Ημερομηνία: 13/06/2013 15:23
www.left.gr
αναδημοσίευση
Επί
είκοσι χρόνια ζω, εργάζομαι κι αναπνέω στην ατμόσφαιρα της ΕΡΤ. Υπήρξα
συμβασιούχος με εξακόσια ευρώ τον μήνα. Χωρίς αυξήσεις, δώρα κι
επιδόματα για παραπάνω από μια δεκαετία. Μονιμοποιήθηκα με το προεδρικό
διάταγμα Παυλόπουλου χωρίς ν’ αναγνωριστεί η προϋπηρεσία μου. Μου
έδωσαν χίλια ευρώ τον μήνα από τα οποία στην συνέχεια αφαιρέθηκε το 10%
και δυο μισθοί από τους δέκα τέσσερις. Λίγες μέρες πριν καταργήθηκα,
απολύθηκα και η αποζημίωση που θα εισπράξω αντιστοιχεί στα ελάχιστα
χρόνια που μου αναγνωρίστηκαν από το 2006 και μετά.
Αυτό ισχύει για εμένα και για χίλιους τόσους ακόμα συναδέλφους μου. Και πάλι θα μου δώσουν ψίχουλα κατηγορώντας με και υβρίζοντάς με δια στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας. Πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα της θητείας μου στη Μεσογείων 432.
Την εποχή που άλλοι συνάδελφοί μου σουρομαδιώντουσαν στα πρωινάδικα, ζώντας τη φούσκα της ευημερίας και αποκομίζοντας δεκαπλάσια οικονομικά οφέλη, καλημέριζα το πιάνο του Μάνου Χατζιδάκη μπαίνοντας στη ρεσεψιόν του Ραδιομεγάρου. Στη συνέχεια έκανα τη δουλειά μου για να εισπράξω έναν πενιχρό μισθό κι ενδιάμεσα μιλούσα με τους συναδέλφους μου για την τελευταία ταινία του Παντελή Βούλγαρη ή του Θόδωρου Αγγελόπουλου και για το καινούργιο επεισόδιο του Παρασκηνίου και του Ελληνικού Μονογράμματος. Κυκλοφορούσα στους διαδρόμους της ραδιοφωνίας κι ένιωθα την αύρα και την κληρονομιά της Λαμπέτη, του Χορν και του Καμπανέλη να ζεσταίνουν τον χώρο. Παρακολούθησα την αξιοποίηση του αρχειακού υλικού, είδα την εταιρεία ν’ αναπτύσσεται τεχνολογικά και να καλύπτει όλα τα μεγάλα γεγονότα του πλανήτη. Την είδα να χρηματοδοτεί τον ελληνικό κινηματογράφο, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Φεστιβάλ Ολυμπίας, το Θέατρο. Την είδα να στέλνει τις ορχήστρες της παντού. Να διδάσκει μουσική σε μικρά παιδιά. Να κρατά τον σφυγμό του απόδημου Ελληνισμού. Να στέλνει το σήμα της και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της επικράτειας. Να καταγράφει τη λαϊκή παράδουση. Είδα λαμόγια και λαμόγια να παρελαύνουν από το Ραδιομέγαρο και να κάνουν μπίζνες ως εντεταλμένοι της κεντρικής εξουσίας. Τους είδα να ληστεύουν και να απαξιώνουν το μαγαζί. Και είδα το μαγαζί, τη ρίζα του, τη βάση του να καταφέρνει να βρίσκει διεξόδους, ν’ ανακαλύπτει νησίδες για να κάνει την παραγωγή του και να την προσφέρει στην κοινωνία. Είδα πληρωμένους σαμποτέρ, είδα μισθωμένους καταστροφείς, είδα εργαζόμενους να ενώνονται κρυφά για ν’ αποτρέψουν τη ληστεία και την απαξίωση. Είδα δημοσιογράφους να εμποδίζονται να κάνουν τη δουλειά τους, είδα παπαγαλάκια να παπαγαλίζουν, είδα τη δεοντολογία να καπελώνεται