Η γενιά μου, δηλαδή της μεταπολίτευσης και όχι μόνο, πορεύθηκε σε έναν κόσμο και σε μια πατρίδα που, αν μη τι άλλο, εθεωρείτο γενιά πολιτών. Αυτά μέχρι την εποχή που τα τελευταία χρόνια βιώνουμε, δυστυχώς, στις πλάτες μας. Εμείς, πλέον, έχουμε καταντήσει -ή κάποιοι το επιχειρούν- από πολίτες μιας χώρας που γέννησε τον όρο Πολιτεία και πολίτης και τα προσέφερε σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο .. ΥΠΗΚΟΟΙ.
Χρεωμένοι, Άνεργοι, Μισθωτοί με μισθούς πείνας, Ελεύθεροι επαγγελματίες που έχουν κηρύξει διάλυση λόγω αδυναμίας, Συνταξιούχοι με κουτσουρεμένους ...τους κόπους και την προσφορά μιας ζωής, Ασφαλισμένοι ...ουσιαστικά ανασφάλιστοι, δηλαδή με ΣΤΕΡΗΣΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ της ίδιας τους της ζωής. Ασθενείς, αλλά και ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες (που λόγω των συνθηκών όλο και αυξάνονται) αφημένοι, πια, μόνο στο έλεος κάποιων ελάχιστων ευαίσθητων λειτουργών. Δημοσιογράφοι -πρώτοι "αστέρες"- ξεπουλημένοι στο βρώμικο έργο που τους έχουν αναθέσει. Πολιτικάντηδες (φτασμένοι, αλλά και διάττοντες "αστέρες"), οι οποίοι σεργιανούν, καθημερινώς τα κανάλια μη βρίσκοντας, πλέον, μια νέα εξυπνάδα να εξαπολύσουν στον σκηνοθετημένο τηλεοπτικό αέρα, επαίρονται αυτογελοιοποιούμενοι. Ξεπουλημένοι οι περισσότεροι σε αυτούς που υπηρετούν και οι κυρίως υπεύθυνοι για τα δεινά μας.
ΑΗΔΙΑΖΩ, ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ, ΔΕΝ ΠΤΟΟΥΜΑΙ, ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΥΣ KILLERS.
Λάμπρος Θ. Παπαξενάκης
