ΤΕΤΆΡΤΗ, 3 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2012
αναδημοσίευση
Η είδηση και το σχόλιο κρύβεται πίσω από τις γραμμές στο ενδιαφέρον άρθρο τουMarketing week της εβδομάδας με τίτλο "Ανέγγιχτες οι σχέσεις διαπλοκής Κράτους, Τραπεζών και ΜΜΕ". Στην ουσία γράφεται πως τα ΜΜΕ αναμένουν την ανακεφαλαίωση για να λάβουν τα πολυπόθητα δάνεια τους, ομολογιακά ή άλλα. Για τα πολλά εκατομμύρια μιλάμε γιατί αν δεν κάνουμε λάθος, κάτι μικροποσά, 3, 4, 5 εκατ. τα έχουν ήδη λάβει. Για τις αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων για παράδειγμα, για τα λειτουργικά έξοδα π.χ. και πάει λέγοντας.
Η σχέση δανείων- καταθέσεων είναι τέτοια ώστε χωρίς την ανακεφαλαιοποίηση, δηλαδή την είσοδο κεφαλαίων από την Ευρώπη, δεν μπορούν να λειτουργήσουν, συνεπώς και αυτοί εξαρτώνται από τα χρήματα των ευρωπαίων, με ενδιάμεσο το
Όλη η ουσία κρύβεται στη φράση <<Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν κι αν με το καλό γίνει η ανακεφαλαίοποίηση, η διανομή στην αγορά της επιπλέον ρευστότητας που θα προκύψει, περιλαμβανόμενης και της αγοράς των ΜΜΕ, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να γίνει με κριτήρια εγχώριου πολιτικού συστήματος και όχι με αντικειμενικά τραπεζικά κριτήρια>>.
Κάπως έτσι κατανοούμε πλήρως και τον σφοδρό πόλεμο που ξέσπασε ανάμεσα σε επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία παρατάσσουν και παρατάσσονται μπροστά και πίσω από media.
Ανέγγιχτες οι σχέσεις διαπλοκής Κράτους, Τραπεζών και ΜΜΕ
Οι τρεις όμιλοι μέσων ενημέρωσης, οι οποίοι περιλαμβάνονται στις 60 μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες στο ελληνικό χρηματιστήριο, έχουν με βάση στοιχεία που
Ανέγγιχτες οι σχέσεις διαπλοκής Κράτους, Τραπεζών και ΜΜΕ
Οι τρεις όμιλοι μέσων ενημέρωσης, οι οποίοι περιλαμβάνονται στις 60 μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες στο ελληνικό χρηματιστήριο, έχουν με βάση στοιχεία που
δημοσίευσε η εφημερίδα Ναυτεμπορική, συνολικά δάνεια 415 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 317 εκατ. αφορούν βραχυπρόθεσμα δάνεια, ενώ τα ίδια κεφάλαιά τους αθροιστικά είναι λιγότερο από το 1/10 του συνολικού τους δανεισμού.
Η εικόνα αυτή αντανακλά την πραγματική κατάσταση όχι μόνο στους συγκεκριμένους ομίλους, αλλά και σε πολλά ακόμα ΜΜΕ στη χώρα. Τι συνεπάγεται η σχέση αυτή δανείων, ιδίων κεφαλαίων και τζίρου; Σημαίνει ότι οι τράπεζες έχουν καταστεί κυρίαρχοι συνέταιροι στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Αν τώρα εξετάσει κανείς τους ισολογισμούς των τραπεζών μετά το PSI, δηλαδή την «εθελοντική» κρατική χρεοκοπία, αλλά και με δεδομένους τους δραματικούς ρυθμούς αύξησης των μη εξυπηρετούμενων δανείων στον ιδιωτικό τομέα, προκύπτει αβίαστα ότι και οι παλαιοί μέτοχοι των τραπεζών στην συντριπτική πλειοψηφία τους, δεν έχουν πλέον τα κεφάλαια για να ελέγξουν τις τράπεζές τους. Η σχέση δανείων- καταθέσεων είναι τέτοια ώστε χωρίς την ανακεφαλαιοποίηση, δηλαδή την είσοδο κεφαλαίων από την Ευρώπη, δεν μπορούν να λειτουργήσουν, συνεπώς και αυτοί εξαρτώνται από τα χρήματα των ευρωπαίων, με ενδιάμεσο το
κράτος - δηλαδή το πολιτικό σύστημα -, εφόσον η ανακεφαλαιοποίηση τελικά συμπεριληφθεί στο δημόσιο χρέος.
