναι κουλτούρα, είναι ένωση και ρίμα. Είναι κτήμα μας, είναι του δρόμου κτήμα. Είναι εικόνα που περνά σαν αστραπή, κι ίσως κάπου εκεί ψηλά, χαμογελά ο Killah P…».
Δεν έλειψαν και οι πιο πολιτικές τοποθετήσεις. Ο «Μόνιμος Κάτοικος» σημείωσε ότι ο Παύλος Φύσσας ήταν «θύμα μιας πολιτικής δολοφονίας από τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Μη στεκόμαστε απολίτικα γιατί θα συνεχίσουν», προειδοποίησε. «Του χρωστούσα 25 ευρώ», είπε συγκινημένος ο φίλος του Πέτρος. Και συμπλήρωσε: «Του χρωστάω ακόμη κι εγώ να πεθάνω προστατεύοντας παιδιά απ’ τους φασίστες».
Πρώτη φορά γεμίζει σε τέτοιο βαθμό το κτίριο της ΕΣΗΕΑ. Εκτός από της ασφυκτικά (κυριολεκτικά) γεμάτη αίθουσα, φίλοι του χιπ χοπ, καλλιτέχνες ή απλώς ανήσυχα παιδιά που έβλεπαν στο πάνελ τα ινδάλματά τους είχαν γεμίσει το φουαγιέ της αίθουσας του πρώτου ορόφου, τις σκάλες αλλά και το εξωτερικό του κτιρίου. «Ήμασταν σκοτωμένοι μεταξύ μας και ο Παύλος μας ένωσε όλους», όπως ειπώθηκε εισηγητικά. Με άλλα λόγια, ενώπιον μιας δεκάδας δημοσιογράφων δεν δόθηκε σήμερα μια συνέντευξη Τύπου, αλλά έγινε ένα τιμητικό reunion όλων των τάσεων μιας έντονα πολιτικοποιημένης και γι’ αυτό διασπασμένης σκηνής. Ενδεικτική ήταν η συνύπαρξη του Ευθύμη (Ευθύμης και Αρτέμης) που καταγράφεται στη Δεξιά, των αριστερών (εξωκοινοβουλευτικών αποχρώσεων) Active Member και των μάλλον απολίτικων Ημισκούμπρια. Αυτή η «εθνική χιπ χοπ»έδωσε την υπόσχεση για μια μουσική συνύπαρξη στη μνήμη του Παύλου Φύσσα, ενώ όλοι συμμετέχοντες υποσχέθηκαν να προσπαθήσουν αυτό που περιέγραψαν ως δυσκολότερη δουλειά: Να γράψουν ένα κοινό τραγούδι…
Πηγή: mao.gr
Παραθέτουμε και το κείμενο των εκπροσώπων της hip hop και της low bap σκηνής αφιερωμένο στον Παύλο:
«Λοιπόν, αλάνια (όπως θα ξεκίναγε κι ο Παύλος), ήρθε η ζωή και μας παρέδωσε ένα απλό, αλλά σπάνιο μάθημα. Κάθε μαχαιριά στο κορμί του αδερφού μας ηταν συγχρόνως μαχαιριά στον εγωισμό μας, στις θύμησες που όλοι αρνηθήκαμε, στην απάθεια μας και στη ματαιοδοξία μας. Πολλοί από εσάς και ειδικά οι νεώτεροι θα αναρωτιέστε γιατί έπρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο ώστε ν´ αναγκαστουν κάποιοι σεβόμενοι τη διαφορετικότητα τους να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι. Μα δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Μόνο κάτι τόσο τραγικό μπορεί να σου θυμίσει την ομορφιά της ζωής και της λευτεριάς. Να σου θυμίσει, επίσης, πόσο τυχεροί είμαστε όλοι εμείς που σκαρώνουμε μουσικές και στίχους και πόσο μάταια είναι κάποια πράγματα. Ίσως, όπως λένε, από τα λάθη μας να μαθαίνουμε. Ωστόσο, από τα ίδια λάθη με τον καιρό αρρωσταίνουμε. Παρ' όλα αυτά το μοναδικό μας χρέος απέναντι στον κώδικα του hiphop, είναι ο σεβασμός σε αυτή τη δημιουργική διαφορετικότητα.
Έχουμε περάσει από σαράντα κύματα για να μας πετάξει τελικά η ζωή πάνω στην ίδια ξέρα, πάνω στην ίδια στιγμή, δίπλα στον ίδιο πόνο. Από αυτό το σημείο και μετά όλοι εμείς οι αφηγητές αυτής της συσσωρευμένης μνήμης δηλώνουμε ότι θα σεβόμαστε τη διαφορετικότητα της εκφρασης του κώδικα κι ότι θα επιδιώκουμε κάθε μορφής διαλογο όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.
Πιθανόν ποτέ να μη τα καταφέρουμε να γίνουμε μια παρέα, αλλά προς το παρόν μας φτάνει που συνειδητοποιησαμε ότι δεν είμαστε ξένοι. Ο καθένας με τη προσωπικότητα του, τη στάση του και τη δράση του θα αγωνίζεται για όσα ονειρεύεται ν´ ανταμώσει. Τώρα το ξέρουμε - κανείς δεν έιναι ξένος. Παύλο, τα κατάφερες. Κανείς δε νοίωθει σήμερα ξένος.
Σήμερα δε φτιάχνουμε μια κρεατομηχανή για να πετάξουμε μέσα ό,τι κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχει απομείνει απ´ το hiphop, αλλά ένα οπλοστάσιο που ο καθένας θα φυλάει ή θα βγάζει απ´ το σεντούκι του ό,τι επιλέγει να μοιραστεί. Κανείς μας δε νοιώθει την ανάγκη να κάνει ταμείο από τωρα. Αυτά τα πρώτα 20 και βάλε χρόνια του hiphop στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν κληρονομιά ή καλύτερα παρέα στις γενιές που ακολουθούν κι ετσι αυτό που στην αρχή κάποιοι είχαμε σαν παιχνίδι να γίνει το βιος μας.
Το βιος μας, αδερφέ...
Λοιπόν hiphopers, lowbapers κι αλητήριοι ήρθε ο καιρός να θυμίσουμε σ´ αυτή τη κουρασμένη κοινωνία “πως γίνεται” και που βρίσκονται κρυμμένα τα όμορφα. Ίσως, μέχρι τώρα κάποιοι να μας θεωρούσαν το λάθος παράδειγμα ή την φωτεινή εξαίρεση. Εξίσου τραγικά είναι και τα δύο... Ας κάνουμε τ´ ονειρο του αδερφού μας πραγματικότητα κι ας τη ζήσουμε εμείς για να τη διηγούνται μετά αυτοί που θα έχουν μάθει να ζουν και να τιμούν το θάνατο. Ας γλεντήσουμε κάθε μας στιγμή.
Τα κατάφερες, παλιόφιλε, όσοι διάλεξες βρίσκονται εδώ, σε τιμούν και σε ευχαριστούν.»
Τα Hiphop & Lowbap αδέρφια σου.