κι έζησα ιερές στιγμές αλήθειας και δημοσιογραφικής κατάρτισης. Όπως καταλαβαίνεται δεν έβγαλα χρήματα, δεν έκανα μεγάλη καριέρα. Γιατί ανέπνεα σ΄ένα περιβάλλον που προσκυνούσε άλλου είδους Θεούς. Υπήρξα ένα γρανάζι αυτού του τεράστιου μηχανισμού που προσπαθούσε, κάνοντας κλεφτοπόλεμο, να προσφέρει την παραγωγή του την ίδια εποχή που η ανυποψίαστη κοινωνία ζούσε μέσα στο απόλυτο τίποτα. Σήμερα, εγώ και πολλοί σαν εμένα, συνειδητοποιούμε τι έχει συμβεί, μέσα από τί περάσαμε και νιώθουμε ευτυχισμένοι και περήφανοι. Σήμερα εγώ και άλλοι σαν εμένα νιώθουμε ευγνώμονες και δικαιωμένοι συνειδητοποιώντας πως ό,τι πολύτιμο έχει να επιδείξει η σύγχρονη Ελλάδα σε σχέση με τις τέχνες, τις επιστήμες, τα γράμματα και τον πολιτισμό, ό,τι κατάφερε να διασωθεί από το γενικό σκουπιδομάνι έχει ζυμωθεί, διαμορφωθεί και ξεπηδήσει μέσα από εκείνη την ατμόσφαιρα στην οποία αναπνέαμε και μεγαλώναμε «παρακμάζοντας» δίπλα από το πιάνο του ιερού Μάνου. Αυτό λοιπόν που ζήσαμε όλ΄αυτά τα χρόνια στο Ραδιομέγαρο, δεν είμαστε διατεθειμένοι να το εξαργυρώσουμε δουλεύοντας στο χουντομάγαζο κανενός. Το κρατάμε στην καρδιά μας σαν πολύτιμο δώρο, σαν την ευτυχέστερη συγκυρία της ζωής μας, γιατί μέσα στη γενική χρεοκοπία και τον ευτελισμό έχουμε πολύ σοβαρούς λόγους να νιώθουμε δικαιωμένοι.
Αν είναι τέλος εποχής, αν έκλεισε ο κύκλος, αν το σύστημα δεν μας σηκώνει πια, αν κλεφτοπόλεμος τελείωσε κι εμείς έχουμε ηττηθεί, θα φυλάξουμε τις αναμνήσεις στις καρδιές μας και θα προχωρήσουμε, αναζητώντας την τύχη μας αλλού. Αλλά το γάλα που βυζάξαμε δεν θα το ξεράσουμε στα πόδια κανενός παρακρατικού αποβράσματος!
Εσύ κοινωνία θα μας αφήσεις να χάσουμε;
Αυτό ισχύει για εμένα και για χίλιους τόσους ακόμα συναδέλφους μου. Και πάλι θα μου δώσουν ψίχουλα κατηγορώντας με και υβρίζοντάς με δια στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας. Πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα της θητείας μου στη Μεσογείων 432.
Την εποχή που άλλοι συνάδελφοί μου σουρομαδιώντουσαν στα πρωινάδικα, ζώντας τη φούσκα της ευημερίας και αποκομίζοντας δεκαπλάσια οικονομικά οφέλη, καλημέριζα το πιάνο του Μάνου Χατζιδάκη μπαίνοντας στη ρεσεψιόν του Ραδιομεγάρου. Στη συνέχεια έκανα τη δουλειά μου για να εισπράξω έναν πενιχρό μισθό κι ενδιάμεσα μιλούσα με τους συναδέλφους μου για την τελευταία ταινία του Παντελή Βούλγαρη ή του Θόδωρου Αγγελόπουλου και για το καινούργιο επεισόδιο του Παρασκηνίου και του Ελληνικού Μονογράμματος. Κυκλοφορούσα στους διαδρόμους της ραδιοφωνίας κι ένιωθα την αύρα και την κληρονομιά της Λαμπέτη, του Χορν και του Καμπανέλη να ζεσταίνουν τον χώρο. Παρακολούθησα την αξιοποίηση του αρχειακού υλικού, είδα την εταιρεία ν’ αναπτύσσεται τεχνολογικά και να καλύπτει