αναδημοσίευση
Οχι, ρε Πάγκαλε…Δεν τα φάγαμε μαζί
από Έλενα Γαλάρη10:07, 12 Αυγ 2012
Στο λιμάνι της όμορφης Αίγινας, πλοία πάνε και έρχονται μεταφέροντας κόσμο που θέλει να περάσει ολιγοήμερες διακοπές και να απολαύσει τις ομορφιές του νησιού του Αργοσαρωνικού.
Στην προβλήτα του λιμανιού δεσπόζει το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, σήμα κατατεθέν του νησιού. Στο πεζούλι της μικρής εκκλησίας , κάθονται αρκετοί περιμένοντας το πλοίο, καθώς είναι και το μόνο μέρος που προσφέρει δροσιά.
Καθισμένη κι εγώ στο πεζούλι αναζητώντας τη δροσιά, περίμενα υπομονετικά το καράβι να φανεί για να επιστρέψω στον Πειραιά.
Κοντά μου κάθονταν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας αλλά και νεότεροι. Άγνωστοι όλοι μεταξύ τους.
Μέχρι την ώρα, που κάποιος κύριος μονολόγησε: ‘’Ηρθα να δω τα εγγόνια μου και δεν είχα λεφτά για να τους αγοράσω ούτε μία σοκολάτα. Ντρεπόμουν να τα κοιτάξω στα μάτια… Και να πω ότι δεν δούλεψα τόσα χρόνια…’’
Αυτές οι φράσεις, ήταν και η αρχή για να γίνουν μια παρέα όλοι όσοι κάθονταν στο πεζούλι.
‘’Γι άλλη μια φορά πιστέψαμε στις προεκλογικές υποσχέσεις. Είμαστε εγκληματίες του εαυτού μας…’’
Καθόμουν και κοίταζα τα γεροντάκια που από ένα σημείο κι έπειτα δεν μιλούσαν χαμηλοφώνως, αλλά έντονα, τονίζοντας την …κατάντια της Ελλάδας.
‘’Είναι αλήτες, ανδρείκελα, προδότες. Μας κατέστρεψαν. Μας είπαν ότι θα κόψουν τα χαράτσια… Σκότωσαν την Ελλάδα και μαζί με αυτήν, σκότωσαν κι εμάς…’’
Λόγια από απλούς ανθρώπους που βλέπουν τους κόπους μιας ζωής να σκορπίζονται σαν τραπουλόχαρτα. Άνθρωποι που άντεξαν στην κατοχή, δούλεψαν για ένα καλύτερο αύριο, για το μέλλον των παιδιών τους. Που στερήθηκαν ακόμα και το ψωμί για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα παιδιά τους. Και τώρα, βλέπουν να θυσιάζονται στο βωμό της Τρόικας.
‘’Να δώσουν πίσω τα κλεμμένα για να ξεχρεωθεί η Ελλάδα. Οχι, ρε Πάγκαλε, δεν τα φάγαμε μαζί. Εσείς τα τρώγατε, σε βάρος του ελληνικού λαού. Για να φτιάξετε εσείς περιουσία. Εγώ ό,τι είχα το έφτιαξα μόνος μου. Με τα χέρια μου. Κι έρχεσαι εσύ να μου το πάρεις. Να με εξοντώσεις. Μου τα πήρες όλα.. Ακόμα και την αξιοπρέπεια μου… Είμαι 70 χρόνων και δεν μπορώ να πάρω ένα κιλό κρέας….’’
Ο ηλικιωμένος άνδρας σκούπισε με το μαντήλι του τα δάκρυα που δεν μπορούσε να συγκρατήσει. Τι να πεις σε αυτόν τον άνθρωπο;; Η πικρία ήταν τόσο έντονη στο βλέμμα του, που τα λόγια ήταν περισσότερο από περιττά..
‘’Τον Ακη, γιατί τον έχουν μέσα; Για να τον πληρώνουμε και να τον ταΐζουμε; Να τον βγάλουν από την φυλακή και να του κατασχέσουν την περιουσία του.’’
Η παρέα άρχιζε ολοένα και αυξανόταν. Αρκετοί ήταν εκείνοι που έλεγαν τις απόψεις τους, βρίζοντας τους πολιτικούς για την οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα μας.
‘’Τους ξέραμε, δεν τους ξέραμε;; Και όμως τους ξαναβγάλαμε… Τόσο ηλίθιοι ήμασταν… Τους ξαναπιστέψαμε και μας εξαθλίωσαν. ΦΠΑ 23% πού ακούστηκε; Πουθενά δεν ισχύει αυτό. Γονάτισαν οι επιχειρήσεις. Η μία κλείνει μετά την άλλη. Η ανεργία στα ύψη.’’
Έλεγαν και πολλά άλλα.
….Για τη Δικαιοσύνη και τους νόμους…
‘’Να αλλάξει η ποινική διαδικασία, Τι πάει να πει αυτόφωρο; Γιατί δεν μπορεί να συλλάβει τον ένοχο μετά από την παρέλευση του 48ωρου; Ακόμα και για τα πταίσματα. ‘’
….Για τους γιατρούς..
‘’Εγώ ζούσα 20 χρόνια στην Αυστραλία. Όταν χρειάστηκε η γυναίκα μου να υποβληθεί σε εγχείρηση και πήγα να δώσω φακελάκι, μόνο που δεν έφεραν την αστυνομία. Φακελάκι;; Λέξη άγνωστη γι αυτούς. Αλλά δεν το έχουν ανάγκη, αφού πληρώνονται καλά. Εδώ στην Ελλάδα, τους γιατρούς τους έχουν παραπεταμένους. Σύστημα Υγείας δεν υπάρχει. Πώς να ζήσει και ο γιατρός που αμοίβεται με ψίχουλα; Ποιος ; Ο γιατρός. Που έχει αφιερώσει τη δική του ζωή για να σώζει τις δικές μας.’’
….Για την παιδεία..
‘’Σπούδασα δύο παιδιά στην Αυστραλία. Δεν έδωσα ούτε μία δραχμή για φροντιστήρια. Δεν χρειαζόταν. Τα παιδιά τα διάβαζαν στο σχολείο. Ποιο φροντιστήριο; Δεν έχουν πάει ποτέ.’’
Η ώρα πέρασε και το πλοίο έκανε δειλά την εμφάνιση του στο λιμάνι για να διακόψει την συζήτηση. Το παρεάκι άρχισε σιγά –σιγά να διαλύεται, αλλά η πικρία, η αγανάκτηση και ο προβληματισμός ήταν
έκδηλα στα πρόσωπα όλων..
έκδηλα στα πρόσωπα όλων..
έκδηλα στα πρόσωπα όλων..
έκδηλα στα πρόσωπα όλων..
