|
Toυ Γιάννη Κουτζουράδη
Ότι η χώρα βρίσκεται, πολύ καιρό τώρα, σε σταθερή πορεία ακροδεξιάς
διολίσθησης είναι πέρα από αμφισβήτηση. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις - η
κάθε μία ξεχωριστά σε αγώνα δρόμου, προκειμένου να ξεπεράσει την
προηγούμενη σε αυταρχισμό και βαρβαρότητα - θεωρούν το λαό και την
κοινωνία, πεδίο βολής και τη σημαδεύουν από παντού. Οι τρεις σύγχρονοι
Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος και Ράλλης, ασελγούν κατ εξακολούθηση επάνω
στο κορμί της κατακτημένης και λεηλατημένης Ελλάδας, σε μια επιτυχημένη
προσπάθεια να αποδείξουν σε όποιον ακόμα δεν το συνειδητοποιεί, πως η
κυβέρνηση τους δεν είναι μόνο ακροδεξιάς έμπνευσης, αλλά και πρακτικής.
Το τελευταίο –κανείς πάντως δεν το θεωρεί έσχατο - ανδραγάθημα των
ανδρείκελων, είναι η επίθεση εναντίον των χώρων που καταχρηστικά ίσως
ονομάζονται καταλήψεις. Πρόκειται για μικρές εστίες αντίστασης, στις
περισσότερες από τις οποίες νέοι (και αείποτε) ξεδιπλώνουν το κέφι, τη
δημιουργία, τη διάθεση ρήξης με το κυρίαρχο, την ομορφιά, τον ερωτισμό
την αυτοοργάνωση και τη συλλογικότητα ως αντίβαρο στην ευτέλεια του
μικροαστικού ατομικισμού.
Ουδεμία έκπληξη. Η Δεξιά όλων των εποχών και χωρών, ως δικαίως
βαθύτατα συμπλεγματική, μισεί, φοβάται και απεχθάνεται, γι αυτό
καταστέλλει και συκοφαντεί, κάθε τι αντισυμβατικό, εξεγερσιακό,
δημιουργικό, ελευθεριακό, συμμετοχικό –δηλαδή οτιδήποτε ωραίο διαθέτει
μια κοινωνία. Η κυβέρνηση αυτού του πολιτικά ιδιόμορφου τρίο Στούτζες,
ήταν αδύνατο να αποτελέσει εξαίρεση. Αυτοί δεν υπολογίζουν ούτε καν τους
αστικούς θεσμούς, κουρελιάζουν το Σύνταγμα ή καταργούν την
κοινοβουλευτική διαδικασία, διοικώντας τη χώρα με συνεχείς πράξεις
νομοθετικού περιεχομένου, μια διοίκηση ακραίας αυθαιρεσίας και
λεονταρισμών με προβειά νομιμότητας, θα ορρωδήσουν μπροστά σε μικρά
ανυπότακτα γαλατικά χωριά;
Η έκπληξη δυστυχώς δυστυχέστατα, προήλθε από απέναντι. Από την
αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία μετά από πενήντα και βάλε χρόνια,
συγκαταλέγεται στις δυνάμεις της ευρείας Αριστεράς. Η οποία θα όφειλε να
παρουσιάσει το «άλλο» στο λαό και τους πέραν ή έναντι αυτού. Κι η οποία
αντίθετα, έδωσε τις τελευταίες ημέρες ρεσιτάλ προσκόλλησης στην αστική
«νομιμότητα», στην προσπάθεια της να καθησυχάσει όλη τη συστημική
σφαίρα, από τους Σόιμπλε μέχρι τους βαρώνους επιχειρηματίες της κατ
ευφημισμόν ενημέρωσης, αλλά και συνολικά την άρχουσα τάξη της χώρας.
Πριν ακόμα διαλυθούν τα χημικά και τα δακρυγόνα των πραιτοριανών, ο
Σύριζα έδωσε τον τόνο, με ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου, στην οποία
χαρακτηρίζεται η επέμβαση στη Βίλλα Αμαλία και οι εκατοντάδες συλλήψεις,
ούτε λίγο ούτε πολύ «…ζητήματα ελάσσονος σημασίας» και επιχειρήσεις
αποπροσανατολισμού! Και σαν να μην ήταν αρκετό αυτό, την επομένη ο
προκαθήμενος του έκανε την ανατριχιαστική δήλωση: «Εάν οι καταλήψεις
είναι κέντρα ανομίας, η παραβατικότητα πρέπει να παταχθεί και η στάση
της Πολιτείας να είναι αυστηρή». Ετσι ακριβώς. Το ερώτημα είναι αν η
συγκεκριμένη φρασεολογία και η πολιτική ουσία της, προσιδιάζουν στη
ρητορική και τις θέσεις της Αριστεράς. Επίσης, αν ταιριάζουν με τις
πολιτικές παραδόσεις, τον αξιακό πολιτισμό και τον ουμανισμό της,
αναπόσπαστο στοιχείο των οποίων είναι η υπεράσπιση αδύναμων κοινωνικών
ομάδων, όπως οι νεαροί του αντιεξουσιαστικού χώρου, έναντι των
πανίσχυρων και εξαιρετικά βίαιων κατασταλτικών μηχανισμών.
Και δεν τελειώνουμε μ αυτά, δυστυχώς. Μία ημέρα μετά, ένας βουλευτής
του, αυτοτοποθετείται στον αναρχικό χώρο. Ω του θαύματος, το κόμμα του
τον εγκαλεί, τον υποχρεώνει να αναδιπλωθεί, σχεδόν τον μετατρέπει σε
δηλωσία και αρνητή των πιστεύω του. Ο ιδεολογικός αυτοπροσδιορισμός, ως
πολιτικό ολίσθημα, αν όχι αδίκημα… Αλαλία.
Πολύ φοβάμαι πως ο Σύριζα σχοινοβατεί ανάμεσα στην αστική νομιμότητα
και τις εξουσιαστικές ονειρώξεις κάποιων στελεχών του. Ότι προκειμένου
να απεκδυθεί τον κόλαφο περί νέου Πασοκ, ολισθαίνει προς τη μετατροπή
του σε Δημαρ. Ας προσέξει η ηγετική ομάδα του εκεί στην Κουμουνδούρου,
μήπως στη σπουδή τους να γίνουν αποδεκτοί, καταδικάσουν και κάποιες
άλλες καταλήψεις του παρελθόντος, από τις οποίες φέτος συμπληρώνονται 40
χρόνια…
|