όλα τα μεγάλα γεγονότα του πλανήτη. Την είδα να χρηματοδοτεί τον ελληνικό κινηματογράφο, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Φεστιβάλ Ολυμπίας, το Θέατρο. Την είδα να στέλνει τις ορχήστρες της παντού. Να διδάσκει μουσική σε μικρά παιδιά. Να κρατά τον σφυγμό του απόδημου Ελληνισμού. Να στέλνει το σήμα της και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της επικράτειας. Να καταγράφει τη λαϊκή παράδουση. Είδα λαμόγια και λαμόγια να παρελαύνουν από το Ραδιομέγαρο και να κάνουν μπίζνες ως εντεταλμένοι της κεντρικής εξουσίας. Τους είδα να ληστεύουν και να απαξιώνουν το μαγαζί. Και είδα το μαγαζί, τη ρίζα του, τη βάση του να καταφέρνει να βρίσκει διεξόδους, ν’ ανακαλύπτει νησίδες για να κάνει την παραγωγή του και να την προσφέρει στην κοινωνία. Είδα πληρωμένους σαμποτέρ, είδα μισθωμένους καταστροφείς, είδα εργαζόμενους να ενώνονται κρυφά για ν’ αποτρέψουν τη ληστεία και την απαξίωση. Είδα δημοσιογράφους να εμποδίζονται να κάνουν τη δουλειά τους, είδα παπαγαλάκια να παπαγαλίζουν, είδα τη δεοντολογία να καπελώνεται κι έζησα ιερές στιγμές αλήθειας και δημοσιογραφικής κατάρτισης. Όπως καταλαβαίνεται δεν έβγαλα χρήματα, δεν έκανα μεγάλη καριέρα. Γιατί ανέπνεα σ΄ένα περιβάλλον που προσκυνούσε άλλου είδους Θεούς. Υπήρξα ένα γρανάζι αυτού του τεράστιου μηχανισμού που προσπαθούσε, κάνοντας κλεφτοπόλεμο, να προσφέρει την παραγωγή του την ίδια εποχή που η ανυποψίαστη κοινωνία ζούσε μέσα στο απόλυτο τίποτα. Σήμερα, εγώ και πολλοί σαν εμένα, συνειδητοποιούμε τι έχει συμβεί, μέσα από τί περάσαμε και νιώθουμε ευτυχισμένοι και περήφανοι. Σήμερα εγώ και άλλοι σαν εμένα νιώθουμε ευγνώμονες και δικαιωμένοι συνειδητοποιώντας πως ό,τι πολύτιμο έχει να επιδείξει η σύγχρονη Ελλάδα σε σχέση με τις τέχνες, τις επιστήμες, τα γράμματα και τον πολιτισμό, ό,τι κατάφερε να διασωθεί από το γενικό σκουπιδομάνι έχει ζυμωθεί, διαμορφωθεί και ξεπηδήσει μέσα από εκείνη την ατμόσφαιρα στην οποία αναπνέαμε και μεγαλώναμε «παρακμάζοντας» δίπλα από το πιάνο του ιερού Μάνου. Αυτό λοιπόν που ζήσαμε όλ΄αυτά τα χρόνια στο Ραδιομέγαρο, δεν είμαστε διατεθειμένοι να το εξαργυρώσουμε δουλεύοντας στο χουντομάγαζο κανενός. Το κρατάμε στην καρδιά μας σαν πολύτιμο δώρο, σαν την ευτυχέστερη συγκυρία της ζωής μας, γιατί μέσα στη γενική χρεοκοπία και τον ευτελισμό έχουμε πολύ σοβαρούς λόγους να νιώθουμε δικαιωμένοι.
Αν είναι τέλος εποχής, αν έκλεισε ο κύκλος, αν το σύστημα δεν μας σηκώνει πια, αν κλεφτοπόλεμος τελείωσε κι εμείς έχουμε ηττηθεί, θα φυλάξουμε τις αναμνήσεις στις καρδιές μας και θα προχωρήσουμε, αναζητώντας την τύχη μας αλλού. Αλλά το γάλα που βυζάξαμε δεν θα το ξεράσουμε στα πόδια κανενός παρακρατικού αποβράσματος!
Εσύ κοινωνία θα μας αφήσεις να χάσουμε;
