www.eratikosagwnas.gr
αναδημοσίευση
Από τον δημοσιογράφο του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" και ποιητή Νίκο Πέρπερα λάβαμε και δημοσιεύουμε έξι ποιήματα του, τα οποία προέρχονται από την ανέκδοτη συλλογή του «Είδη Κιγκαλερίας». Ο Νίκος Πέρπερας αφιερώνει αυτή τη δημοσίευση στους απολυμένους συναδέλφους και συντρόφους του από το "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ".
ΟΜΙΧΛΗ
Αν και ήμασταν πολύ προσεκτικοί
Στο τέλος απομείναμε λίγοι.
Έτσι που πηγαίναμε από πόλη σε πόλη
Κι από σταθμό σε σταθμό
Κάποιοι μας περνούσαν
Για ένα μπουλούκι από ευτυχισμένους τσιγγάνους
Κι άλλοτε για επιβάτες της ζωής
Που δυστυχώς έχασαν πάλι το τρένο…
Τις περισσότερες φορές ανασκαλεύαμε το παρελθόν
Για να βρούμε απαντήσεις για το μέλλον.
Αντί να μελετήσουμε το σήμερα
Αδιαφορήσαμε για τη δυναμική του χρόνου
Μείναμε εκεί να προσκυνούμε
Τον ίσκιο κάποιων σκουριασμένων αγαλμάτων
Που σμίλεψαν τεχνίτες ποταποί
Για να μας κολακέψουν.
Προσπαθώντας να εμπνεύσουμε τη νιότη
Εξιδανικεύσαμε το θάνατο.
Ξεχάσαμε πως η μνήμη
Είναι κάτι πιο βαθύ
Από μια επιδερμική παράθεση συμβόλων
Πως για να προσεγγίσουμε την αλήθεια
Θα έπρεπε να τα πετάξουμε όλα
Χωρίς να σβήσουμε τίποτα.
Τώρα χωρίς να το καταλαβαίνουμε
Μας βλέπουν οι άλλοι κι απορούνε
Με το τσιρότο μιας αυτιστικής χαράς
Κολλημένο στα χείλη…
(Μάης 2007 – Απρίλης 2009)
ΚΙΝΗΣΗ
Μη χτυπάτε τον άνεμο
Που δίνει κίνηση στους νόμους της οργής
Γιατί θα σπάσει το σχοινί που μας ενώνει.
Μην πολεμάτε το νερό
Μονάχα ανοίχτε δρόμους να περάσει
Γιατί αλλιώς το μέλλον θα παγιδευτεί.
(Φλεβάρης 2010)
ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ
«Οία αν πολλάκις φαντασθής, τοιαύτη σοι έσται η διάνοια. βάπτεται γαρ υπό των φαντασιών η ψυχή». (Σύμφωνα με τις περισσότερες παραστάσεις που έχεις πλάθεται και η διανοητική σου κατάσταση. γιατί από τις παραστάσεις χρωματίζεται η ψυχή).
Μάρκος Αυρήλιος
Σαν ανεμοστρόβιλος η Ιστορία
Παρασέρνει ιδέες, πανικούς, συναισθήματα
Σώματα, συμβατικότητες κι επιδημίες.
Αφήνει ξωπίσω της ανοιχτούς λογαριασμούς
Αφηρημένα ερείπια και θραύσματα αγαλμάτων.
Με όση επιμέλεια κι αν τα αναπλάσεις
Δύσκολο να τα ερμηνεύσεις
Χωρίς να σε λογχίσει η επιπολαιότητα.