Συνεπώς μεταξύ Κράτους (πολιτικού συστήματος), Τραπεζών και ΜΜΕ, έχει δημιουργηθεί μια σχέση διαπλοκής που είναι σχεδόν αδύνατον στα επόμενα χρόνια να διαχωριστεί. Τα ΜΜΕ εξαρτώνται από τις τράπεζες, οι τράπεζες από τα ευρωπαϊκά κεφάλαια, τα οποία διαχειρίζεται το εγχώριο πολιτικό σύστημα και το εγχώριο πολιτικό σύστημα από τα ΜΜΕ. Ο κύκλος αυτός, ο οποίος αποτελεί προφανώς ανωμαλία για την εύρυθμη λειτουργία τόσο των ΜΜΕ, όσο και του πολιτικού συστήματος, θα μπορούσε ενδεχομένως να διαρραγεί αν οι ευρωπαίοι αποφάσιζαν να συμμετάσχουν στην ανακεφαλαιοποίηση άμεσα και χωρίς την διαμεσολάβηση του ελληνικού δημοσίου, του οποίου το δημόσιο χρέος είναι ούτως ή άλλως μη διαχειρίσιμο, όπως διαφαίνεται από όλες τις πληροφορίες που αφορούν στην σχετική έκθεση του ΔΝΤ.
Για την ώρα όμως κάποιου είδους προτεσταντική ιδιαιτερότητα εμποδίζει τους ευρωπαίους να κάνουν το λογικό και αυτονόητο, αφού διατηρούν την πεπλανημένη άποψη ότι το ελληνικό δημόσιο τους προσφέρει μεγαλύτερη εξασφάλιση για τα κεφάλαιά τους, απ’ ότι ο άμεσος μετοχικός έλεγχος των τραπεζών που κεφαλαιοποιούν. Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν κι αν με το καλό γίνει η ανακεφαλαίοποίηση, η διανομή στην αγορά της επιπλέον ρευστότητας που θα προκύψει, περιλαμβανόμενης και της αγοράς των ΜΜΕ, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να γίνει με κριτήρια εγχώριου πολιτικού συστήματος και όχι με αντικειμενικά τραπεζικά κριτήρια.
Τι θα σημαίνει αυτό για τις παραγωγικότερες και πιο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, περιλαμβανόμενων και των παραγωγικότερων και ανταγωνιστικότερων επιχειρήσεωn
Συνεπώς μεταξύ Κράτους (πολιτικού συστήματος), Τραπεζών και ΜΜΕ, έχει δημιουργηθεί μια σχέση διαπλοκής που είναι σχεδόν αδύνατον στα επόμενα χρόνια να διαχωριστεί. Τα ΜΜΕ εξαρτώνται από τις τράπεζες, οι τράπεζες από τα ευρωπαϊκά κεφάλαια, τα οποία διαχειρίζεται το εγχώριο πολιτικό σύστημα και το εγχώριο πολιτικό σύστημα από τα ΜΜΕ. Ο κύκλος αυτός, ο οποίος αποτελεί προφανώς ανωμαλία για την εύρυθμη λειτουργία τόσο των ΜΜΕ, όσο και του πολιτικού συστήματος, θα μπορούσε ενδεχομένως να διαρραγεί αν οι ευρωπαίοι αποφάσιζαν να συμμετάσχουν στην ανακεφαλαιοποίηση άμεσα και χωρίς την διαμεσολάβηση του ελληνικού δημοσίου, του οποίου το δημόσιο χρέος είναι ούτως ή άλλως μη διαχειρίσιμο, όπως διαφαίνεται από όλες τις πληροφορίες που αφορούν στην σχετική έκθεση του ΔΝΤ.
Για την ώρα όμως κάποιου είδους προτεσταντική ιδιαιτερότητα εμποδίζει τους ευρωπαίους να κάνουν το λογικό και αυτονόητο, αφού διατηρούν την πεπλανημένη άποψη ότι το ελληνικό δημόσιο τους προσφέρει μεγαλύτερη εξασφάλιση για τα κεφάλαιά τους, απ’ ότι ο άμεσος μετοχικός έλεγχος των τραπεζών που κεφαλαιοποιούν. Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν κι αν με το καλό γίνει η ανακεφαλαίοποίηση, η διανομή στην αγορά της επιπλέον ρευστότητας που θα προκύψει, περιλαμβανόμενης και της αγοράς των ΜΜΕ, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να γίνει με κριτήρια εγχώριου πολιτικού συστήματος και όχι με αντικειμενικά τραπεζικά κριτήρια.
Τι θα σημαίνει αυτό για τις παραγωγικότερες και πιο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, περιλαμβανόμενων και των παραγωγικότερων και ανταγωνιστικότερων επιχειρήσεωn
επιχειρήσεων ΜΜΕ, αλλά και για το σύνολο της οικονομίας, μπορεί ο κάθε αναγνώστης να υποθέσει, αξιοποιώντας την συνολική γνώση και πληροφόρηση την οποία έχει για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε και λειτουργεί μέχρι σήμερα το πολιτικό μας σύστημα.
