Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
WWW.ONALERT.GR
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Μας κάνουν υπερήφανους ,διαχρονικά οι πιλότοι μας. Δεν είπε κάτι νέο ο
πρωθυπουργός, απλά το επανέλαβε με αφορμή τη νέα διάκρισή τους σε
νατοϊκή άσκηση, με αφορμή την οποία τους δέχτηκε στο Μέγαρο Μαξίμου.
Έχουμε όλοι ανάγκη από τέτοιες “ενέσεις” αισιοδοξίας και υπερηφάνειας.
Κοστολογείται η υπερηφάνεια αυτή; Όχι βέβαια. Ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου. Το οποίο οι νεαροί πιλότοι που έσφιξαν το πρωθυπουργικό χέρι δεν ζήτησαν και δεν ζήλεψαν ποτέ. Αυτοί από μικροί κοίταγαν ψηλά τον ουρανό,μήπως πετύχουν κάποιο αεροπλάνο να πετά για να εκστασιαστούν. Και οι άλλοι οι τυχεροί που κατάγονται από περιοχές της Ελλάδος που έχουν στρατιωτικά αεροδρόμια και ξημεροβραδιάζονταν στους φράχτες να βλέπουν απογειώσεις και προσγειώσεις και να ανατριχιάζουν. Δεν σκέφτηκαν ούτε λεπτό της ζωής τους τι μισθό θα παίρνουν. Ούτε όταν διάβαζαν σαν “σπασίκλες” για να περάσουν στην Ικάρων. Ούτε όταν αδέξια από τον πόθο να πετάξουν έκαναν τις πρώτες τους πτήσεις. Ούτε όταν οι σφυγμοί τους πήγαν στα ύψη στην πρώτη αποστολή στο Αιγαίο.
Δεν τους πέρναγε ποτέ από το μυαλό ο φάκελος της μισθοδοσίας ,όταν κατέβαιναν στην Σκύρο,τη Λήμνο, τη Κρήτη, μετά από αερομαχία που είχαν κερδίσει κι ένοιωθαν Θεοί,με φουσκωμένα τα πνευμόνια από το πάθος,την ένταση αλλά και την υπερηφάνεια που ένοιωθαν και στην οποία αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός.
Δεν τους απασχόλησε ποτέ ο μισθός στις ατελείωτες ώρες αναμονής-επιφυλακής στα ΑΘΛΙΑ καταλύματα που τους έχουμε διαθέσει για να κάνουν υπηρεσίες, μακρυά από οικογένειες και φίλους.
Η υπερηφάνεια τους από την οποία παίρνουμε κι εμείς θάρρος όχι δεν μπορεί να κοστολογηθεί.
Μπορεί όμως η αξιοπρέπειά τους που τα τελευταία χρόνια με τις συνεχείς άδικες και δυσανάλογες περικοπές θέλοντας και μη έχει πληγεί. Και μπορεί να μην το ομολογούν αλλά πλέον το μυαλό τους μετά από την αερομαχία και αναχαίτιση μπαίνει σε άλλη “μάχη”. Αυτή της οικονομικής επιβίωσης των οικογενειών τους. Και είναι μάχη δύσκολη.
Σ΄ αυτή τη μάχη παλεύουν μόνοι τους ,πρέπει να το παραδεχτούμε όλοι εμείς που δηλώνουμε υπερήφανοι για τους αεροπόρους μας.
Τα συγχαρητήρια, οι χειραψίες και δυο καλές κουβέντες είναι πάντα απαραίτητα και ορθώς έγινε ότι έγινε χθες στο Μέγαρο Μαξίμου. Καιρός όμως είναι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του να βγουν κι αυτοί λίγο…στην αναχαίτιση και να σταματήσουν τις παραβιάσεις των δανειστών και της τρόϊκας σε πρώτη φάση για ανθρώπους σαν κι αυτούς που χθες πέρασαν το κατώφλι του Μαξιμου για να ακούσουν τα θερμά λόγια του πρωθυπουργού,πριν επιστρέψουν στην σκληρή καθημερινή τους μάχη. Που πλέον δεν περιορίζεται στον αέρα...
Κοστολογείται η υπερηφάνεια αυτή; Όχι βέβαια. Ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου. Το οποίο οι νεαροί πιλότοι που έσφιξαν το πρωθυπουργικό χέρι δεν ζήτησαν και δεν ζήλεψαν ποτέ. Αυτοί από μικροί κοίταγαν ψηλά τον ουρανό,μήπως πετύχουν κάποιο αεροπλάνο να πετά για να εκστασιαστούν. Και οι άλλοι οι τυχεροί που κατάγονται από περιοχές της Ελλάδος που έχουν στρατιωτικά αεροδρόμια και ξημεροβραδιάζονταν στους φράχτες να βλέπουν απογειώσεις και προσγειώσεις και να ανατριχιάζουν. Δεν σκέφτηκαν ούτε λεπτό της ζωής τους τι μισθό θα παίρνουν. Ούτε όταν διάβαζαν σαν “σπασίκλες” για να περάσουν στην Ικάρων. Ούτε όταν αδέξια από τον πόθο να πετάξουν έκαναν τις πρώτες τους πτήσεις. Ούτε όταν οι σφυγμοί τους πήγαν στα ύψη στην πρώτη αποστολή στο Αιγαίο.
Δεν τους πέρναγε ποτέ από το μυαλό ο φάκελος της μισθοδοσίας ,όταν κατέβαιναν στην Σκύρο,τη Λήμνο, τη Κρήτη, μετά από αερομαχία που είχαν κερδίσει κι ένοιωθαν Θεοί,με φουσκωμένα τα πνευμόνια από το πάθος,την ένταση αλλά και την υπερηφάνεια που ένοιωθαν και στην οποία αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός.
Δεν τους απασχόλησε ποτέ ο μισθός στις ατελείωτες ώρες αναμονής-επιφυλακής στα ΑΘΛΙΑ καταλύματα που τους έχουμε διαθέσει για να κάνουν υπηρεσίες, μακρυά από οικογένειες και φίλους.
Η υπερηφάνεια τους από την οποία παίρνουμε κι εμείς θάρρος όχι δεν μπορεί να κοστολογηθεί.
Μπορεί όμως η αξιοπρέπειά τους που τα τελευταία χρόνια με τις συνεχείς άδικες και δυσανάλογες περικοπές θέλοντας και μη έχει πληγεί. Και μπορεί να μην το ομολογούν αλλά πλέον το μυαλό τους μετά από την αερομαχία και αναχαίτιση μπαίνει σε άλλη “μάχη”. Αυτή της οικονομικής επιβίωσης των οικογενειών τους. Και είναι μάχη δύσκολη.
Σ΄ αυτή τη μάχη παλεύουν μόνοι τους ,πρέπει να το παραδεχτούμε όλοι εμείς που δηλώνουμε υπερήφανοι για τους αεροπόρους μας.
Τα συγχαρητήρια, οι χειραψίες και δυο καλές κουβέντες είναι πάντα απαραίτητα και ορθώς έγινε ότι έγινε χθες στο Μέγαρο Μαξίμου. Καιρός όμως είναι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του να βγουν κι αυτοί λίγο…στην αναχαίτιση και να σταματήσουν τις παραβιάσεις των δανειστών και της τρόϊκας σε πρώτη φάση για ανθρώπους σαν κι αυτούς που χθες πέρασαν το κατώφλι του Μαξιμου για να ακούσουν τα θερμά λόγια του πρωθυπουργού,πριν επιστρέψουν στην σκληρή καθημερινή τους μάχη. Που πλέον δεν περιορίζεται στον αέρα...