Όσο κι αν τα διατρέξει με πάθος η φαντασία σου
Είναι αδύνατο να τα ζωντανέψεις
Η γλώσσα της ψυχής θα τραυλίζει
Μέσα στο χάος της απεραντοσύνης του Σύμπαντος
Θα τρέχει κρύο αίμα
Στις φλέβες του χρόνου
Πάντα επιδερμική θα είναι η παρουσία μας στα περασμένα
Κι εμείς θα βρισκόμαστε μόνο μέσα σε ό,τι ζήσαμε…
Υπήρξαν βέβαια και περιστάσεις
Που πιστέψαμε πως θ’ αλλάξουμε τον κόσμο
Πως θα γινόμασταν εμείς το φυτίλι
Που θα σάρωνε την αδικία
Πως εμείς γεννηθήκαμε
Για να σκοτώσουμε τη μοίρα.
Τότε ήταν
Που τα ερείπια αποκτούσαν πάλι ψυχή
Γινόταν Ναοί, Μαυσωλεία, Επαύλεις
Έπαιρναν το χρώμα των πόθων μας
Σαν τους χαμαιλέοντες
Και μας καλούσαν να τα συντηρήσουμε
Σε μια αναπαλαίωση επιστροφής
Σε δόξες που νηστέψαμε.
Τότε ήταν
Που κάποια καλογυμνασμένα βόδια
Ξεφεύγαν απ’ την αγκαλιά της αγέλης
Και μας φορούσαν τα δικά τους υποζύγια
Στρέφοντας τον έναν εναντίον του άλλου.
Τότε ήταν
Που παρουσιάζονταν μπροστά μας
Κάποιοι μελίρρυτοι ρασοφόροι κηφήνες
Που βάλθηκαν να μας πείσουν
Πως αν παζαρέψουμε την αρετή με τον Έναν και Μοναδικό Θεό
Θα κατακτούσαμε τάχα τον αιώνιο
Ουράνιο Παράδεισο του λυτρωμού.
Τότε ήταν
Που κάποιοι απ’ τους δικούς μας ηγέτες
Νάρκισσοι και βολεμένοι
Τρόμαζαν με την ανικανότητά τους
Να καθοδηγήσουν τα πάθη και το πάθος μας
Γιαυτό και μας έσπρωχναν ολοταχώς στα Τάρταρα
Κραυγάζοντας το «Όλα ή τίποτα»!
Η Ιστορία λοιπόν δεν συγχωρεί
Ούτε δικάζει, ούτε καταδικάζει
Μήτε χρωματίζεται απ’ τους ιριδισμούς
Που θα χαράξει το μέλλον.
Μόνο κάπου – κάπου επιστρέφει
Απ’ το βασίλειο της Μεροληψίας
Για να μας αποκαλύψει απλά πως
Η Δυστυχία κατοικεί
Πιο κάτω απ’ τους νεκρούς.
(5 – 6 Αυγούστου 2010)
ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΣΙΝΩΠΗΣ
Συνηθίσαμε χρόνια και χρόνια να πολεμάμε
Πολιορκημένοι
Μέσα στ’ απόρθητα τείχη της Σινώπης.
Πέρσες, Καπαδόκες, Ρωμαίοι, Σελτζούκοι, Αγαρηνοί
Όλοι τους ποθούσαν να κατακτήσουν
Αυτή τη μαγική λωρίδα γης
Που κολυμπάει σα φτερό
Στην παλάμη της θάλασσας.
Εμείς ήμασταν πάντα εδώ
Ατρόμητοι –
Καταγόμαστε, άλλωστε, απ’ τους γενναίους Αργοναύτες –
Να κρατάμε τα τείχη με νύχια και με δόντια.
Να αντέχουμε στις κακουχίες
Την πείνα, τη δίψα, την ανέχεια
Να περιθάλπουμε στοργικά τους τραυματίες
Να πενθούμε με τιμές τους νεκρούς
Να ορθώνουμε αστραφτερά μνημεία
Σ’ αυτούς που ανδραγάθησαν
Να στήνουμε τελετές οργής κι αφορισμού
Για όσους λιποταχτούν
‘Η σπέρνουν ξαφνικά την ηττοπάθεια
Προσπαθώντας να μας παγιδεύσουν
Με λόγο δήθεν συνετό και μετρημένο…
Υπήρξαν βέβαια πολλές φορές
Που ήρθαν αυτόκλητοι μαντατοφόροι
Να μας πληροφορήσουν τις αδυναμίες των εχθρών
Όταν κάποτε τους αποδεκάτιζαν επιδημίες
Άλλοτε πάλι τους κερνούσε φωτιά η διχόνοια
Και πότε – πότε τους προκαλούσε σύγχυση και πανικό
Η ίδια τους η έπαρση.
