Μεγάλο Σάββατο, μεσημέρι, ήταν όταν τηλεφωνήθηκα με την Χριστοδουλίδου και μου είπε τα ...μαντάτα. "Η Πόπη η Χασιώτη...". Μαύρισε ο κόσμος γύρω μου, δεν το πίστευα -όπως και δεν το πιστεύω- και άρχισα να ξεσπάω επάνω της που δεν μου το είχε πει. Κατόπιν μου διευκρίνισε ότι το είχε μάθει τελευταία και εντελώς τυχαία.
Επέλεξες την μοναχικότητα της αξιοπρέπειας για να σηκώσεις αυτόν τον Σταυρό που σου έλαχε στην τόσο σύντομη, μα και τόσο συναρπαστική ζωούλα σου και καλά έκανες Πόπη μου. Πάντα ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ και με ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ. Και πάντα με την από εδώ πλευρά, ποτέ με τους ισχυρούς και διεφθαρμένους. Σε θυμάμαι στους δρόμους του Πειραιά, στο υπουργείο, στα ιστορικά γραφεία του ΕΘΝΟΥΣ στον Πειραιά... Αυτό που δεν ξεχνώ, βέβαια, είναι ότι τις περισσότερες φορές ερχόσουν αγουροξυπνημένη και έντρομη να ενημερωθείς για το ρεπορτάζ, γιατί πολύ απλά ξενυχτούσες για να βγάζεις το ψωμί σου μιας και ο πενιχρός μισθός της εφημερίδας δεν έφτανε για τα έξοδα.
Μαύρισε ο ουρανός Ποπάκι σήμερα, έριξε και καταιγίδα. Όπως πριν από 14 χρόνια, εκείνη την βροχερή Πρωτομαγιά του 1999, στο Βελιγράδι. Μόλις μάθατε ότι φεύγω για ανθρωπιστική βοήθεια και αλληλεγγύη στο λαό της Σερβίας με καλλιτέχνες και διανοούμενους και αψηφώντας κάθε κίνδυνο, με πιέσατε ώστε να φροντίσω για άλλες 4 θέσεις στα δύο πούλμαν που αναχωρούσαν. Εσύ ("ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"), η Χριστοδουλίδου από το "ΕΘΝΟΣ", η Σταυρούλα Σπυριδάκου ("Η ΒΡΑΔΥΝΗ") με τον άντρα της και η Ηλιάνα Τσαγκάρη ("Η ΒΡΑΔΥΝΗ"). Σήμερα, λοιπόν, ξεφυλλίζοντας το αρχείο μου βρήκα τα κιτρινισμένα, πια, δημοσιεύματα με τις φωτογραφίες μας μπροστά από τα βομβαρδισμένα κτίρια και ...ρε Ποπάκι, τι τραγική ειρωνεία: Το δημοσίευμα της Χριστοδουλίδου με τίτλο "Στη γη των γενναίων" είχε ημερομηνία 8 Μαΐου 1999...
Α, ρε Πόπη, αχ ρε Ποπάκι, γιατί; Θα ήθελα να σε είχα γνωρίσει περισσότερο γιατί κι εσύ ήσουν ΑΕΡΙΚΟ. ΕΙΣΑΙ ΑΕΡΙΚΟ... Καλή αντάμωση γλυκειά μου και χαιρετίσματα στο φιλαράκι μας, τον Μιχάλη...
ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΞΕΝΑΚΗΣ
ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΞΕΝΑΚΗΣ
