To εγερτήριο σάλπισμα του Χριστούλα!

άρθρο του δημοσιογράφου Νίκου Πηγαδά

         Ευαίσθητος, αξιοπρεπής, ενεργός πολίτης και έντονα πολιτικοποιημένος ήταν ο φαρμακοποιός, Δημήτρης Χριστούλας. Έτσι τουλάχιστον αναδεικνύεται ο 77χρονος αυτόχειρας, μέσα από το εγερτήριο σάλπισμα, που άφησε προς όλους μας και μάλιστα διττώς :
α. Με την κορυφαία τραγική και αμιγώς πολιτική πράξη του στην πλατεία Συντάγματος ( 4-4-2012) και
β. Το εθνεγερτικού περιεχομένου σημείωμα που άφησε πίσω του.
Η επιλογή του χώρου της θυσίας του δεν είναι τυχαία. Ο Δημήτρης Χριστούλας αυτοχειριάστηκε στην πλατεία, όπου τα προοδευτικά στοιχεία της χώρας ξεσηκώθηκαν στις 3 του Σεπτέμβρη του 1843,υποχρεώνοντας τον Όθωνα και τους Βαυαρούς να παραχωρήσουν Σύνταγμα.
Σαφής ο συμβολισμός. Δείχνει τον δρόμο του μαζικού λαϊκού αγώνα για την διεκδίκηση της δημοκρατίας και των κεκτημένων δικαιωμάτων του λαού,που έχουν απεμπολήσει οι κυβερνήσεις του ΓΑΠ και του σημερινού δοτού πρωθυπουργού.
Μάλιστα, δεν διστάζει στο λακωνικό μανιφέστο του να αποκαλέσει "κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου" το σημερινό καθεστώς, που ενδίδοντας στις αντιλαϊκές απαιτήσεις των τοκογλύφων
και της φασίζουσας Ευρωζώνης, " εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσής μου..."
Η παραπάνω φράση του νομίζω ότι εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, που στενάζει
κάτω από την...μπότα της μνημονιακής πολιτικής, χωρίς ορατή προοπτική σωτηρίας.
Παράλληλα, με τον εγερτήριο λόγο του, ο Δημήτρης Χριστούλας απευθύνεται ειδικά στην ελληνική νεολαία, επισημαίνοντας χωρίς περιστροφές :
" Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και  στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι ( Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)".
Ο ίδιος χαρακτηρίζει την ηρωική-γιατί όχι;- ενέργειά του ως "αξιοπρεπές τέλος", επειδή η ηλικία του δεν του έδινε "την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης".
Με αυτό θέλει προφανώς να τονίσει πως καμιά θυσία δεν πάει χαμένη, όταν έχει ευγενή και αμιγώς λαϊκά κίνητρα.
 Όπως δεν πήγαν χαμένες οι θυσίες των 300 του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, των Ψαριανών το 1824 και των Κρητικών στο Αρκάδι το 1866.
Για τους παραπάνω λόγους και για όσα γνωστοποίησαν η κόρη και οι φίλοι του, πιστεύω πως ο Δημήτρης Χριστούλας θα μείνει στη λαϊκή μνήμη ως λαϊκός αγωνιστής. Ως ο "άνθρωπος της διπλανής πόρτας". Ο "δικός μας άνθρωπος".
Αθάνατος...