«Δεν είναι ώριμες ακόμη οι συνθήκες
Για την τελική επίθεση»,
Τους απαντούσαμε εμείς
Ύστερα από πολλή περίσκεψη
Και ζωηρές συγκεντρώσεις
Που οργανώναν οι ηγέτες μας στην Αγορά
Σε μια επίδειξη ισχύος.
Ποιος ξέρει;
Μπορεί και να αισθανόμασταν πια ευτυχείς
Περιχαρακωμένοι
Μέσα σ’ αυτά τα τείχη που μας πολιορκούν.
(Φλεβάρης 2011)
Η ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Άνοιξε την πόρτα για να βγω
Από τη σήραγγα της θλίψης
Δεν είμαι νέος
Δεν είμαι ούτε γέρος
Είμαι η άμπωτις της ξαστεριάς
Η παλίρροια των εξεγερμένων.
Θέλω ν’ ανάψω μια βροχή
Πιο κόκκινη απ’ την αλήθεια της ανάγκης
Θέλω να βρω την ομορφιά
Στην τριγωνομετρία της ψυχής
Που δεν γνωρίζει συμβιβασμούς
Ιδιοτέλειες και ιδεοληψίες.
Θέλω να γράψω ένα τέλος
Στον γεωγραφικό άτλαντα που περιγράφει
Την πένθιμη ξερολιθιά του κόσμου.
(Φλεβάρης 2012)
ΜΑΘΗΜΑ ΣΚΑΚΙΟΥ
Οι τακτικές εναλλάσσονται στη μάχη
Το πείσμα διαφεντεύει τις πληγές
Δεν έχεις περιθώρια να κλάψεις
Δεν έχεις το δικαίωμα ούτε να παραδοθείς
Σε βολικούς συναισθηματισμούς
Και πρόσκαιρες απολαύσεις.
Πρέπει όμως να προσέχεις
Κάποιους ανάξιους στρατηγούς
Που σκόπιμα επιλέγουν ανίκανο επιτελείο
Για να δείχνουν μεγάλοι.
Η έπαρσή τους μπορεί να σε παρασύρει στον όλεθρο.
Πρέπει να γνωρίζεις
Πως οι φίλιες δυνάμεις και οι σύμμαχοι
Δεν θάναι δικοί σου για πάντα.
Μπορεί ξαφνικά να δειλιάσουν
Και να μην σ’ ακολουθήσουν ως τον τελικό σκοπό.
Πρέπει να έχεις
Το ένστικτο του μαχητή.
Να ξέρεις πάντα καλά
Ποιος είναι
Και πού κρύβεται ο εχθρός.
Γιατί πολλές φορές
Είναι που θα πάρει τη θωριά του χαμαιλέοντα
Και θα σε ξεγελάσει.
Τώρα που τα τύμπανα
Στα χαρακώματα και πάλι σε καλούν
Φύλαξε στο αμπέχονο δυο σπόρους μυγδαλιάς
Και κράτησε στα ίχνη σου μια ηλιαχτίδα γυρισμού
Γιατί οι αληθινοί ήρωες
Είναι αυτοί
Που δεν θέλουν να σκοτωθούν στη μάχη.
Κατά τα άλλα μην ξεχνάς:
Η στρατηγική καθορίζει τον πόλεμο
Μα οι τακτικές τον κερδίζουν!
(Φλεβάρης 2012)
